Σου έχει τύχει να ακούς ένα τραγούδι και μεμιάς να ξεπετάγονται εικόνες στο μυαλό σου; Τόσο έντονες, τόσο διαπεραστικές, που νιώθεις σαν σκηνοθέτης σε ταινία – οι εικόνες ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια σου, σαν φιλμ που ξεδιπλώνει το ρολό του στο ρυθμό της μουσικής. Και θες να παίζεις το κομμάτι στο repeat, ξανά και ξανά, γιατί δεν επιθυμείς να τελειώσει το φιλμ που άρχισε να σχηματίζεται στη σκέψη σου – θες να δεις τι θα γίνει στη συνέχεια.
Ένα ορχηστρικό κομμάτι διάρκειας δυο μόλις λεπτών, απλό στη δομή του, ένα πιάνο και μια κιθάρα που κρατάει το ρυθμό, ήταν αρκετό για να πλάσει μία σειρά από εικόνες στη σκέψη μου. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νου ήταν το εξής απλό: Παρασκευή βράδυ. Ναι, αυτό θα μπορούσε να συνιστά ιδανικό soundtrack για το βράδυ της Παρασκευής. Οποιασδήποτε Παρασκευής, δεν έχει σημασία.
Αλλά Παρασκευής μόνο – καμίας άλλης μέρας.
Με τα μάτια της φαντασίας μου λοιπόν, είδα κόσμο που επιστρέφει σπίτι του, κουρασμένος από τη δουλειά· άλλος σέρνει αργά τα βήματά του στο πεζοδρόμιο, προβληματισμένος, οι σκέψεις κουβάρι στο μυαλό του· άλλος μόλις παρκάρει το αμάξι, βιαστικός να γευματίσει, να βγει από τα ρούχα του, να βγει από τους ρόλους του· τα ρολά απ’ τα καταστήματα χαμηλώνουν· μια παρέα εφήβων μιλάει δυνατά στο πεζοδρόμιο, έτοιμοι για τη βραδινή τους έξοδο – πάντα μιλούν δυνατά αυτοί οι έφηβοι, θέλοντας να κάνουν αισθητή την παρουσία τους· κάποιος παίρνει μάτι κάποια, που τον προσπερνά αδιάφορα – έχει συνηθίσει τα βλέμματα του κόσμου· άλλος χαζεύει μια βιτρίνα ρούχων – η κούκλα έχει κρύο βλέμμα, του θυμίζει μια γνωστή του· ένα ζευγάρι βαδίζουν αγκαζέ, βυθισμένοι στον γλυκό εγωισμό του έρωτά τους· και μια γυναίκα περπατάει μόνη, το βήμα της χορευτικό – μοιάζει να χορεύει με τις σκιές στο πεζοδρόμιο.
Ίσως πάλι να τη φαντάζομαι εγώ έτσι, καθώς χορεύουν οι νότες μες στη φαντασία μου. Σχεδόν τη βλέπω με τη σκέψη μου… ποια να ‘ναι η ιστορία της, άραγε. Τι παρελθόν να την έφερε ως εδώ, σε αυτόν εδώ το δρόμο, αυτήν εδώ τη στιγμή; Τι μέλλον να ορίζει το δρόμο που θα πάρει, τη στροφή που θα επιλέξει; Ή μήπως βαδίζει εντελώς τυχαία, δίχως πρόγραμμα, χωρίς προορισμό; Τα βράδια προσφέρονται γι’ αυτό, ξέρεις. Περπατάς απλά γιατί το απολαμβάνεις…
Για μια στιγμή, κοπέλα με το φευγάτο βήμα, περπάτησα μαζί σου. Μου άρεσε όπως βάδιζες – ταξιδιάρικα, χωρίς προορισμό, παραδομένη σε κάποιον αόρατο ρυθμό. Μέχρι που το κομμάτι που έπαιζε συνέχεια στο repeat έφτασε ξανά στο τέλος του. Λέω λοιπόν να σε αφήσω για την ώρα – και να βάλω το επόμενο τραγούδι. Ίσως κάποια άλλη φορά, σε κάποια από τις βόλτες σου, να μου αφηγηθείς την ιστορία σου. Θα χαρώ να την ακούσω.
