Οδοιπορικό στην Disneyland

~

Εντάξει, ας μη πάρουμε τη λέξη “οδοιπορικό” κυριολεκτικά, δεν περπάτησα ως εκεί – αλλά, ας το παραδεχτούμε, ακούγεται πιο εύηχος σαν τίτλος ανάρτησης, από το να έλεγα τίποτα ουδέτερο και άχρωμο τύπου: “Ταξίδι στην Disneyland” ή τίποτα ξενέρωτο και μελιστάλαχτο όπως: “Αναμνήσεις από την Disneyland”. Λοιπόν, φίλε αναγνώστη, είναι Παρασκευή βράδυ, αράζω σπίτι, ακούω μουσικούλα και γράφω αυτό το κείμενο – το οποίο μάλλον θα ποστάρω δυο-τρεις μέρες μετά. Και εσύ ενδεχομένως θα διαβάσεις ακόμα πιο μετά, κάτι που μας προκαλεί ενδιαφέροντα συμπεράσματα όσο αφορά την σχετικότητα κάποιων καταστάσεων και τα λοιπά και τα λοιπά.

Αυτή είναι μια ακόμα από τις ταξιδιωτικές αναρτήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς στο κουνελομέρος. Είχαμε πάει πριν λίγα χρόνια, που λέτε, (τέσσερα και μισό για την ακρίβεια) στην Disneyland στο Παρίσι, εκπληρώνοντας ένα μεγάλο απωθημένο από την παιδική μου ηλικία. Άκουγα μικρός το όνομα “Disneyland” και έκανα παραλληλισμούς με το φεγγάρι και τους πέρα γαλαξίες ένα πράγμα, τόσο πολύ η σκέψη από μόνη της σκορπούσε κύματα συγκίνησης πάνω μου… Τι να γίνει παιδιά. Μεγάλωσα με τα καρτούν και τους ήρωες της disney, σε μεγάλο βαθμό…

Ακόμα μεγαλώνω.

Ε λοιπόν, το κάναμε κι αυτό, περάσαμε όμορφα, ασφαλώς θέλουμε κι άλλο βέβαια, ωστόσο, μέχρι την επόμενη δόση, πάμε να θυμηθούμε ορισμένες όμορφες στιγμές!

Εν Αρχή Ην η Ανάγκη (ο Λόγος Έπεται)

Ξεκινάω κάπως ανορθόδοξα. Το κάτω συμπαθέστατο κτίριο που βλέπετε είναι οι… τουαλέτες που βρίσκει κανείς στην Fantasyland.

Πάντως μέσα είχε κανονικό χαρτί, όχι τίποτα κοχύλια ή φύλλα από φασολιές. Θα χε πλάκα να περνούσε κάποιος από τις γυναικείες τουαλέτες, να άκουγε… περίεργους θορύβους (σα να σφίγγεται κάποιος) και να έβλεπε να βγαίνει αναψοκοκκινισμένη, ιδρωμένη και ταλαίπωρη η Σταχτοπούτα ή η Tinkerbell, ισιώνοντας τη φούστα της.

Τώρα που μπήκαμε για τα καλά στο… μαγικό κλίμα της Disneyland, ας συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας!

Που λέτε παιδάκια, συναντήσαμε όλους τους αγαπημένους μας ήρωες της Ντίζνευ! Ήταν όλοι τους εκεί, όπως θα δείτε και στις ακόλουθες φωτογραφίες. Ο Μίκυ. Ο Ντόναλντ. Ο Θείος Σκρουτζ. Οι Τσιπ και Ντέηλ… Ο Γκούφυ… Ο Σκελετός που Αποσυντίθεται… Όλοι εκεί λέμε.

Ο κόσμος συνέρρεε στους ήρωες του, παλεύοντας σχεδόν για ένα αυτόγραφο. Εκείνοι πάντως υπήρξαν υπομονετικοί και εξυπηρετούσαν τους πάντες.

Εκτός από τον σκελετό. Αυτός ήταν λίγο δύσκολος, λίγο μουντρούχος ρε παιδί μου.

