Δράκοι, Πολέμαρχοι και Παιχνίδια Θρόνων…

Υπάρχει γύρω μας μια συμπαθής κατηγορία ανθρώπων, medieval/fantasy geeks θα τους χαρακτήριζα. Παιδιά που θα λεγε κανείς πως γεννήθηκαν σε λάθος τόπο και χρόνο, των οποίων η καρδιά πάλλεται στους ρυθμούς των σπαθιών όπως χτυπάνε ρυθμικά πάνω σε ασπίδες πριν απο μια μεγάλη μάχη. Πολλοί απ’αυτούς έχουν αποστηθίσει όλο το γενεαλογικό δέντρο του Tolkien, μπορούν να σου απαριθμήσουν με ακρίβεια τον κατάλογο των βιβλίων της Wizards of the Coast (την οποία οι παλιότεροι εξακολουθούν να αποκαλούν TSR), θυμούνται κάθε μάχη που έδωσε ο Έλρικ του Μελνιμπονέ και εκστασιάζονται μπροστά σε φιγούρες όπως ο Κόναν ο βάρβαρος, που τους έμαθαν πως ένας άντρας οφείλει να κραδαίνει το ξίφος με το ‘να χέρι και την (σχεδόν ημίγυμνη πάντα) γυναίκα με τ’ άλλο.

Ο φυσιολογικός άνθρωπος όταν σκέφτεται τη λέξη “ζάρια”, θα του έρθουν στο μυαλό τα ζάρια που χρησιμοποιούμε στο τάβλι, ή σε κανένα επιτραπέζιο. Οι φίλοι μας όμως θα σκεφτούν πρώτα τα οκτάπλευρα, δεκάπλευρα, εικοσάπλευρα κτλ πολύχρωμα και πολυγωνικά ζάρια των role playing games. Αρκετοί απο αυτούς είναι χωμένοι στα παιχνίδια ρόλων, τόσο τα επιτραπέζια όσο και εκείνα σε ηλεκτρονική μορφή. Το metal συνήθως ανήκει στα βασικά τους μουσικά ακούσματα (ειδικά ορισμένα παρακλάδια του), ενώ ένα σημαντικό ποσοστό τη βρίσκουν και με τα folklore των βορειοευρωπαικών λαών, γουστάρουν κέλτικες και μεσαιωνικές μουσικές, ενώ συχνά κουβαλάνε μαζί τους και ένα μικρό σπαθί, καλά κρυμμένο κάτω απο τον μανδύα τους, μη τυχόν και τους επιτεθεί καμιά ορδή απο ορκ στη δουλειά.

(ένας απο τους Death Dealers του μεγάλου Frank Frazetta)

Οι τύποι αυτοί (στους οποίους ενίοτε συμπεριλαμβάνεται το αφελές αυτό κουνέλι που γράφει το κείμενο που διαβάζετε) ταξινομούνται σε τρεις κατηγορίες, όσο αφορά το θέμα της επαφής τους με τα εγκόσμια. Πρώτον, εκείνοι που αν και έχουν επαφή με τον κοινωνικό μας περίγυρο, ζουν ταυτόχρονα στον κόσμο τους. Δεύτερον, εκείνοι που ζουν απλά στον κόσμο τους. Και τρίτον, εκείνοι που ο κόσμος όλος είναι το πολυσύμπαν τους, αγνοώντας οτιδήποτε μπορεί να συμβαίνει έξω απο αυτό, αρνούμενοι πεισματικά οτι υπάρχει ένα τέτοιο “έξω”, γιατί σε τελική ανάλυση “ο άλλος ο κόσμος, εκείνος με τα ξωτικά και τις νεράιδες, είναι πιο πραγματικός και κάποια μέρα θα βρεθούμε όλοι μαζί εκεί, θα πίνουμε μπύρες και κρασιά σε κάποιο inn γύρω απο τη φωτιά και θα αναπολούμε τις περασμένες μάχες”.

