~
 |
| Έργο του μεγάλου Frank Frazetta |
Λύκειο. Πέτρινα χρόνια. Για ορισμένους μια εποχή από την οποία έχουν να θυμούνται τους πρώτους τους έρωτες, τις παλιές παρέες, τις κλασικές πενθήμερες εκδρομές, τις πρώιμες νυχτερινές εξορμήσεις, όλα αυτά συνδεδεμένα με το διάβασμα, τις εξετάσεις, τα φροντιστήρια και το άγχος. Και την κλασική σύγχυση της εφηβείας. Μια μεταβατική περίοδος, στην διάρκεια της οποίας ο έφηβος επιθυμεί να εκτοπίσει οριστικά οτιδήποτε τον συνδέει με την παιδική του ηλικία και να ενταχθεί επάξια στον κόσμο των ενηλίκων. Τα κορίτσια θέλουν να γίνουν γυναίκες, τα αγόρια πασχίζουν να γίνουν άντρες.
Ανάμεσα στην επιθυμία και στην πραγματοποίηση της θα μεσολαβήσουν πολλά ακόμα χρόνια, ωστόσο ο έφηβος δεν είναι υποχρεωμένος να το γνωρίζει αυτό. Για ορισμένους, η ενηλικίωση δεν έρχεται ποτέ.
Τα χρόνια του Λυκείου για μένα υπήρξαν ιδιαίτερα σκληρά, μια απότομη προσγείωση σε έδαφος με αγκάθια, μετά τις ανέμελες πτήσεις της παιδικής μου ηλικίας και των πραγματικά όμορφων χρόνων του Γυμνασίου. Έτυχε. Είχε προκύψει βλέπετε ένα θέμα υγείας που με έβαλε σε άφθονες δοκιμασίες, και το οποίο θα μπορούσε να είχε απλά αποφευχθεί αν οι γιατροί τότε δεν είχαν πάρει κάποιες απαράδεκτες, λανθασμένες αποφάσεις. Δοκιμασίες που κράτησαν χρόνια. Νοσοκομεία, φάρμακα, γιατροί και επεμβάσεις…
I’m just a Child of the Damned…
Αυτά όλα την ίδια περίοδο που πάσχιζα να τα βγάλω πέρα με τα μαθήματα και τον ατελείωτο φόρτο εργασίας για τις πανελλαδικές. Σκληρά χρόνια… Δεν ήμουν ο ίδιος όταν τελείωσα το Λύκειο, σε σχέση με τρία χρόνια πριν. Είχα αναπτύξει ένα νέο, σκληρότερο, κυνικό δέρμα, μια διαφορετική αντιμετώπιση απέναντι στα πράγματα. Ποτέ άλλοτε δεν είχα κλειστεί τόσο στον εαυτό μου, όσο τότε. Οι παρέες λιγόστεψαν, οι ως τότε εβδομαδιαίες εξορμήσεις μου για μπάσκετ τέλειωσαν, τα φλερτ με τα κορίτσια καταλάμβαναν πλέον περισσότερο τον τομέα της σκέψης μου παρά την πραγματικότητα. Διακοπές, εκδρομές και βόλτες, ελάχιστα πράγματα. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα τόσο έντονα εκείνη την αναπόφευκτη κατάσταση της μοναξιάς, και το αίσθημα της αδικίας με έπνιγε. Γιατί σε μένα?
I feel the pain inside my heart
Like a knife it tears me apart
My tears they shed I have no one
God, please tell me what i have done
Like a knife it tears me apart
My tears they shed I have no one
God, please tell me what i have done
I see myself I am a man
Just like you and all of your friends
My heart so warm shattered like glass
Don’t know how much longer I can last
Alone again! I’m . . . alone again!
Alone again! I’m . . . alone again!
Well that’s how it will be ’til the end.
Just like you and all of your friends
My heart so warm shattered like glass
Don’t know how much longer I can last
Alone again! I’m . . . alone again!
Alone again! I’m . . . alone again!
Well that’s how it will be ’til the end.