Και ας προσπεράσουμε το γεγονός πως σε κάποια φάση πέτυχα την Μίνι σε δύο μέρη ταυτόχρονα σχεδόν, με άλλη στολή στο ένα και άλλη στο άλλο. Προφανώς τηλεμεταφέρθηκε, με τη βοήθεια της μαγείας – αποκλείεται να ήταν δύο διαφορετικά άτομα και να φορούσαν τη στολή της, όχι, δεν το δέχομαι, η Μίνι ήταν, η αυθεντική, και στις δύο περιπτώσεις!

τις ξέρετε όλοι αυτές τις τσαγιέρες – δυστυχώς όταν μπήκαμε εμείς μέσα είχαν ακόμα υπολείμματα από τσάι – ένα μικρό παιδάκι μάλιστα κόντεψε να πνιγεί, μπαίνοντας σε μια τσαγιέρα που ήταν γεμάτη με καφέ – κάποιος από τους υπαλλήλους φαίνεται νύσταζε πάρα πολύ.

Γνωρίζετε όλοι πως η Disneyland χωρίζεται σε μικροσκοπικές “χώρες”, κάθε μία με τον δικό της χαρακτήρα και τα αντίστοιχα αξιοθέατα. Η Fantasyland είναι το επίκεντρο, ο πυρήνας. Υπάρχουν όμως ακόμα η Χώρα του Μέλλοντος, η Χώρα της Άγριας Δύσης, καθώς και εκείνη της Περιπέτειας. Σε αυτά μπορείτε να συμπεριλάβετε τον κεντρικό δρόμο με τα καταστήματα, που ονομάζεται “Main Street USA” και συνιστά μια αρκετά εξιδανικευμένη μεταφορά του κλίματος της παλιάς Νέας Ορλεάνης, όπως ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα. Έχει διασωθεί ένας ρομαντισμός από την εποχή εκείνη στην αμερικανική συλλογική μνήμη βλέπετε.

Ήταν τα χρόνια της “Μπελ Επόκ”, όταν κάποιος έβλεπε να κάνουν τις θορυβώδεις βόλτες τους τα πρώτα αυτοκίνητα, πλάι στις σερνάμενες από άλογα άμαξες, τότε που έκανε την εμφάνιση του ο Πικάσο και ο βουβός κινηματογράφος, και φυσικά, η εποχή που γεννήθηκε η τζαζ – όσοι αγαπάτε τα κλασικά κινούμενα σχέδια γνωρίζετε καλά πόσο μεγάλο μερίδιο κατείχε η κλασική τζαζ στο ηχητικό τους κομμάτι! (άσχετο, αλλά πάντα απορούσα με τους ανθρώπους που είναι ανίκανοι να ακούσουν τζαζ – θεωρώ εντελώς άνιωθο κάποιον που δεν βρίσκει ένα σχετικό ενδιαφέρον, μια κάποια ευχαρίστηση, στο άκουσμα της συγκεκριμένης μουσικής!)

Ένα από τα στοιχεία που με εντυπωσίασε στην Disneyland ήταν η αρχιτεκτονική των καταστημάτων, η οποία προσαρμοζόταν κάθε φορά στην αντίστοιχη “χώρα” που είχαν ως βάση. Έτσι λοιπόν στην Fantasyland τα καταστήματα έμοιαζαν με μαγικά σπίτια, κάστρα ή κουφάλες δέντρων. Στην Adventureland θύμιζαν καλύβες και σπηλιές, σαν εκείνες που βρίσκει κανείς στις ζούγκλες. Στην Χώρα του Μέλλοντος φάνταζαν λες και έχουν προέλθει από κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Το ίδιο ισχύει και για τα άφθονα φαγάδικα που ήταν διασκορπισμένα αριστερά και δεξιά. Στην Frontierland για παράδειγμα, την Χώρα της Άγριας Δύσης, υπήρχε μια περιοχή που παρέπεμπε σε Παλιά Καλιφόρνια και Μεξικό, και τα φαγάδικα ήταν αντίστοιχης αισθητικής – αλλά και γεύσεων! Μεταξύ μας, ένα πικάντικο θα το χτύπαγα τώρα…

Ας λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, τα πάντα συνιστούν μια καλοστημένη και έξυπνη επιχείρηση. Όσο όμορφα και αν ήταν τα καταστήματα, όσο και αν ήθελες να κάθεσαι με τις ώρες μέσα και απλά να βιώνεις την ατμόσφαιρα, ισχύει και εδώ ο νόμος που ισχύει παντού: αν έχεις χρήμα, μπορείς να συμμετέχεις στην “μαγεία” και να καταναλώσεις όσο τραβάει η ψυχή σου. Ο σύγχρονος μαθητευόμενος μάγος Μίκυ, αντί για μαγικό ραβδί κραδαίνει πορτοφόλι.