(πάντα λάτρευα αυτό το εξώφυλλο, πιστεύω έχει πιάσει όλο το νόημα αυτού που είναι το fantasy feeling)

Οκ, κάνουμε και καμιά πλάκα φίλοι fantasy geeks. Δε θέλω να σας αντιμετωπίζω στερεοτυπικά, μη βγάλετε τα battle axes σας και σφάξετε το άμοιρο τούτο κουνέλι. Το οποίο κάποτε ήταν ένα ηρωικό κουνέλι εξάλλου, ηγέτης σε ένδοξες μάχες στρατιών ολόκληρων, γόνος γενιάς που τα έβαλε με δράκους. Το φονικό κουνέλι πάνω απ’ όλα είναι ένα fantasy geek κουνέλι, βαθειά μέσα του. Είναι μία απο τις πτυχές του, έστω.

Και όπως συμβαίνει συνήθως (να το πάλι το στερεότυπο) είχε πάντα και μια αδυναμία στους Blind Guardian, όπως φαντάζομαι και αρκετοί απο σας, σύντροφοι συμπολεμιστές. Πάρτε ένα βιντεάκι που τράβηξε λοιπόν απο την πρόσφατη τους εμφάνιση στη χώρα μας, και αφεθείτε σε μυστικά περασμένων εποχών και εποχών που μέλλουν να’ ρθουν…

Lord of the Rings or Lord of the Movies?




Η δεκαετία του ’80 έδωσε πολλά σπουδαία πράγματα στην ανθρωπότητα, και ειδικά οι φίλοι του σωστού επικού fantasy οφείλουν να υψώσουν σε λάβαρο την κληρονομιά της εποχής εκείνης. Απο τη μία καλτ παραγωγές όπως ο Κόναν ο Βάρβαρος (η οποία σημειωτέον μας έδωσε και την επικότερη μουσική που έχει γραφτεί ποτέ για ταινία και όχι μόνο), απο την άλλη μεγαλοπρεπή κινηματογραφικά έπη όπως το Excalibur, μας φανέρωσαν τους δύο εναλλακτικούς τρόπους που ένα fantasy έπος οφείλει να μεταφερθεί απο τα βιβλία και τους μύθους στην οθόνη (μεγάλη ή μικρή). Το επιτηδευμένα “βρώμικο” απο τη μία, το άρτια στημένο και σκηνοθετημένο απο την άλλη. Οι ταινίες αυτές δεν ήταν καλογυαλισμένες ούτε πολιτικά ορθές. ‘Ημαστε στα eighties. Δεν στηρίζονταν στα υπερβολικά εφέ ή στα κόλπα του marketing για να εντυπωσιάσουν, το μυθικό θέμα που διαπραγματεύονταν ήταν η βάση τους, το εφαλτήριο, τους ήταν αρκετό για να χτίσουν πάνω σ’αυτό και να ζωντανέψουν τον θρύλο του.

(κλασική σκηνή απο το μεγαλειώδες “Excalibur”)

Στα ’00ς πάλι είχαμε την κινηματογραφική μεταφορά του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Μια μεταφορά που χρόνια περίμεναν οι φανατικοί της σημαντικότερης τριλογίας στην ιστορία της φανταστικής λογοτεχνίας, του σημαντικότερου αναμφισβήτητα συγγραφέα της. Ακόμα θυμάμαι τα χρόνια εκείνα, στις αρχές της δεκαετίας, κάθε Χριστούγεννα περίπου, πως τρέχαμε σα λιμασμένα στους κινηματογράφους για να απολαύσουμε το νέο μέρος της τριλογίας. Ο σκηνοθέτης Peter Jackson, όντας ο ίδιος φάνμποης των βιβλίων, μας έδωσε μια πιστή σε μεγάλο βαθμό και αξιομνημόνευτη τριλογία ταινιών, τις οποίες (ας το παραδεχτούμε), κάποιοι απο μας έχουμε δει αρκετές φορές ήδη, ξανά και ξανά, στις εκδοχές με το extra υλικό φυσικά, έχουμε απομνημονεύσει τους διαλόγους και εξακολουθούμε να συγκαταλέγουμε στις αγαπημένες μας ταινίες του είδους.

