Σαν μια
πολυκατοικία είναι η ζωή μας. Έχει άφθονα σκαλιά και διαμερίσματα, πόρτες και
παράθυρα. Έχει υπόγεια και ταράτσες. Κι έναν ουρανό εκεί ψηλά, κι έναν ορίζοντα
πιο πέρα, κι ένα έδαφος χάμω στη γη.
πολυκατοικία είναι η ζωή μας. Έχει άφθονα σκαλιά και διαμερίσματα, πόρτες και
παράθυρα. Έχει υπόγεια και ταράτσες. Κι έναν ουρανό εκεί ψηλά, κι έναν ορίζοντα
πιο πέρα, κι ένα έδαφος χάμω στη γη.
Το μισό καιρό
περνάμε ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τις σκάλες. Το κατέβασμα είναι εύκολο,
μα κινδυνεύεις να χτυπήσεις. Το ανέβασμα είναι δύσκολο, λαχανιάζεις και κάποιες
φορές τα παρατάς. Και αν βρίσκεσαι ψηλά, κοιτάς κάτω και σε πιάνει ίλιγγος –
αχ, να μη πέσω, σκέφτεσαι. Και αν βρίσκεσαι χαμηλά κοιτάς πάνω και σου φαίνεται
ατέλειωτο το ύψος. Πως να φτάσω εκεί, πως. Δεν σου αρέσει χαμηλά… και σε
φοβίζει στα ψηλά.
περνάμε ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τις σκάλες. Το κατέβασμα είναι εύκολο,
μα κινδυνεύεις να χτυπήσεις. Το ανέβασμα είναι δύσκολο, λαχανιάζεις και κάποιες
φορές τα παρατάς. Και αν βρίσκεσαι ψηλά, κοιτάς κάτω και σε πιάνει ίλιγγος –
αχ, να μη πέσω, σκέφτεσαι. Και αν βρίσκεσαι χαμηλά κοιτάς πάνω και σου φαίνεται
ατέλειωτο το ύψος. Πως να φτάσω εκεί, πως. Δεν σου αρέσει χαμηλά… και σε
φοβίζει στα ψηλά.
Σκάλες, σκάλες, κι
άλλες σκάλες – όλες κατειλημμένες από ανθρώπους, περαστικοί κι αυτοί όπως εσύ.
Κάποιοι ανεβαίνουν… κάποιοι κατεβαίνουν… και κάποιοι δεν ξέρουν που να
πάνε. Συχνά στέκουν μπροστά σου, παρεμποδίζοντας το δρόμο σου… εκτός αν δεν
ξέρεις ούτε εσύ πού πας. Κι γίνεστε όλοι ένα κουβάρι, μπλεγμένο, μπερδεμένο.
Πρόσεξε κουβάρι μη σε ξετυλίξει καμιά γάτα.
άλλες σκάλες – όλες κατειλημμένες από ανθρώπους, περαστικοί κι αυτοί όπως εσύ.
Κάποιοι ανεβαίνουν… κάποιοι κατεβαίνουν… και κάποιοι δεν ξέρουν που να
πάνε. Συχνά στέκουν μπροστά σου, παρεμποδίζοντας το δρόμο σου… εκτός αν δεν
ξέρεις ούτε εσύ πού πας. Κι γίνεστε όλοι ένα κουβάρι, μπλεγμένο, μπερδεμένο.
Πρόσεξε κουβάρι μη σε ξετυλίξει καμιά γάτα.
Τα διαμερίσματα φυτρώνουν
δω κι εκεί, κίτρινα και μαύρα τετραγωνάκια. Άλλα φωτίζουν φιλικά, σε προσκαλούν
στο χώρο τους να ξαποστάσεις. Άλλα είναι σκοτεινά, τα αποφεύγεις. Μα τα φώτα δεν
μένουν σταθερά – εκεί που είχε φως, κάποια στιγμή σβήνει, για ν’ ανάψει ένα
άλλο, κάπου αλλού. Κάποιες φορές τρέχεις απ’ το ένα φως στο άλλο· άλλες
επιλέγεις να μείνεις στα σκοτεινά, με την ανάμνηση του φωτός που έσβησε – και την
ελπίδα πως κάποτε θ’ ανάψει πάλι. Και πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται· να
σκέφτεται τα ύψη και τα βάθη σου. Τα ρετιρέ και τα υπόγεια.