Όσο κυνικός και αν είναι κάποιος όμως, είναι αδύνατο να μη θαυμάσει το περιβάλλον γύρω του. Σε τελική ανάλυση, ας μιμηθεί κάποιος στα σύγχρονα αστικά περιβάλλοντα το παράδειγμα του πάρκου της Disneyland και της άρτιας δόμησης του, των πανέμορφων κτιρίων και της μοναδικής ατμόσφαιρας, και τουλάχιστον θα έχουμε να λέμε πως ζούμε σε έναν άδικο μεν, καλοφτιαγμένο δε, κόσμο. Γιατί ακόμα και η επανάσταση ξέρετε συνιστά θέμα αισθητικής… Πάνω απ’ όλα, σχετίζεται με το καλό γούστο. 🙂

Η Disneyland βέβαια εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο του Παρισιού, και για το Παρίσι τα λόγια είναι περιττά. Κάθε πόλη αντανακλά την στάση των κατοίκων της, κάθε πόλη είναι οι κάτοικοι της, και η πλειοψηφία των Αθηναίων δυστυχώς δεν με έχουν πείσει πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Είναι μακρύς ο δρόμος, άφθονα τα εμπόδια και τα μυαλά της πλειοψηφίας ιδιαίτερα περιορισμένα…

μία από τις υπαλλήλους του πάρκου, ντυμένη χαρακτηριστικά – όχι, δεν την φωτογράφισα γιατί μου άρεσε σαν γκόμενα. δείτε τις αρβύλες της!

Επιστρέφοντας στα φαγάδικα, πέρα από την εντυπωσιακή πρόσοψη, το περιεχόμενο θα το χαρακτήριζα τυπικό “αμερικάνικο”. Χάμπουργκερ, πατάτες, κόκα κόλα. Η αλήθεια πάντως είναι πως τα βρήκα πεντανόστιμα – ενδεχομένως τα ζώα που χρησιμοποιούν για τα χάμπουργκερ να προέρχονται από τα κινούμενα σχέδια της disney, γι’αυτό και δεν έχουν την παραδοσιακή γεύση σκύλου/ρακούν/σόλας που θα συναντήσει κανείς σε ένα βρώμικο, κλασικό φαστφουντάδικο.

Συν ότι αυτό το γλυκό που βλέπετε δεξιά στην φωτογραφία, λουκουμάς με σχήμα Μίκυ και γέμιση πραλίνας σοκολάτας, ήταν απολαυστικό! (πανάθεμα με, πείνασα – δε νομίζω πως θα ολοκληρώσω σήμερα την ανάρτηση τελικά).

(ακολουθεί διάλειμμα για φαγητό, το οποίο εσύ φίλε αναγνώστη δε θα το καταλάβεις, καθώς βλέπεις σε ολοκληρωμένη μορφή μια ανάρτηση που, στην πραγματικότητα, γράφτηκε τμηματικά, σε διάστημα πολλών ημερών)

Συνεχίζοντας με το οδοιπορικό μας.

Ένα από τα κλασικότερα γεγονότα της Disneyland είναι η καθημερινή απογευματινή παρέλαση, στην οποία βλέπει κανείς πλήθος από χορευτές, ντυμένοι με χαρακτηριστικές στολές, άρματα και φυσικά τους ήρωες της Disney – κάτι σαν το καρναβάλι ένα πράγμα. Ή σαν εκείνες τις παρελάσεις που βλέπεις τον πρόεδρο μιας χώρας μέσα στο αμάξι, να χαιρετάει τον κόσμο, ενώ εκείνοι του πετάνε χαρτάκια.

Ίσως καρναβάλι και πρόεδρος να μην απέχουν τόσο μεταξύ τους, τώρα που το σκέφτομαι.