Τα βιβλία φαντασίας και τα παιχνίδια ρόλων υπήρξαν η βασική διαφυγή, η είσοδος σε έναν μαγικό, υπέροχο κόσμο: εκεί γινόμουν ο μάγος που πάντα επιθυμούσα και άλλαζα με ένα απλό ξόρκι όλα όσα με στεναχωρούσαν, όλα όσα πήγαιναν στραβά και βρίσκονταν πέρα από τον έλεγχο μου.
 |
| Οι χαρακτήρες της σειράς “Dragonlance”, την οποία είχα λιώσει στο Λύκειο – πολλά χρόνια πριν μεταφραστούν τα βιβλία στα ελληνικά |
‘Ηταν όμως και η εποχή που συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πως απέναντι στην γενικευμένη γελοιότητα που συναντούμε γύρω μας, μπορούμε αν θέλουμε να αντιδράσουμε. Μπορούμε – δεν το κάνει ο καθένας, ενώ μερικοί το κάνουν χωρίς να ξέρουν καλά καλά τον λόγο. Εδώ που τα λέμε, “έφηβος” και “αντίδραση” είναι λέξεις σχεδόν ταυτόσημες, ο μέσος έφηβος πρώτα αντιδράει και μετά σκέφτεται τον λόγο.
Θυμάμαι πάντως πως ο πειθήνιος, ως τότε, μαθητής έφηβος κούνελος, στην τρίτη Λυκείου είχε γίνει αρκετά αντιδραστικό στοιχείο, με αποτέλεσμα η (σιχαμένη πραγματικά) φιλόλογος του να κοντεύει να τον αφήσει στην ίδια τάξη από απουσίες, και να του έχει βάλει τον χαμηλότερο βαθμό σε όλο το τμήμα – μετά βίας πάνω από την βάση. Θυμάμαι πόσο την έγλειφαν εκείνην την φιλόλογο κάποιες συμμαθήτριες τότε, της γλυκομιλούσαν, την καλούσαν στο πάρτυ τους, και άλλα σχετικά. Μέλι γάλα, και η υψηλή βαθμολογία ήταν το επακόλουθο.
Και τι έκανα? Την είχα γραμμένη, έγραψα στις πανελλήνιες έναν από τους μεγαλύτερους βαθμούς, και πέρασα με άνεση στην πρώτη σχολή της επιλογής μου, στο τμήμα Ψυχολογίας της Παντείου. Κάπως έτσι τακτοποίησα την σκύλα. Αλλά και όλα όσα με είχαν ταλαιπωρήσει τα χρόνια εκείνα.
Αισθανόμουν σαν τον πολεμιστή που είχε δώσει μια πραγματικά σκληρή μάχη και την κέρδισε. Όχι χωρίς απώλειες, όχι χωρίς σημάδια… Ήταν όμως νικητής, παροδικά έστω. Το μέλλον θα αποδείκνυε πως είχα πολλά να μάθω ακόμα, πως η ωριμότητα (την οποία δεν θεωρώ πως κατέχω ακόμα) συνιστά μια επώδυνη συχνά διαδικασία και όχι κάποιο ενδόμυχο χάρισμα, και πως η μάθηση ποτέ δεν σταματάει, πάντα ανακαλύπτουμε καινούργιες πτυχές του εαυτού μας, όμορφες ή άσχημες, αρκεί να επιθυμούμε να τις ανακαλύψουμε.
Τότε όμως είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ πως, απέναντι σε κάποιες καταστάσεις, χρειάζεται να σκληρύνουμε λίγο το δέρμα μας… Είχα αρχίσει να διαπιστώνω, συγκρίνοντας με ορισμένους συμμαθητές μου, πόση απόσταση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στην επιδεικτική “μαγκιά” που βγάζουν προς τα έξω κάτι αντράκια της κακιάς ώρας – αγαπημένη συμπεριφορά σε κάθε λογής “έφηβο”, οποιασδήποτε ηλικίας – και στην πραγματικότητα της ενδόμυχης τους μαλθακότητας.
The Hammer will Fall on you!
The Hammer will Fall on you!
The Hammer will Fall on you!
Και η μουσική που άκουγα τον καιρό εκείνον ήταν τέτοια που με εμψύχωνε, μου παρείχε δύναμη, μου έδινε κουράγιο. Ήταν σκληρή επιφανειακά, είχε όμως μια ευαισθησία στο βάθος. Μιλούσε για πολεμιστές και δράκους, για πλάσματα παράξενα και απομονωμένα, σαν τα βιβλία που είχα αρχίσει να διαβάζω χρόνια πριν. Ανέλυε σκοτεινά συναισθήματα και μύχιες πλευρές της ανθρώπινης ψυχής, που τόσο με εξέφραζαν. Μου έδινε όμως κουράγιο σε δύσκολες στιγμές.