Αλλά μην ακούω πως το Lord of the Rings είναι το κορυφαίο fantasy έπος που έχουμε δει ως τώρα στην οθόνη, γιατί θα αρπάξω το σφυρί του Θορ και θα κάνω θόρυβο πάνω στα κεφάλια σας, μα τους θεούς της Βαλχάλλα! Ο Άρχοντας ήταν μια πραγματικά καλή μεταφορά, μια τριλογία που περιείχε ορισμένες κυριολεκτικά συγκλονιστικές στιγμές, αλλά είχε επίσης και στιγμές παπαροσύνης που πραγματικά καλύτερα να απουσιάζαν πλήρως. Στιγμές που σε έκαναν να σκεφτείς πως πραγματική φιλοδοξία του Άρχοντα δεν ήταν να διαφεντεύει πάνω στα Δαχτυλίδια (και μ’αυτά στις ζωές των λαών του κόσμου), αλλά να κυριαρχεί στα μυαλά των κινηματογραφόφιλων απαίδευτων στο fantasy θεατών, εκείνων που δεν ήξεραν πολλά πράγματα γύρω απο τον Τόλκιν πριν την ταινία, που εντυπωσιάστηκαν ωστόσο απο το μέγεθος της παραγωγής της και όλο το hype γύρω απ’αυτήν. Το χρήμα είναι το δαχτυλίδι των καιρών μας, one to rule them all.

Χρειάζεται να σταθώ στην καλογυαλισμένη μορφή του Λέγκολας και στα προκλητικά του πολεμικά κόλπα (skateboard πάνω στην ασπίδα ενώ τοξοβολεί τους εχθρούς που πέφτουν σαν τα τσουβάλια), σε συνδιασμό με τις φτηνές στιχομυθίες που αντάλλαζε με τον Γκίμλι, βγαλμένες απο τα κλασικότερα χολλυγουντιανά στερεότυπα? Στο ζαχαρώδες μέχρι αηδίας ρομάντζο ανάμεσα στην Άργουεν και τον Άραγκορν, το οποίο θα μπορούσε να είχε μεταφερθεί αυτούσιο απο κανένα Άρλεκιν, ενδεδυμένο σε μεσαιωνικό όμως περιβάλλον? Στις γενικότερες παρουσίες των Άργουεν και Λέγκολας στην ταινία, που υπήρξαν πόλος έλξης για το νεαρότερο (και συγκεκριμένα γυναικείο) κοινό αναμφισβήτητα, κοινό που δεν φημίζεται για την ενδόμυχη του έλξη απέναντι στα μεσαιωνικά έπη και το οποίο θα πρέπει να προσελκύσουμε με άλλο τρόπο επομένως? (άρα λοιπόν χώσε μέσα ένα ξωτικό στο στυλ των boy bands που ακούνε οι 14χρονες και εμπλούτισε και τον ρόλο της ανούσιας – αλλά πεντάμορφης – ξωτικιάς Άργουεν, και έχεις εξασφαλίσει το target group σου).

(τυχαία η φιγούρα-παιχνίδι του Λέγκολας πάνω στο σκέητμπορντ?)

Να αναφερθώ μήπως στην προκλητική έλλειψη βίας καθ’ολη τη διάρκεια της τριλογίας? Θα πει κανείς, τι λες βρε συ κούνελε, τόσες μάχες και σκοτωμούς είχε ο Άρχοντας, που είδες την έλλειψη βίας? Κι όμως, η βία υπήρξε η στοιχειώδης απαραίτητη, ούτε στάλα αίματος παραπάνω. Το οποίο αίμα παρουσιάζεται λίγο και σε μικρές δόσεις, ενώ ακόμα απορώ που έμπασαν μέσα τη σκηνή με τον βομβαρδισμό με τα κεφάλια στο τρίτο μέρος, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Θα πει κανείς, ένα σωστό και σκηνοθετικά άρτιο έπος με ένα δυνατό στόρυ δεν έχει ανάγκη απο επιπλέον βία, ειδικά στην εποχή που ζούμε που θα λεγε κανείς πως διψάμε όλοι για αίμα. Ωστόσο ας μη γελιόμαστε, ο λόγος που ο Άρχοντας ήταν όπως ήταν είχε απλά να κάνει με το γεγονός πως πάνω απ ‘ολα υπήρξε μια “ταινία για όλη την οικογένεια”. Ήταν ο στόχος του, να αποκτήσει όσο μεγαλύτερο κοινό γίνεται, κατ’ αντιστοιχία με το merchandise του, κάτι αντίστοιχο με εκείνο που είχε γίνει 20 χρόνια πριν με τον Πόλεμο των Άστρων.

