~
Η θέση μου είναι εξαιρετικά δύσκολη. Πραγματικά μια πλευρά μου επιθυμεί απλά να μη γράψω τίποτα, να πω ένα ΤΕΛΟΣ, και να αφήσω τον ήχο της σιωπής να καλύψει τη βαβούρα της πολυλογίας.
Υπάρχουν συναυλίες. Υπάρχουν παραστάσεις. Υπάρχουν show. Και υπάρχουν και ΒΙΩΜΑΤΑ. Έχοντας πριν λίγη ώρα επιστρέψει απο το δεύτερο μαγευτικό ταξίδι μου στον κόσμο του Roger Waters και του The Wall, πραγματικά, νιώθω να με κατακλύζουν τα πλέον ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά. Ενθουσιασμός. Πώρωση. Συγκίνηση. Μα και μελαγχολία. Εκείνο το αίσθημα που έχεις όταν κάτι υπέροχο και μοναδικό έχει πια τελειώσει, και το φυλάς πλέον στις πιο πολύτιμες σου αναμνήσεις.
(τη φωτό αυτή και τις άλλες τις βρήκα απο το ίντερνετ, μη βαράτε :P)
Ήταν ένα μαγικό διήμερο, και όσοι δώσαμε το παρόν θα έχουμε να το λέμε….. μάλλον για πάντα. Προσωπικά μια σκέψη τριβελίζει ξανά και ξανά στο νου μου τώρα: Και τώρα τι? Τι μετά απ’αυτό? Αισθάνομαι πως αγγίξαμε το απόλυτο ζενίθ των συναυλιακών βιωμάτων. Θα υπάρξουν σίγουρα πολλές άλλες σπουδαίες συναυλίες στο μέλλον, δεν αποκλείεται να βιώσω πάλι εξίσου υψηλά συναισθήματα, αλλά φαινόμενο σαν την παρουσίαση του The Wall πολύ δύσκολα θα ξαναζήσουμε.
Δε λέω. Μακάρι. Ίσως κάποτε στο μέλλον… (όσοι δεν πήγατε Παρασκευή ή σήμερα στο λάιβ, και το ψήνετε για Τρίτη αλλά δεν είστε ακόμα βέβαιοι, ΚΑΝΤΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ και πάρτε ένα εισιτήριο, απο όσα έχουν μείνει!)
Αν και εδώ που τα λέμε, τέτοια φαινόμενα δεν είναι για όλους. Θα έπρεπε, αλλά δεν είναι. Θα έπρεπε ως και στα σχολεία να διδάσκονται, αλλά δε θα γίνει. Υπάρχει κόσμος που δε θα δει ποτέ τίποτα άλλο στο “Wall” παρά “εκείνο το γνωστό χιτάκι με τα παιδιά που τραγουδάνε, we don’t need no education, lalalala”. Δε θα καταλάβει τα νοήματα του έργου, της παράστασης, των στίχων. Δεν θα απαγκιστρωθούν βαθειά μες στην ψυχή του οι στίχοι του “Hey You”, δε θα ανατριχιάσει με το σόλο του “Comfortably Numb”, δε θα προβληματιστεί με το “Mother” (και την οργουελική παραλλαγή του γραμμένη στον τοίχο: “big mother is watching you”), δε θα φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορεί: BRING THE BOYS BACK HOME. Στις πελώριες μαριονέτες του καθηγητή, της ερωμένης, της μητέρας, δε θα αντικρύσει παρά τρία εντυπωσιακά τεχνάσματα, ενώ θα γελάσει με το ιπτάμενο γουρούνι, αγνοώντας τα λόγια που γράφονται πάνω του. Τα αεροπλανοφόρα που καταρρίπτουν κατά χιλιάδες τα σύμβολα πάνω στην ανθρωπότητα, τα σύμβολα των πολυεθνικών, των θρησκειών, των κακοποιημένων ιδεολογιών, τα σύμβολα του χρήματος και της διάσπασης θα τον προβληματίσουν, αλλά για λίγο. Μέχρι να αλλάξει κανάλι στην τηλεόραση.