Η Fantasyland είναι ταυτόσημη με όλον εκείνον τον “ρομαντισμό” και την παραμυθένια διάθεση που είναι συνυφασμένη με την Disney γενικότερα. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους: Κάτι ωραίες κοιμωμένες, κάτι σταχτομπούτες, και ορισμένα αντίστοιχα, κατέχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης σε όλο εκείνο το παραμύθιασμα που έχει δεχτεί τόσος και τόσος κόσμος από την παιδική του ηλικία, και το οποίο αντί να λέει τα πράγματα με το όνομα τους, σε βάζει σε ένα τριπάκι σκέψης πως “κάποια μέρα θα έρθει ο πρίγκιπας στο άλογο” και “κάποτε θα συναντήσω την ωραία στο παραθύρι και θα την συγκινήσω με τις πράξεις μου και θα με ερωτευτεί μετά” και άλλες τέτοιες παπαριές.

Τα αληθινά παραμύθια όμως δεν είχαν πάντα happy ending. Και αν είχαν, υπήρχε σχεδόν πάντα ορισμένο τίμημα που έπρεπε να πληρώσει ο ήρωας. Ψάξτε τις αυθεντικές εκδοχές της Μικρής Γοργόνας για παράδειγμα, της Ωραίας Κοιμωμένης, της Χιονάτης, κλπ, και θα το διαπιστώσετε… Εναλλακτικά (και ακόμα καλύτερα!) μπορείτε να ακούσετε εμένα να τα παρουσιάζω ραδιοφωνικά αυτά, σε μία από τις αγαπημένες μου εκπομπές, που είχα κάνει πέρυσι, με θέμα της τα παραμύθια! Μία από τις σκοτεινότερες εκπομπές μου, την οποία και μπορείτε να κατεβάσετε εδώ. (θα σας βγάλει κάτι ακατανόητα γράμματα στο link, είναι γιατί ο τίτλος είναι με ελληνικούς χαρακτήρες!)

Αλλά εντάξει. Κάποιες στιγμές θες απλά να πιστέψεις. Κάποιες στιγμές θες απλά να γίνεις πάλι παιδί. Να απλώσεις τα χέρια σου και να πετάξεις σαν τον Πήτερ Παν, και τίποτα να μη σε σταματάει. Καταλαβαίνω…

Ένα από τα κλασικά tour της Fantasy Land είναι το “It’s A Small World”. Μια υπόγεια διαδρομή με βάρκες, σε έναν κόσμο παιχνιδιών από όλες τις χώρες της γης – ανάμεσα τους και η Ελλάδα, κάπου ήταν ένας τσολιάς – όπως θα δείτε στο βίντεο κάτω που τράβηξα.

Προσοχή μόνο, το τραγουδάκι είναι ελεεινά κολλητικό ε. Από κείνα που εύχεσαι να μην τα είχες ακούσει ποτέ ένα πράγμα, γιατί θες μετά να σφυρίζεις συνέχεια τη μελωδία, που έχει κολλήσει σα  βεντούζα στο κεφάλι σου! Λαλαλαλαλα, λαλαλαλαλα, it’s a small world after all….. (get out of my head damn you!)

On With The Show….

Αφήνοντας τα παραμύθια πίσω μας, η Χώρα της Περιπέτειας παρείχε άφθονες στιγμές συγκίνησης! Εκεί ήταν οι περίφημοι Πειρατές της Καραιβικής (από τα highlights της Disneyland δεκαετίες τώρα, πολύ πριν γυριστούν οι σχετικές ταινίες), εκεί ήταν σπήλαια-λαβύρινθοι, γέφυρες που κρέμονταν πάνω από ποτάμια, καθώς και το roller-coaster του Indiana Jones. Βασισμένο στην δεύτερη ταινία του Indy, εκείνη με το τρενάκι στο τούνελ.

Στο οποίο ανέβηκα. Μην έχοντας ανέβει ποτέ ξανά σε roller coaster. Για την “εμπειρία” και έτσι.

Περιττό να πω πως, με το που τελείωσε η… βόλτα, προσπαθούσα να βάλω σε τάξη το μυαλό μου, το οποίο παίζει να είχε αναποδογυρίσει κατά την διάρκεια της διαδρομής! Και η καρδιά μου το ίδιο, χαχα. Τα είδα όλα παιδιά. 😛 Εκεί ειδικά που γύριζε 360 μοίρες και βρισκόσουν με το κεφάλι ανάποδα και τα πόδια στον αέρα…! Τι να γίνει. Τα κουνέλια δεν προοριζόμαστε για ακροβάτες. :PPP

Πάντως, ναι. Εμπειρία, δε λέω!