Πάνω απ’ όλα ήταν ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους με άλλα λόγια.

(sorry guys, αλλά το χάσατε εδώ)

Εξ’ ου και η ολική έλλειψη σεξ ή αναφοράς σ’αυτό καθ’ όλη την τριλογία. Και να, μόλις ακούω άλλη μια ένσταση, δυνατότερη αυτή τη φορά: “Ρε κούνελε, θα μας τρελάνεις? Για τι σεξ μας μιλάς? Υπάρχει η οποιαδήποτε αναφορά στο σεξ στον Τόλκιν για να υπάρχει στις ταινίες? Και σε τελική ανάλυση, ο Τόλκιν δεν ήταν ο συγγραφέας που θα βασιζόταν σε γήινα, φτηνά κόλπα που θα έκαναν περισσότερο εμπορικά τα έργα του, όπως η βία και το σεξ, ο άνθρωπος υπήρξε μυθοπλάστης και σαν αυτόν κανένας άλλος δεν ήταν όμοιος. Και η ταινία το σεβάστηκε αυτό και με το παραπάνω”.

Δεκτή η (υποθετική αυτή) ένσταση, εξάλλου εγώ δεν μίλησα για τον Τόλκιν τον ίδιο (τον κορυφαίο συγγραφέα όλων στον χώρο του φανταστικού), αλλά για τις ταινίες. Και ασφαλώς δεν περίμενα σεξ σ’ αυτές, ούτε επιθυμούσα κάτι τέτοιο. Ωστόσο δεν περίμενα ούτε αυτό το ευνουχισμένο ιδεαλιστικό ρομάντζο Άργουεν-Άραγκορν, το οποίο και φάγαμε στη μάπα και το οποίο θα μπορούσε να συγκινήσει μόνο τα 14χρονα. Ο έρωτας είναι σπουδαία υπόθεση, υπάρχουν μεγάλοι σκηνοθέτες που τον έχουν διαπραγματευτεί με απίστευτο τρόπο και χωρίς να δείξουν ούτε μια υπόνοια σεξ ή γυμνού. Το ειδύλλιο που αναπτύσσεται στο “Legend“, εκείνο το καταπλητικό παραμύθι των ’80ς (πάλι αυτή η δεκαετία) ανάμεσα στην πριγκίπισσα και τον νέο κατορθώνει απείρως περισσότερα απο το προκατασκευασμένο ρομάντζο του Άρχοντα. Σε μαγεύει και σε βυθίζει στον ταξιδιάρικο ρομαντισμό του. Στον Άρχοντα απλά χασμουριέσαι. Αν είναι να βάλεις έρωτες μέσα σε μια παραγωγή, βάλ’τους καλά.

(Το “Legend” του Ridley Scott έδειξε πως πρέπει να γυρίζεται ένα σωστό παραμύθι)