Και αν αυτά ακούγονται κάπως μελιστάλαχτα και εξωραισμένα τώρα, σαν μια διαφημιστική μπροσούρα γραφικών οπαδών των Manowar, στα χρόνια εκείνα ήταν αυτό ακριβώς που αναζητούσα. Δεν ξεκίνησα να ακούω metal για να το παίξω σκληρός, για να πουλήσω μούρη στα κοριτσάκια, ή γιατί άκουγαν οι υπόλοιποι – δεν είχα ιδιαίτερες επαφές με τους γύρω μου ούτως ή άλλως, πέρα από τους λιγοστούς τότε φίλους μου. Ξεκίνησα να ακούω αυτή τη μουσική γιατί με εξέφραζε, τόσο σε επίπεδο μουσικό, όσο και σε επίπεδο στίχων.
Ακόμα και κείνοι οι “σατανικοί” στίχοι. Μου άρεσε που μιλούσαν έτσι απερίφραστα για την σκοτεινή μας πλευρά (τι είναι ο διάβολος αν όχι η ενσάρκωση σε κάποια μεταφυσική οντότητα των σκοτεινότερων ανθρώπινων πτυχών μας?)… Με φόβιζε λίγο, μα γούσταρα παράλληλα. Έτσι ένιωθα μέσα μου σε τελική ανάλυση, υπήρχε επιθετικότητα, υπήρχε θυμός, υπήρχε σκοτάδι. Οι στίχοι απλά ήταν οι δαίμονες μας που επιδίδονταν σε ξέφρενους χορούς μπροστά στα μάτια μας…
Now the evil of man
Had passed by the act of lucifer’s kiss
And the evil broke loose
From the tombs of hell’s fiery abyss
The devil was there
With the fire burning in the air
The demons they danced
And drank from the chalice they shared
Had passed by the act of lucifer’s kiss
And the evil broke loose
From the tombs of hell’s fiery abyss
The devil was there
With the fire burning in the air
The demons they danced
And drank from the chalice they shared
Υπήρχε όμως και εκείνος ο άγουρος, εφηβικός ρομαντισμός, παρά τις δυσκολίες των καιρών. Θυμάμαι πόσο καψουρεμένος ήμουν με μια κοπέλα από ένα άλλο τμήμα, με την οποία μοιραζόμασταν το ίδιο θρανίο, όχι όμως και τις ίδιες ώρες. Την έβλεπα μόνο στις αλλαγές βάρδιας. Σχεδίαζα διάφορα καρτούν πάνω στο θρανίο, ξέροντας πως θα τα βλέπει κι αυτή. Την κοιτούσα όποτε αλλάζαμε βάρδια με βλέμμα ονειρικό, σαν υπνωτισμένος. Δεν μου έβγαινε να κάνω κάτι περισσότερο τον καιρό εκείνο. Παρακολουθούσα τις ωραίες της τάξης να τα φτιάχνουν με τους πιο δημοφιλείς, μα από απόσταση. Ένιωθα πως δεν ήταν του χεριού μου.
If you could feel the way I feel about you
Hear the things I say
If you could see the way I am without you
These Lost and Lonely Days
Tears for all the joy we had
Tears for all the pain
All the years I have to live
These Winter Tears, I’ll cry for you until we meet again
Hear the things I say
If you could see the way I am without you
These Lost and Lonely Days
Tears for all the joy we had
Tears for all the pain
All the years I have to live
These Winter Tears, I’ll cry for you until we meet again
Με τον διπλανό μου κάναμε ατελείωτες πλάκες στο μάθημα, το τελευταίο θρανίο που καθόμασταν ευνοούσε κάτι τέτοια. Ναι, ήταν ζόρικα χρόνια, υπήρξαν όμως και οι καλές στιγμές. Πάντα υπάρχουν, ακόμα και σε περιόδους που θεωρούμε δύσκολες, απλά μερικές φορές το συνειδητοποιούμε αρκετά μετά, αφού έχουν τελειώσει.
Κάποια φάση, τον καιρό εκείνο, ένας καλός φίλος μου έδωσε να ακούσω τα πρώτα metal cd που άκουσα ποτέ. Απ΄αυτά προήλθε η πρώτη συλλογή μου σε κασέτα με μέταλ επιλογές.