Ακολουθούν ορισμένες χαρακτηριστικές φωτογραφίες από την Adventureland.

Τα ακόλουθα προέρχονται από τους “Πειρατές της Καραιβικής”. Ο δεύτερος σκελετός ανήκει σε έναν καημένο συνταξιώτη, ο οποίος αρνήθηκε να φάει το φαγητό του πάρκου (γιατί σεβόταν την υγεία του) και οι υπεύθυνοι τον… περιποιήθηκαν κατάλληλα. Να πρόσεχε. Mα να μη θέλει να φάει τα γλυκά Μίκυ.

Ο κάτω τύπος μου ζήτησε ευγενικά να τον τραβήξω φωτογραφία. Δεν αρνήθηκα, είμαι καλό κουνέλι εγώ. Δεν έχω ιδέα ποιός είναι.

Nα τος πάλι ο τύπος, εδώ με την αγαπημένη του αδερφή. Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα πως γίνεται και έπεφτε συνέχεια πάνω μας, σε διαφορετικά σημεία του πάρκου, και γιατί εμείς τον φωτογραφίζαμε όλη την ώρα.

H Frontierland από την άλλη έδινε έμφαση σε σκηνικά που παρέπεμπαν σε Άγρια Δύση. Είχε και ένα ωραίο κρουαζιερόπλοιο και σε μετέφερε στην ατμόσφαιρα του Μισισιπή. Αισθανόσουν την ανάγκη να πιάσεις ένα μπάντζο και να αρχίσεις να παίζεις τα blues. Όμορφα πράγματα.

Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο, όπως καταλαβαίνετε, που στέρεψα από κουνελο-φιλοσοφικές αναλύσεις. (η κουνελοφιλοσοφία είναι πολύ χειρότερη από την αμπελοφιλοσοφία). Ας μιλήσουν απλά οι φωτογραφίες!

Στην πάνω φωτογραφία παρατηρείτε μια κουκίδα, στην κορυφή του βουνού? Εγώ είμαι. Είχα ανέβει ως την κορυφή, γενναία και ηρωικά, και ζήτησα να με τραβήξουν μια πανοραμική φωτογραφία από απόσταση, για να έχω να τη δείχνω στον κόσμο και να καυχιέμαι για το μεγάλο μου κατόρθωμα.

Δυστυχώς η φωτογραφία μάλλον βγήκε περισσότερο πανοραμική απ’ ότι θα πρεπε, και έτσι δεν φαίνομαι καθόλου σχεδόν! Αλλά σας λέω την αλήθεια, είμαι όντως εγώ εκεί πάνω. Έχω πάρει μάλιστα και φοβερή πόζα, με το ένα χέρι να κραδαίνει τον βράχο, και το άλλο να κρέμεται στον αέρα, φάση “αψηφώ τον κίνδυνο και έτσι”. Διότι δε μασάω πουθενά ρε. (μα γιατί δεν με πιστεύετε).

Και επειδή δεν φαίνεται να πειστήκατε, να σας αναφέρω εδώ πως η πάνω συνιστά μια φωτογραφία της οικογένειας μου! Σκέφτηκα να τους τραβήξω σε μια ωραία, γενική πόζα, ενώ βρίσκονται πάνω στο ατμόπλοιο. Γι’ αυτόν τον σκοπό βούτηξα στα νερά της θάλασσας, κολύμπησα, με τη μηχανή στο χέρι, σήκωσα ηρωικά τα χέρια μου πάνω απ’ το νερό, και τους τράβηξα όπως βλέπετε οι ίδιοι!

Είναι εκείνοι που βρίσκονται στην τρίτη γραμμή από αριστερά. Κοιτάζοντας ανάποδα από την φορά που πάνε οι δείκτες του ρολογιού.

Μερικές φορές η ομορφιά δεν βρίσκεται στο μεγαλεπήβολο, αλλά στο μικροσκοπικό – στην λεπτομέρεια. Αυτό ίσχυε ασφαλώς και για το Πάρκο, στο οποίο πετύχαινα διάφορα, φαινομενικά ασήμαντα σημεία, που ωστόσο είχαν αυτό το κάτι και μου κέντριζαν την προσοχή. Όπως το παλιό αυτό μηχάνημα που βλέπουμε κάτω…

Ή το μοντέλο του πρώιμου αυτού τρένου.