Και μέσα σ’όλα είχαμε και εκείνες τις στιγμές που πραγματικά θύμιζαν videogames και σε έκαναν να αναρωτιέσαι πόσο πιο επικές ήταν οι παλιές εκείνες ταινίες, με τα πολύ χαμηλότερα κόστη παραγωγής και το ανύπαρκτο merchandise. Τι και αν δεν είχε ορδές απο Ορκ και γιγαντιαίους ελέφαντες και balrogs που ξερνάνε φωτιά το Excalibur? Είχε όμως ένα γνήσιο μεσαιωνικό feeling, την απαραίτητη ωμότητα που τόσο ανάγκη έχουν αυτού του τύπου οι ταινίες, και ένα πραγματικά μοναδικό καστ ηθοποιών. Και πιστέψτε με, αυτά τα σχεδόν πρωτόγονα ΚΛΑΝΓΚ και ΝΤΟΝΓΚ που έκαναν τα σπαθιά όταν χτυπούσαν πάνω σε εκείνες τις παραφουσκωμένες, σαν απο παλιοσίδερα, πανοπλίες στο Excalibur, υπήρξαν ατελείωτα επικά και χωρίς μάλιστα πρόσθετα γαρνιρίσματα απο εφέ.

(υπήρχε και αυτή η μεταφορά απο τα βιβλία. Απο την animated εκδοχή του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, του Ralph Bakshy, 20 χρόνια πριν τις ταινίες)

Η κριτική αυτή που έκανα στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών έγινε με συγκεκριμένο σκοπό. Ήθελα να καταδείξω ποιός είναι κατά τη γνώμη μου ο σωστός δρόμος που θα έπρεπε να ακολουθήσουν αντίστοιχες παραγωγές του μέλλοντος, για παράδειγμα το αναμενόμενο σε δύο χρόνια Hobbit. Και αυτό έχοντας ως μέτρο σύγκρισης τις ταινίες του παρελθόντος. Όσα έγραψα δεν σημαίνουν πως υποτιμώ την μεταφορά του Lord of the Rings, κάθε άλλο. Τα θετικά αυτής της τριλογίας ταινιών υπερσκελίζουν τα αρνητικά και το τελικό αποτέλεσμα παραμένει ένα απο τα κορυφαία που έχουν γυριστεί στον χώρο. Και φυσικά θα μαι εκεί απο τους πρώτους στην πρεμιέρα του Hobbit, το οποίο πάλι έχει αναλάβει ο Peter Jackson. Ελπίζω μόνο να μην επαναλάβει τα σφάλματα του παρελθόντος…

(μερικές φορές ύστερα απο υπερβολικά καλογυαλισμένες παραγωγές έχεις απλά ανάγκη απο λίγη αγνή, καθαρή, καλτ ΒΡΩΜΙΑ)





Δεν είναι τυχαία η ανάλυση μου των fantasy μεταφορών στην οθόνη, και η εστίαση στην μεγαλύτερη παραγωγή αυτού του είδους της δεκαετίας. Κι αυτό γιατί όταν έρχεσαι σε στενή επαφή με εκείνο που θεωρείς οτι προσεγγίζει το Απόλυτο στο είδος, μια ανέλπιστη θα λεγα επαφή μια που προέκυψε πρόσφατα (και δεν αφορά τις ταινίες-πρότυπα του παρελθόντος), ε τότε οι συγκρίσεις με τα έργα-μεγαθήρια είναι αναπόφευκτες. Πόσο μάλλον αν μιλάμε για μια παραγωγή που έχει ένα βασικό κοινό με τα έργα αυτά: το γεγονός οτι προέρχεται κι αυτή απο ένα βιβλίο, ή πιο σωστά, απο μια σειρά βιβλίων.

Enter The Game of Thrones

Ο λόγος για τη νέα τηλεοπτική σειρά του Game of Thrones, βασισμένη στην επική σειρά fantasy του George R.R. Martin “A Song of Ice and Fire”. Μια σειρά βιβλίων που ο συγγραφέας της δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα, σχεδιασμένη να φτάσει τα εφτά, και της οποίας το πρώτο βιβλίο γυρίστηκε σε σειρά 10 επεισοδίων για το HBO, καλωδιακό κανάλι που μας έχει δώσει κι άλλες επικές παραγωγές στο παρελθόν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο της σειράς “Rome” για παράδειγμα. To Game of Thrones προβάλλεται ενάμισι μήνα περίπου τώρα, και η επιτυχία του ήδη απο το πρώτο επεισόδιο άνοιξε τον δρόμο για τη δημιουργία της δεύτερης season του χρόνου, που θα μεταφέρει τα γεγονότα του δεύτερου βιβλίου του Martin.