Και έτσι τελείωσε αυτή η νοερή περιπλάνησή μου. Μέχρι να τα πούμε πάλι, σας αφήνω με το κομμάτι που υπήρξε η αιτία της. Να έχετε ένα όμορφο βράδυ Παρασκευής.
8 Responses
Το παθαίνω συνέχεια αυτό που περιγράφεις και συγκεκριμένα με ένα άλλο κομμάτι από το συγκεκριμένο soundtrack το air that i breathe. Το βάζω συνέχεια στο repeat και με πιάνει ένα σφίξιμο στην καρδιά που δεν μπορώ να το προσδιορίσω.Ακόμα και με την ταινία έχω ένα κόλλημα, όχι τόσο για την υπόθεση αλλά για την εποχή που μου θυμίζει τον πατέρα μου.
Βάλσαμο η μουσική, το καλύτερο γιατρικό! Να είσαι καλά Κούνελε μου θύμισες πολλά συγκινητικά πράγματα.
Και εγώ φαντάζομαι διάφορα όταν ακούω μουσική (πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει στους περισσότερους), και κάποιες φορές κολλάω με κάποια συγκεκριμένα κομμάτια. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, φαντάζομαι ότι είμαι εγώ πρωταγωνίστρια (π.χ. φαντάζομαι ότι χορεύω).
Ωραίες οι εικόνες που περιγράφεις και πολύ αγαπησιάρικη αυτή η Παρασκευή. Μπορείς ίσως να προσθέσεις μια απαλή βροχούλα, μια ψιχάλα, τέτοια που να μπορείς να περπατάς με ομπρέλα ή χωρίς.
Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο, κουνελάκι!
Ωραίες οι εικόνες σου κι η
μουσική όχημα της φαντασίας!
Σε φιλώ
Ναι, το έχω βιώσει πολλές φορές και μπορώ να το αντιληφθώ απόλυτα αυτό που περιγράφεις εδώ ως ιδιαίτερη εμπειρία.
Πώς γίνεται για ακόμη μία φορά κάπου να συναντιούνται οι σκέψεις;
Στις Αλκυονίδες μου προτείνω βόλτα χωρίς προορισμό, έτσι, ελεύθερα, όπως αφήνεται η φαντασία μέσα από ένα μουσικό κομμάτι…
Η μουσική επιλογή υπέροχη!
Καλησπέρα σου Κούνελε. Λοιπόν, έχεις σεναριακή γραφή και σκηνοθετική καταγραφή και δημιουργία εικόνων. Πολύ ζωντανή η περιγραφή σου. Γεμάτες οι εικόνες. Κάλλιστα θα μπορούσαν να γίνουν κινηματογραφικό καρέ.
Όσο για τις σκέψεις απλά σωστές. Καλό βράδυ φίλε.
@ Χριστίνα, Pippi, Γλαύκη, Ελένη, Γιάννη. Επιτρέψτε μου παιδιά για μία και μοναδική φορά να μην απαντήσω στον καθέναν ξεχωριστά. Θεωρώ πραγματικά πως δεν χρειάζεται να συμπληρώσω τίποτα περισσότερο – τα σχόλιά σας μιλάνε από μόνα τους.
Να 'στε καλά!
Anytime, anywhere,you're my playground love…μ' αρέσει πολύ η επιλογή σου.. Και τι όμορφους συνειρμούς σου ενέπνευσε! Μου αρέσει να σκέπτομαι συνειρμικά, το ένα οδηγεί στο άλλο, αφορμές άλλοτε για θύμησες με νοσταλγίες κι άλλοτε για δημιουργία με φαντασία .. Αυτά.. Μας έφτιαξες πάλι 🙂 Καλή μέρα!
Δεν θα μπορούσα χωρίς μουσική, ακόμα κι όταν διαβάζω, κάτι παίζει απαλά.
Αλλά κυρίως όταν θέλω να γαληνέψω μετά από μια κουραστική μέρα.
Μα κι όταν δημιουργώ, κάτι "παίζει" και με (καθ)οδηγεί.
Εικόνες, μνήμες, ιστορίες…. πόσα πολλά μπορείς να ανασύρεις μέσα από ένα κομμάτι….
Ωραίο το κομμάτι :))
Σε φιλώ φονοκούνελε!