Χριστούγεννα στην πόλη

Χριστούγεννα στην πόλη, παραμονές 2017. Κοσμοπλημμύρα στους δρόμους ενός πολυδαίδαλου κέντρου που μοιάζει με λαβύρινθο. Εκεί συχνάζει κάποιος σύγχρονος Θησέας (μεταμφιεσμένος σε υπάλληλο γραφείου), εκεί μαίνεται το άρωμα κάποιας χαμένης Αριάδνης – κι εκεί θα συναντήσεις άφθονους μινώταυρους, να γυρίζουν αποζητώντας κάποια διέξοδο – ο μύθος τους θέλει άγριους, μα εκείνοι το μόνο που γυρεύουν (το μόνο που πάντα αναζητούσαν) είναι μια απόδραση – κάποια αλλαγή.

Λιγοστά τα παιδιά που μας είπαν τα κάλαντα στη γειτονιά – με στεναχώρησε αυτό. Μπορεί να έτυχε. Μα οφείλω να παρακινήσω τους γονείς να μη κάνουν τα παιδιά τους μαλθακά – ας βγει έξω το βλαστάρι τους, ας χτυπήσει πόρτες, ας περιπλανηθεί, ας κρυώσει επιτέλους. Τα κάλαντα υπήρξαν από τις ωραιότερες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας και σκέφτομαι πως θα ήταν θλιβερό ένας μελλοντικός ενήλικας να μην έχει αντίστοιχες αναμνήσεις σαν αυτή. Ευτυχώς, κάποια παιδιά στο Μετρό το αναπλήρωσαν – το τραγούδι είναι ίδιο, μόνο που αντί για το κουδούνι της πόρτας άκουσα το “Μπιιιζ” ενώ ανοιγοκλείνουν οι πόρτες του Μετρό.

Στο Σύνταγμα είδα μια πελώρια ρόδα. Μεγάλη, στρογγυλή και ακίνητη – υπερβολικά ακίνητη για παραμονή Χριστουγέννων. Κόσμος περνούσε με παιδιά (με σκοπό να ανέβουν στη ρόδα) και έφευγε απορημένος. Πότε σκοπεύει να λειτουργήσει; Κάποιος τη σύγκρινε με το Μάτι του Λονδίνου. Στην ιδέα της σύγκρισης πόνεσε το Μάτι μου, κυριολεκτικά.

Μα υπήρξαν και οι ευχάριστες εκπλήξεις. Σε μια στάση λεωφορείου, απέναντι απ’ την πλατεία, έπαιζε μουσική τζαζ – η ΙΔΙΑ η στάση είχε ενσωματωμένο μηχανισμό, και πατώντας ένα κουμπί μπορούσες να διαλέξεις από ένα μενού το τραγούδι της επιλογής σου. Έπρεπε να το δω για να το πιστέψω. Αυτές λοιπόν είναι οι μικρές ομορφιές της μεγάλης πόλης. Κάποιος ρώτησε αν «παίζει ελληνικά». Ευτυχώς για μας, δεν έπαιζε.

Ερμού, Αιόλου, Κολοκοτρώνη. Παραδοσιακά κοσμοπλημμυρισμένη η πρώτη, νεότερη μόδα οι δεύτερες. Καφετέριες και φαγάδικα, άφθονα σαν μανιτάρια, ανύπαρκτα πριν μια δεκαετία – και πλήθη να ζουζουνίζουν απ’ το ένα στο άλλο. Κάποια στέκια με άποψη και αισθητική, κάποια δίχως καμία αισθητική – εξίσου γεμάτα με κόσμο και τα μεν και τα δε. Οι καφετέριες είναι σαν τους ανθρώπους. Θα βρεις εκείνες με προσωπικότητα κι εκείνες που είναι ρηχές και αδιάφορες – μα στις μοδάτες περιοχές του κέντρου το πλήθος δεν κάνει διακρίσεις.

Οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Βλέπω πλήθος μαζεμένο σε μια γωνιά του δρόμου, ακούω ένα τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου. Κάποιο υπαίθριο γεγονός, σκέφτηκα, με ηχογραφημένη μουσική. Κι όμως – ήταν ο ίδιος ο Σαββόπουλος που τραγουδούσε ζωντανά – όχι σε πλατεία, όχι σε εξέδρα, μα σε μια γωνιά του δρόμου, έχοντας απλά στήσει ένα μικρόφωνο και δυο ηχεία. Σαν πλανόδιος μουσικός. Αρκεί να σκεφτούμε όλα εκείνα τα γνωστά ονόματα της μουσικής βιομηχανίας που για να δεις ζωντανά πρέπει να πληρώνεις τραπέζια και ποτά… ναι, αυτό ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι αυθεντικό, κάτι που μου άρεσε πολύ. Ο ίδιος ο Σαββόπουλος έχει κάνει και πράγματα που δεν μου άρεσαν – μα αυτό θύμισε τον Σαββόπουλο απ’ τα παλιά, τα πολύ παλιά.

Τα καταστήματα ανοιχτά. Πωλήτριες με σκουφάκια Αϊ Βασίλη – μα η δουλειά τους είναι ίδια όπως και των υπολοίπων ημερών. Φαντάζομαι η πρώτη σκέψη τους είναι πότε θα έρθει η ώρα να σχολάσουν – και να ξεκουραστούν επιτέλους.

Επιστροφή με τον ηλεκτρικό. Άγνωστος κόσμος, κάποιες φάτσες συμπαθητικές, άλλες όχι τόσο, όπως συμβαίνει πάντα. Κι εκείνες οι κλασικές ανταλλαγές βλεμμάτων με εκείνες τις κλασικές άγνωστες του ηλεκτρικού, που μιλάνε δίχως την παραμικρή ανταλλαγή κουβέντας – μα είναι ικανές να σου ανεβάσουν τη διάθεση. Κάποια μέρα πρέπει να γραφτεί ένα βιβλίο γι’ αυτό το τόσο σημαντικό θέμα.

Πίσω στο σπίτι. Ανεβάζω αυτό το μικρό κείμενο και βάζω κάτι να φάω. Το βράδυ προβλέπει παρακολούθηση κάποιας ταινίας (καιρός να θυμηθώ τον «Πολίτη Κέιν»), και άφθονη κατανάλωση κουραμπιέδων.

Καλές γιορτές σε όλους!