(οι τρεις γιοί της οικογένειας Σταρκ, Jon Snow ο μπάσταρδος, Bran και Robb)

Πραγματικά το μεγαλείο αυτής της σειράς δεν περιγράφεται. Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία του Martin αν και είχα ακούσει ουκ ολίγα εγκωμιαστικά (στην συντριπτική πλειοψηφία τους) σχόλια γι’αυτά εδώ και καιρό. Και αν και αντιμετωπίζω με επιφύλαξη μεταφορές απο βιβλία και κόμικς στην οθόνη, είπα να κάνω την εξαίρεση για τη συγκεκριμένη σειρά και να δω τα πρώτα 1-2 επεισόδια, απο περιέργεια. Φαινόταν ενδιαφέρον το όλο fantasy setting, είχε καναδυο ωραία γκομενάκια μέσα, καθώς και τη γνώριμη απο τον Άρχοντα φιγούρα του Boromir, ε, γιατί όχι σκέφτηκα.

Ε λοιπόν, κόλλησα σαν μαγνήτης σε ψυγείο. (σκεφτείτε έναν μαγνήτη-κουνέλι, πλάι στα διάφορα άλλα ζώα που κολλάμε συνήθως). Ψάχνω να βρω ψεγάδια και αρνητικά σημεία στη σειρά και δεν μπορώ. Η παραγωγή, οι εικόνες και τα σκηνικά σου μεταδίδουν μια γνήσια μεσαιωνική φανταστική ατμόσφαιρα. Δε θα βρείτε εδώ επίπλαστες και υπερβολικές εικόνες, σχεδιασμένες εξ’ολοκλήρου σε έναν υπολογιστή. Και αν υπάρχουν, έχουν γίνει με γούστο και καλαισθησία. Η αληθοφάνεια και η αίσθηση πως ο κόσμος που απεικονίζεται υπάρχει όντως κάπου εκεί έξω κυριαρχεί. Τα κοστούμια, οι πανοπλίες, τα όπλα, οι τελετές διαφορετικών φυλών και λαών, οι μάχες απο τη μία και η καθημερινότητα απο την άλλη απεικονίζονται με έναν εξαιρετικό ρεαλισμό.

(o Tyrion o νάνος, ένας απο τους πλέον ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έχω συναντήσει ποτέ σε fantasy)

Στο επίκεντρο της σειράς βρίσκονται οι χαρακτήρες της, στους οποίους δεσπόζει μια εξονυχιστική ψυχογράφηση. Δε θα βρείτε επίπεδους, μονοδιάστατους ήρωες εδώ, ούτε τις κλασικές διαμάχες του “καλού” ενάντια στο “κακό”. Οι χαρακτήρες κατατρέχονται με τα δικά τους περισσότερο ή λιγότερο ιδιοτελή κίνητρα, πολλά εκ των οποίων μας αποκαλύπονται σταδιακά, και πλάθουν τους εαυτούς τους με το πέρασμα του χρόνου. Πρόκειται για αληθινούς ανθρώπους, με σάρκα και οστά, συναισθήματα και πολύπλοκη ψυχοσύνθεση, επιθυμίες και πάθη. Και πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν.

Και αν αυτός ο ρεαλισμός των χαρακτήρων ενέχει τον κίνδυνο να γίνει ενδεχομένως “φλύαρη” η σειρά ή υπερβολικά “γήινη” για τα δεδομένα ενός fantasy, ο κίνδυνος αυτός αποφεύγεται δεξιοτεχνικά στο Game of Thrones. Σε αυτό συμβάλλουν οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών, οι οποίοι θα λεγε κανείς ταυτίζονται, γίνονται ένα με τους χαρακτήρες που ερμηνεύουν. Κανένας διάλογος δεν είναι περιττός, όλοι συμβάλλουν στην σταδιακή κλιμάκωση του έπους, εκεί που οι μάσκες πέφτουν και τα αληθινά κίνητρα αποκαλύπονται. Τα σπαθιά τραβιούνται απο τις θήκες τους όταν είναι η ώρα γι’αυτά, όχι πιο πριν. Η σειρά δεν φετιχοποιεί την βία και τη μάχη, όταν όμως έρχεται η ώρα τους, πιστέψτε με, το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο καθηλωτικό. Μια σύγκρουση γίνεται περισσότερο αληθοφανής όταν έχει κλιμακωθεί σταδιακά μέσα απο διαλόγους και παιχνίδια ρόλων ανάμεσα στους χαρακτήρες, μέσα απο ενδόμυχες ηθικές συγκρούσεις, προδοσίες και μοιραία σφάλματα (τα οποία μερικές φορές φέρνουν τα αντίθετα κίολας αποτελέσματα).