Ένα από τα συγκροτήματα που συμπεριέλαβα στην κασέτα, μία από τις πρώτες metal μπάντες που αγάπησα όσο ελάχιστες, ήταν οι Warlorld.
Και αυτούς τους Warlord είδα απόψε, live, για πρώτη φορά μετά από την πρώτη μου επαφή με την μουσική τους, δεκαπέντε χρόνια μετά. Πηγαίνω σε άφθονα live κάθε χρόνο, σπάνια όμως κάνω ειδική ανάρτηση γι’ αυτά εδώ στο blog. Οι αναμνήσεις από τα πέτρινα χρόνια του Λυκείου με πλημμύρισαν βλέπετε. Έπιασα τον εαυτό μου να κοπανιέμαι, να χορεύω και να βροντοφωνάζω τους στίχους, θέλοντας ίσως να γκρεμίσω τα τείχη κάποιας δικής μου, παλιάς Ιεριχούς…
Ο Bill Tsamis, ο αρχιμαέστρος των Warlord, ήταν αψεγάδιαστος. Ο Mark Zonder στα τύμπανα μοναδικός, το παίξιμο του αντηχούσε σαν άλλος Θωρ που χτυπάει το σφυρί ρυθμικά πάνω στην ασπίδα του. Η μπάντα όλη άψογη. Χάρηκα ιδιαίτερα τον ρέγκε-στάιλ μπασίστα!
Ήταν μια όμορφη βραδιά. Και για μια φορά ακόμη, τόσα χρόνια μετά, παρά τις όποιες δυσκολίες μπορεί να έχουμε αντιμετωπίσει, αισθανθήκαμε πάλι νικητές, για τις δύο περίπου ώρες που κράτησε το live… Η μουσική σου μετέδιδε αυτήν την αίσθηση. Αυτή είναι η μαγεία της. Και εμένα προσωπικά, με ταξίδεψε πίσω στα παλιά. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται σε πόσα έχω αλλάξει από εκείνα τα χρόνια του Λυκείου, και σε πόσα έχω μείνει ίδιος.
Τι έχω να προσθέσω για το τέλος? Κάποιες γενικές σκέψεις, που αφορούν όλους μας: Σύμφωνοι, θα υπάρξουν αντιξοότητες. Δεν θα σου πηγαίνουν τα πάντα θετικά. Μπορεί να χάσεις φίλους ή μια σχέση, μπορεί να φέρεις κακή ζαριά στον έρωτα. Ίσως δεν σου κάτσει εκείνη η δουλειά που ήθελες, ίσως αυτή που κάνεις τώρα να μην σε ικανοποιεί. Μπορεί να ψάχνεις και να μη βρίσκεις. Μπορεί να μην ζεις με τον τρόπο που πάντα ονειρευόσουν, ίσως περιβάλλεσαι από άτομα που σε πληγώνουν, ίσως πάλι να μην έχεις κανέναν, να είσαι μόνος. Μπορεί να αντιμετωπίσεις εσύ ή κάποιος που αγαπάς ένα θέμα υγείας – και αυτά, πίστεψε με, είναι τα πιο σημαντικά.
Μην το βάζεις κάτω. Ποτέ. Γιατί κερδισμένος δεν είναι εκείνος που νίκησε απαραίτητα στη μάχη… Αλλά εκείνος που αγωνίζεται και δεν σταματάει να αγωνίζεται. Γιατί ακόμα και αν κερδίσεις κάπου, πίστεψε με, θα προκύψουν νέες δοκιμασίες στην πορεία – νέες προκλήσεις και εμπόδια! Μην επαναπαύεσαι, μα να διεκδικείς πάντα το καλύτερο. Και αν είσαι αληθινός με τον εαυτό σου και όσους αγαπάς, να ξέρεις, θα βρίσκεις πάντα πολύτιμους σύμμαχους στον αγώνα. Ένας-ένας, δυο-δυο, θα βγαίνετε στην μάχη με χαμόγελο, και σαν κραδαίνοντας αόρατα σπαθιά θα πολεμάτε απέναντι σε κάθε εμπόδιο και κάθε αδικία…
One by one, to the swords, to the guns!
