Μια μικρή ευχή για τον νέο χρόνο

Στην πραγματικότητα η αλλαγή του χρόνου δεν είναι παρά ένας αριθμός που παραχωρεί τη θέση του σε κάποιον άλλο αριθμό. Ανθρώπινα κατασκευάσματα, όπως η ίδια η ιδέα του «χρόνου» με τη σειρά της είναι διαμορφωμένη σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά.

Μα οι ευχές είναι πάντα ευχές… Και αν η αλλαγή του χρόνου δεν συνιστά παρά μια μέρα που παραχωρεί τη θέση της σε κάποια άλλη, ο συμβολισμός της για εμάς τους ίδιους παραμένει. Ας έχουμε την αίσθηση πως «κάτι» αλλάζει, ακόμα και αν η αλλαγή υφίσταται παντού, συνέχεια, πάντα.

Όλα αλλάζουν, λοιπόν, τα πάντα μεταμορφώνονται, κάποιες φορές στο αντίθετό τους (για να θυμηθούμε τους διαλεκτικούς), άλλες σε κάτι ανώτερο (για να θυμηθούμε τους εξελικτικούς ή τον Αριστοτέλη και την «εντελέχεια»), άλλες σε κάτι κατώτερο (για να θυμηθούμε την κοινή γνώμη για το έτος 2020!). Και τα τρένα συνεχίζουν να κινούνται και κάποιες φορές μπαίνουμε στο τρένο και συνειδητοποιούμε – εκ των υστέρων – πως έχουμε μπει σε λάθος συρμό. Άλλες διαπιστώνουμε πως ο συρμός είναι σωστός – μα η κατεύθυνση του τρένου λάθος. Και κάποιες άλλες φορές, τέλος, αμφότερα τρένο και συρμός είναι σωστά… μα η διαδρομή μας είναι αφάνταστα βαρετή και αδιάφορη. Ας σκεφτεί ο φίλος αναγνώστης τι είναι χειρότερο.

Ο καιρός θα κυλήσει, οι καραντίνες θα πάψουν, οι πανδημίες θα υποχωρήσουν – αργά ή γρήγορα. Η επιστροφή στην κανονικότητα θα έρθει πάλι, καθώς οι άνθρωποι γυρεύουν πάντα μια ροή καθημερινότητας και συνήθειας στις ζωές τους. Ωστόσο αυτή ακριβώς η επιζητούμενη «κανονικότητα» με προβληματίζει περισσότερο από τις πανδημίες.

Να ευχηθώ Καλή Χρονιά σε όλους τους φίλους και τις φίλες. Με την ευχή να μάθουμε από τα άσχημα και να γίνουμε καλύτεροι στα όμορφα. Γράφω αυτό το μικρό κείμενο για το blog και το μεταφέρω αυτούσιο και στο Fb. Το συνοδεύω με τη φωτογραφία μιας Maneki-neko – της τυχερής γιαπωνέζας γατούλας, που εδώ και πολλά χρόνια διακοσμεί το Λαγούμι μου… δώρο μιας γιαπωνέζας, κάποτε, όταν ήμουν παιδί. Και στα χαμηλά της φωτογραφίας, σε ένα παραθυράκι, περιλαμβάνω τον καλό μου φιλαράκο, τον Πιέρ, ο οποίος άφησε το τρένο λίγο πιο πίσω και δεν έμελλε να δει τον νέο χρόνο. Yeah, talking about cats again, but what can you do. Δεν βαριέσαι – εκείνες γνωρίζουν καλύτερα πως ο «χρόνος» έχει λιγότερη σημασία από εκείνη που του αποδίδουμε. Οι αναμνήσεις είναι παντοτινές. Άχρονες. Το ίδιο και η ελπίδα για κάτι καινούργιο, κάτι όμορφο.

Αυτή την ελπίδα στέλνω στους φίλους. Και εύχομαι, ολόθερμα, να σας πάει καλά ο νέος χρόνος.