(τρελή μορφή η μικρή Arya)

Εν ολίγοις, η σειρά αυτή σε κάνει να ζεις τους χαρακτήρες και τις περιπέτειες τους. Δεν είναι εύκολο, αλλά τα καταφέρνει. Ο υπέρμετρος ρεαλισμός της σειράς ενδεχομένως στέκεται στην απέναντι όχθη απο εκείνες τις χαρακτηριστικές fantasy ταινίες, με τους μάγους και τα ξωτικά, ποιός είπε όμως πως η μυθοπλασία και ο ρεαλισμός δεν γίνεται να συνενωθούν? Προσωπικά μου φέρνει κατά νου και παλιότερες κλασικές υπερπαραγωγές τύπου “Σπάρτακος” κλπ, οι οποίες απεικόνιζαν μια αλλότινη ιστορική περίοδο και την όλη παρακμή της με αρκετά ρεαλιστικό ωστόσο τρόπο. Και όπως οι κλασικές επικές παραγωγές όπως το Excalibur, έτσι και το Game of Thrones δεν είναι μια πολιτικά ορθή σειρά. Η σειρά απεικονίζει τα πράγματα ωμά, χύμα, χωρίς να τα εξωραίζει ή να τα καλύπτει πίσω απο ένα πέπλο σεμνοτυφίας. Υπάρχει βία, υπάρχει και σεξ, όπως υπάρχουν και οι χαρακτηριστικές για το είδος στιγμές ηρωισμού και δόξας. Και στα υπέρ της σειράς η ολική απουσία των κλισέ, σαν εκείνα που κατακλύζουν τις υπερπαραγωγές του κινηματογράφου.

(Queen Cersei – ένα βλέμμα, χίλια νοήματα)

Δεν έχω σκοπό να συζητήσω το οτιδήποτε σχετικά με την πλοκή, τους χαρακτήρες κλπ. Αυτό μπορείτε να το δείτε σε οποιοδήποτε άλλο site στο ίντερνετ. Ήθελα απλά να γράψω πέντε γενικά πράγματα για τη σειρά και να δικαιολογήσω έτσι το κόλλημα μου. Πιστεύω θα αρέσει σε πολύ κόσμο πέραν των κλασικών φαν, κυρίως εξαιτίας των απίθανων χαρακτήρων της. Όσο αφορά τους fantasy geeks, θεωρώ πως οφείλουν να είναι και με το παραπάνω ικανοποιημένοι… Μιλάμε για την κορυφαία ίσως μακροσκελή σειρά fantasy που έχει παρουσιαστεί ως τώρα.

Κρίμα μόνο που θα πρέπει να περιμένουμε έναν χρόνο σχεδόν για να δούμε τη νέα season. Φαίνεται πάει μαζί με τους αργούς (και βασανιστικούς) ρυθμούς με τους οποίους γράφονται τα βιβλία. Απο την άλλη βέβαια, το καλό κρασί αργεί να ωριμάσει…..

Αυτά τα ολίγα λοιπόν! Ήταν μια ανάρτηση που ξεκίνησε απο το γενικό και κατέληξε στο ειδικό, απο την ενασχόληση και τα κολλήματα με το fantasy στην τελευταία πετυχημένη μεταμόρφωση του είδους. Χαιρετισμούς και μη ξεχνάτε: Winter is coming!

~