Ή ακόμα και ένα απλό συντριβάνι.

Ανάμεσα σε άλλα, κάπου εκεί, στην κορυφή ενός λόφου, δέσποζε και το Στοιχειωμένο Σπίτι. Από το tour του οποίου τράβηξα κάποιες φωτογραφίες, τις οποίες και παρουσιάζω. Μια γοτθική νότα στην Disneyland, που παρέπεμπε ιδιαίτερα σε ατμόσφαιρα ταινιών του Tim Burton.

σας θυμίζει κάτι η νεκροκεφαλή στον καθρέπτη? για να δω πόσο διαβασμένοι είστε! θυμηθείτε την ανάρτηση μου για τις “Οπτικές Απάτες”….

αυτός είναι ο ίδιος πίνακας που βλέπετε – απλά το πάνω πορτραίτο της γυναίκας μεταμορφωνόταν σταδιακά στο κάτω, της γάτας!

ένα καλό σκυλάκι – come doggy, come play with us. forever. and ever. and ever……………

Μεταβαίνοντας στην Χώρα του Μέλλοντος τώρα. Ίσως η αγαπημένη μου όλων. Βασικά είμαι μεταξύ εκείνης, και της Adventure Land. Ζούγκλες από τη μία, διάστημα από την άλλη… Επιστρέφουμε στο αρχέγονο ερώτημα, ίσως σε ένα από τα βασικά διλήμματα όλων των εποχών: Indiana Jones ή Star Wars?

Και η αναφορά στον Πόλεμο των Άστρων δεν είναι καθόλου τυχαία. Με την αδερφή επιβιβαστήκαμε σε μία μοναδική πτήση-εξομοιωτή του Πολέμου των Άστρων, η οποία μάλιστα υπήρξε και το μόνο tour στο οποίο πήγα δυο φορές – μία δεν ήταν αρκετή, τόσο απίστευτο ήταν!

Αφού διασχίσαμε κάτι υπόγεια, στα οποία μας υποδέχονταν ρομπότ (ανάμεσα τους και ο C3PO, ο γνωστός, ξέρετε), επιβιβαστήκαμε σε ένα “σκάφος” (εξομοιωτής φυσικά), εμείς και καμιά δεκαριά άτομα ακόμα, βάλαμε τις ζώνες και ετοιμαστήκαμε για μια πτήση στα άστρα. Κάτι πήγε στραβά όμως, το σκάφος εξοστρακίστηκε από την πορεία του, άρχισαν να πέφτουν κομήτες πάνω μας (τους οποίους βλέπαμε να σκορπάνε καταπάνω μας από μια πελώρια οθόνη μπροστά, που φάνταζε σαν το εξωτερικό μπροστινό τζάμι του σκάφους), και αρχίσαμε να κουνιόμαστε σαν τρελοί, πάνω στην προσπάθεια του σκάφους να αποφύγει τη σύγκρουση… Μετά δεχτήκαμε και επιθέσεις από εχθρούς με εκείνα τα λέιζερ, ξέρετε. Όμορφες καταστάσεις.

το πρώτο γκέι ρομπότ στην ιστορία του κινηματογράφου

Ανάμεσα σε άλλα, η Χώρα του Μέλλοντος είχε και μια ωραία 3D παρουσίαση, σε κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους. Με τον Rick Moranis, που υποδυόταν τον παλαβό επιστήμονα στο “Αγάπη μου, Συρρίκνωσα τα Παιδιά”… Παρέα μαζί του ο αγαπημένος Eric Idle, ένας εκ των θρυλικών Monty Python – οι οποίοι υπήρξαν και “νονοί” μου, καθώς σε αυτούς χρωστάω το “φονικό κουνέλι” ως γνωστόν…

Η παρουσίαση σε έβαζε στην ίδια εκείνη κατάσταση με την ταινία: να αισθάνεσαι πως έχεις γίνει τοσοδούλης με άλλα λόγια, στο μέγεθος ενός ποντικιού ας πούμε. Η σκηνή που μια γάτα έρχεται κατά πάνω σου, δείχνοντας τα δόντια της, από τις καλύτερες.