Two by two, and away we go
Father and Son, heed the words we pray
Deliver us from Evil this day
Deliver us from Evil today
Two by two, and away we go
Father and Son, heed the words we pray
Deliver us from Evil this day
Deliver us from Evil today
Ίσως πάλι είμαι ακόμα εμποτισμένος από το πνεύμα της μουσικής και γράφω όσα γράφω. Αγώνες και λοιπά. Μεθυσμένος στο άρωμα της μάχης, παραδομένος στην δίνη των αναμνήσεων!
Μα όταν μεθάει κάποιος λέει πάντα την αλήθεια. Σας χαιρετώ λοιπόν!
ΥΓ – Ήταν μια έκτακτη ανάρτηση, με αφορμή την συναυλία των Warlord και τα συναισθήματα που μου γέννησε. Θα ακολουθήσει εκείνη που ανέφερα την περασμένη φορά, η πολύυυυ μεγάλη και ιδιαίτερη! Και μετά θα ξεκινήσω κάποια νέα, όμορφα πράγματα εδώ στο blog. Μείνετε συντονισμένοι. 😉
 |
| Η Φατσούλα είναι γάτα με γούστο! 😉 |
~
9 Responses
Πόσο όμορφα γράφεις, πραγματικά.
Το παρατηρούσα, κι ήθελα να σ' το πω.
Και τα δικά μου παιδικοεφηβικά χρόνια μού έχουν αφήσει μια γλυκόπικρη γεύση, γι' αυτό μπορώ να σε νιώσω. Κάποια ίδια, κάποια διαφορετικά… μα ψυχολογικό αποτέλεσμα παρόμοιο.
Φουλ ευαισθησία, και δυστυχώς εξέλειπε το τα-βγάζω-από-μέσα-μου-και-ξεσπάω, με οποιονδήποτε τρόπο, μέσα μου τα κρατούσα (κι ακόμα το 'χω αυτό, αλλά όχι ΤΟΣΟ πολύ) και σιγόβραζα.
Τέλος πάντων, μη σε ζαλίζω. Το θέμα είναι να καθόμαστε και να συλλογιζόμαστε. Πού ήμασταν και πού είμαστε τώρα. Σίγουρα όλοι μας έχουμε κάνει βήματα μπροστά, και γι' αυτό μας αξίζει ένα μεγάλο μπράβο.
-Καλημέρα!!
Καλησπέρα Λυσίππη!! Τελικά οι περισσότεροι από μας έχουμε να θυμόμαστε αρκετά ζόρικα σκηνικά από τα παλιά, άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό… Όπως σωστά παρατηρείς, το όλο θέμα είναι να έχουμε την ικανότητα να συλλογιζόμαστε πάνω τους και να μπορούμε πια να κάνουμε το επόμενο βήμα – να μαθαίνουμε, εν ολίγοις.
Δε ξέρω αν το κατορθώνουν όλοι αυτό πάντως, βλέπεις κόσμο που από μια ηλικία και έπειτα (ή ενδεχομένως και συνέχεια) εγκαταλείπουν κάθε απόπειρα ενδοσκόπησης και κάθε προσπάθεια βελτίωσης (του εαυτού τους και της ζωής τους), μένουν λίγο πολύ στα ίδια, επαναπαύονται. Όσοι το κατορθώνουν πάντως, έστω και λίγο (πάντα με μικρά βήματα προχωράει κανείς μπροστά, κανείς δεν κάνει άλματα), τότε, ναι, αξίζουν πολλά μπράβο!
Thanx fοr dropping και αν με ζάλισες (δική σου κουβέντα!), ήταν μια ευχάριστη ζαλάδα. 😛
Ναι, ψιλοδύσκολη ηλικία, αφού αρχίζεις και μπαίνεις στον κόσμο. Απογοητεύεσαι, τρως τα μούτρα σου, επαναπροσδιορίζεις κλπ. Κι αν παραμονεύουν και δυσκολίες στο σπίτι και στην καθημερινότητα, τότε ήρθε κι έδεσε το γλυκό.
Αν όχι όλοι, τότε το μεγαλύτερο ποσοστό, θα έλεγα, κατόπιν παρατηρήσεως. Η βάση μένει η ίδια, κι έρχονται να προστεθούν μικροαλλαγές, που είτε θα βελτιώσουν είτε θα χειροτερεύσουν το σύνολο. Τουλάχιστον, ας προσπαθούμε στο αλισβερίσι μας με τους άλλους να μην βγάζουμε αδυναμίες, κόμπλεξ και τα τοιαύτα.