δω κι εκεί, κίτρινα και μαύρα τετραγωνάκια. Άλλα φωτίζουν φιλικά, σε προσκαλούν
στο χώρο τους να ξαποστάσεις. Άλλα είναι σκοτεινά, τα αποφεύγεις. Μα τα φώτα δεν
μένουν σταθερά – εκεί που είχε φως, κάποια στιγμή σβήνει, για ν’ ανάψει ένα
άλλο, κάπου αλλού. Κάποιες φορές τρέχεις απ’ το ένα φως στο άλλο· άλλες
επιλέγεις να μείνεις στα σκοτεινά, με την ανάμνηση του φωτός που έσβησε – και την
ελπίδα πως κάποτε θ’ ανάψει πάλι. Και πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται· να
σκέφτεται τα ύψη και τα βάθη σου. Τα ρετιρέ και τα υπόγεια.
Η πολυκατοικία δεν
αρχίζει στο ισόγειο – υπάρχουν τα θεμέλια, σκαμμένα στη γη βαθιά, που συχνά τα
αγνοείς. Και η θέα απ’ το μπαλκόνι δεν είναι η μόνη θέα που υπάρχει – είναι
απλά η δική σου θέα. Και είναι τόσο πολλές οι πολυκατοικίες εκεί έξω.
αρχίζει στο ισόγειο – υπάρχουν τα θεμέλια, σκαμμένα στη γη βαθιά, που συχνά τα
αγνοείς. Και η θέα απ’ το μπαλκόνι δεν είναι η μόνη θέα που υπάρχει – είναι
απλά η δική σου θέα. Και είναι τόσο πολλές οι πολυκατοικίες εκεί έξω.
Μα αυτός ο
ορίζοντας κάνει πάντα να ξεπηδά ένας μικρός αναστεναγμός μέσα σου. Πάντα θες να
τον αγκαλιάσεις. Είτε βρίσκεσαι στο ισόγειο… είτε στο ρετιρέ… είτε ανεβοκατεβαίνεις,
πασχίζοντας, τις σκάλες…
ορίζοντας κάνει πάντα να ξεπηδά ένας μικρός αναστεναγμός μέσα σου. Πάντα θες να
τον αγκαλιάσεις. Είτε βρίσκεσαι στο ισόγειο… είτε στο ρετιρέ… είτε ανεβοκατεβαίνεις,
πασχίζοντας, τις σκάλες…
~
3 Responses
Πολύ καλή η παρομοίωση, δεν θα την σκεφτόμουν ποτέ.
Καλό βράδυ σου εύχομαι, από τη δική μου πολυκατοικία.
Καλό σου βράδυ Πίπη.
Αυτή η διαδρομή "ρετιρέ ισόγειο, μη σου πω και υπόγειο" είναι τόσο γνωστή!
Άσε που είναι μια σκάλα δρόμος… Αν πας και με το ασανσέρ, δεν καταλαβαίνεις πότε μεταφέρθηκες!
Ο αναστεναγμός δε μπορεί να είναι και λίγο μεγαλύτερος, ειδικά όταν έχεις βρεθεί στο υπόγειο είναι πιο βαθύς, διότι λείπει το δροσερό αεράκι…
Με μελαγχόλησε το κείμενό σου, αν και γνωρίζω ότι όσα αναφέρεις είναι όλα δικά μας, οπότε τα αγκαλιάζουμε με γλυκιά θέρμη.
Εδώ θα ταίριαζε λίγο το παρακάτω τραγούδι:
https://www.youtube.com/watch?v=uBQN4ID1dM0
υ.γ.
Θα προτιμούσα πάντως να είμαι μονοκατοικία με απλωσιά και έναν άναρχο κήπο, καλύτερα ελεύθερο όπως είναι στην φύση…