Δίπλα στο πάρκο της Disneyland δέσποζαν τα Walt Disney Studios. Ουσιαστικά ένα ακόμα μέρος του πάρκου, με τα δικά του άφθονα εκθέματα. Ανάμεσα στα οποία και μια πολυκατοικία στην οποία ανέβαινες στην κορυφή, και έμπαινες σε ένα ασανσέρ, το οποίο… χάλαγε (:P) και έπεφτες με ορμητική ταχύτητα, κατακόρυφα στο έδαφος! Το περίφημο “Hollywood Tower”.

Ήταν εκπληκτική εμπειρία…

…Ήταν εκπληκτική εμπειρία να το τραβάω φωτογραφία από απόσταση, ενώ άκουγα τις στριγκλιές του κόσμου μέσα να διαπερνάνε τα αυτιά μου. Ο Ιντιάνα Τζόουνς αρκούσε για μένα παιδιά. 😛 (oυ, δειλό κουνέλι ,ουυυ!!)

Τα Walt Disney Studios ανάμεσα σε άλλα έδιναν έμφαση και στην περισσότερο κινηματογραφική διάσταση, όχι μόνο της disney, αλλά του αμερικανικού σινεμά συνολικά. Μια μοναδική πραγματικά παρουσίαση ήταν εκείνη που ονομαζόταν “Cinemagique” και λίγο πολύ έκανε μια αναδρομή στην ιστορία του κινηματογράφου – σε ορισμένες κλασικές του στιγμές, δεν κάλυψε και τα πάντα προφανώς. Ήταν πάντως από τις φάσεις που απόλαυσα περισσότερο. Η βιντεοσκόπηση ασφαλώς απαγορευόταν, ωστόσο ευτυχώς έχουν υπάρξει ορισμένα ωραία τυπάκια που το τράβηξαν όλο και το ανέβασαν στο youtube! Ιδού λοιπόν ένα τέτοιο βίντεο. Σκεφτείτε πως βρίσκεστε μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα, έχετε πιάσει μια καλή θέση, κλείνουν τα φώτα, και βλέπετε το ακόλουθο (είναι το πρώτο μέρος, για το δεύτερο κάντε κλικ να το δείτε από το youtube).

That’s All Folks! (ωχ, αυτό είναι από αλλού)

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα, ωστόσο λέω να το κλείσω κάπου εδώ. Ως συμπέρασμα ας πω αυτό: Ναι, επιχείρηση. Ναι, χρήμα. Ναι, παραμύθιασμα της κακιάς ώρας – πρίγκιπες, πριγκίπισσες και πράσσειν’ άλογα.

Αλλά από κάποιον που μεγάλωσε διαβάζοντας τις ιστορίες του Ντόναλντ, του Θείου Σκρουτζ και του Μίκυ, καθώς και με ταινίες όπως ο Πόλεμος των Άστρων και ο Ιντιάνα Τζόουνς, η Disneyland υπήρξε ο επίγειος παράδεισος ένα πράγμα. Τι να γίνει. Θα ξαναπήγαινα. Άνετα. Ακόμα καλύτερα, στην Disneyland της Florida, που είναι πολύ μεγαλύτερη εκείνης του Παρισιού! Να το συνδύαζα και με κανένα ταξιδάκι στη Νέα Ορλεάνη ίσως, το λίκνο της παλιάς τζαζ… Και μετά να περνούσα μια βόλτα από την Νέα Υόρκη, να έλιωνα στα βραδινά της στέκια, υπό τους ήχους του σαξοφώνου…

Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω να γράφω όπως καταλαβαίνετε! Το πράγμα αρχίζει και τραβάει επικίνδυνα! Όχι παιδιά, το Παρίσι μας κάνει μια χαρά. Πρέπει κάποια στιγμή να επανέλθω με νέα ανάρτηση, όχι από την Disneyland, αλλά από το Παρίσι αυτή τη φορά – άνετα ένα από τα ωραιότερα μέρη που έχω επισκεφτεί ποτέ μου. Στο οποίο επιβάλλεται να ξαναπάω. Μου χρωστάω ένα κόκκινο κρασί στην Μονμάρτη…..

Αυτά τα ολίγα. Να περνάτε καλά, σας χαιρετώ!!!!!!

~