Σ' ευχαριστώ για το ευγενικό σχόλιο. 🙂
όποιος ισχυρίζεται πως τα μαθητικά χρόνια ειναι μονο χαρα και χαβαλες Α: είναι αναίσθητος
ή
Β:λέει ψέμματα
και συνήθως ισχύει το 2ο
χαιρομαι πολυ που ξαναεζησες χτες βραδυ ολα αυτα τα συναισθηματα, όχι οτι θα τα ξέχασες ποτε. καπως ετσι ημουν κι εγω στους wasp καποτε, χεχε!
ακομη αναμενουμε την πολυποθητη ανάρτηση! ακομα με τρωνε τα μουστακια μου, μη μας κρατας αλλο σε αγωνια! Σ:-3
Υ.Γ.: όπως πάντα star η Φάτσα!
Τράβηξα καμιά δεκαπενταριά φωτογραφίες τη Φάτσα για να πετύχω την πόζα που ήθελα, με ζόρισε το σκατούλι, αλλά τα κατάφερα, χοχοχο! Ό,τι και να λέμε, ΕΙΝΑΙ η σταρ αυτού του blog. 😛
Κατα τ' άλλα υπάρχει και κόσμος που πέρασε, ας πούμε, "καλά" κατά την διάρκεια των μαθητικών χρόνων, αν και σπάνια βρίσκεις άτομα που το βίωσαν αυτό καθ' όλη την διάρκεια τους! Άλλοι θα σου πουν για το Γυμνάσιο, άλλοι για το Λύκειο, κλπ… Εγώ ας πούμε, όσο ζόρικα βίωσα το Λύκειο, άλλο τόσο όμορφα είχα βιώσει τα χρόνια του Γυμνασίου…
Αλλά η εφηβεία by default είναι ζόρικη φάση. Το κακό είναι πως μετά την λήξη της οι δυσκολίες συνήθως επιμένουν! 😛
Κατα τ' άλλα η τωρινή ανάρτηση ήταν έκτακτη, την έγραψα στο καπάκι μετά το λάιβ, επομένως θα την αφήσω λίγες μέρες πρωτοσέλιδη… θα περιμένετε λίγο ακόμα για την επόμενη λοιπόν, χοχο! Σασπένς να υπάρχει! (και λέει την αναρτώ και αποδεικνύεται μάπα το καρπούζι, χαχαχα :P)
Εγώ δεν είχα δύσκολη εφηβεία…απ' ότι μου λένε.
Δε νοσταλγώ καθόλου το σχολείο πάντως, όπως λένε άλλες.
Πολύ διάβασμα, πολύ άγχος…από κει κουβαλώ και μια νεύρωση στομάχου και μια γαστρίτιδα που με ξαναθυμάται κατά καιρούς.
Λυπάμαι για την περιπέτεια της υγείας σου.
Ελπίζω να πέρασε….
Πάντειο τελείωσα και γω!
Πολιτικές επιστήμες….με άριστα παρακαλώ!
Φιλάκια κουνελάκι:))
Η περιπέτεια της υγείας? Μα, φυσικά και – γκουχ,γκουχ – , πήγα να πω, ασφαλώς και περ – γκουχ, γχουχ ΓΚΟΥΧΧ ΓΚΟΥΥΥΧ – , αργκ, έλεγα πως εννοείται και πέρασ – ΓΚΟΥΧ ΓΧΟΥΟΥΥΧΟΟΥΥΟΧΟΥΥ, ΑΡΓΚ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!!!!
(αστειεύομαι 😛 μια χαρά σε γενικές γραμμές τώρα, ναι :))
Και συ πάντειο λοιπόν! Μάλιστα, ίσως να γυρνούσαμε στα ίδια μέρη! (αρχικά πήγα να γράψω "και συ στην μπουρδελοσχολή λοιπόν", μια που ήταν ό,τι ναναι σε θέματα οργάνωσης κλπ, αλλά μετά είπα να μην το κάνω από ευγένεια – ουπς, το έγραψα τελικά)
Χαιρετώ αγαπητή Σερενάτα. :))
ωραιο το blog σου!!!
Καλως σε βρηκα..!!!
Ωπ, thanx!! Καλώς βρεθήκαμε λοιπόν! 🙂