Ο Roger Waters όπως κάθεται μόνος, γερνώντας, στον καναπέ, στην μικροσκοπική του γωνιά του μικροσκοπικού του διαμερίσματος, και μας περιγράφει τραγουδώντας πόσα έχει, και πόσο άδειος νιώθει παρόλ’αυτά…. Το ξανάνιωμα του, η μεταμόρφωση του σε αδίστακτο πολέμαρχο, φασίστα, μεγάλο αρχηγό, ο οποίος ξέρει να καθοδηγεί τις μάζες και έχει ως σύμβολο του τα διασταυρούμενα σφυριά….. Η εύρεση της ευτυχίας, η συντριβή της μοναξιάς με αυτόν τον συγκλονιστικό τρόπο……. Δεν θα μιλήσουν στις ψυχές του κόσμου που αρνείται να ακούσει, που αρνείται να κοιτάξει στον εαυτό του, αρνείται να αντικρίσει το σκοτάδι που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Και η τελική δίκη, η κρίση, το γκρέμισμα του τείχους, η κραυγή αγωνίας που ακούγεται. Πόσοι αφουγκράζονται την ίδια αυτή κραυγή?
…Και ενώ πια το τείχος έχει γκρεμιστεί, κάπου εκεί, στα ερείπια, κόσμος, μόνος, σε παρέες ή ζευγάρια, μαζεύει τα κομμάτια………. Τα τακτοποιεί, τα παίρνει μαζί του, πολύτιμα εφόδια, γνώση-οδηγός για το μέλλον………..
Εκείνοι που κάτι μπόρεσαν να δουν, κρυφοκοιτάζοντας μέσα απο το τοίχος, εκείνοι που κάπου πέρα μακριά άκουσαν την κραυγή όπως αντηχούσε. Έστω και αχνά.
Όλα αυτά. Όλα αυτά είδαμε με τα μάτια μας τις μέρες αυτές. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα, ποτέ άλλοτε. Ήταν μια τεράστια, μια μοναδική εμπειρία, και μακάρι να βοηθήσει έστω και ελάχιστα, έστω και κατά ένα μικροσκοπικό κομματάκι, ώστε να αφαιρέσουμε όλοι ένα ακόμα τούβλο απο το πελώριο τείχος που μας περιβάλλει……..
Δε ξέρω αν μπορώ να γίνω πιο “πεζός”. Να μιλήσω πιο συγκεκριμένα για όσα είδαμε. Ή ακόμα περισσότερο, να σχολιάσω γεγονότα πέραν της “συναυλίας” (σε εισαγωγικά) καθαυτής, όπως διάφορα τεκναινόμενα κατά τον πηγαιμό στο ΟΑΚΑ ή στην επιστροφή……. Θα μπορούσα να το κάνω, κάποια απ’αυτά έχουν πλάκα. Δε θα ξεχάσω την τύπισσα που είχε αναλάβει να ανακοινώνει (σε στυλ Waters-Αρχηγού) με τη ντουντούκα στον κόσμο που ερχόταν απο τον σταθμό το χιλιοειπωμένο “απαγορεύονται τα κινητά και οι κάμερες”, ωστόσο η ίδια έκανε χαβαλέ, χαιρετούσε τον κόσμο, αντάλασσε στιχομυθίες μαζί του (στη ντουντούκα πάντα), λόγια του τύπου “γι’ αυτό λοιπόν οχι κάμερες, όχι κινητά, σε θάλασσες και ακτές”. Σε παραδέχτηκα τύπισσα!
(ένα ωραίο αναμνηστικό!)
Δε θα ξεχάσω το οτι η χθεσινή συναυλία εγκαινίασε για μένα και την πιο ξεχωριστή “συνάντηση” με άτομα που ήθελα να δω αλλά δε μπόρεσα λόγω διαφορετικών θέσεων (αρένα-κερκίδες). Είναι όμορφη η αίσθηση να εντοπίζεις στην τύχη, καταμεσίς εκατοντάδων μικροσκοπικών φιγούρων, πρόσωπα αγαπημένα να σε χαιρετούν απο πέεεερα μακριά, απο τις κερκίδες, και να ανταποδίδεις τον ξέφρενο χαιρετισμό, ενώ δεν έχετε δυνατότητα άλλης επαφής. Όλα αυτά ενώ περιμένετε με αγωνία να ξεκινήσει το λάιβ. Ήταν και αυτό κάτι καινούργιο για μένα, ήταν και αυτή μια μορφή επικοινωνίας.
Πάνω απ’ όλα όμως η συγκίνηση και οι ανατριχίλες που βιώσαμε. Δε θα ξεχάσουμε φίλε Roger. Σε ευχαριστούμε για όλα.
~
10 Responses
ολα τα ειπες, ολα.
Τα έγραψες αναλυτικά και εγώ έζησα τρομερή συναυλία το Σάββατο παρόλο που ήμουν στην κερκίδα πάνω ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Τρομερός ο Waters τον αγαπώ ιδιαιτερά και ειδικά το τοίχος…η μαγκιά τελικά φίλε μου είναι στο τέλος που παραμένει ζωνταντός ο waters εκτός του τοίχους…μακάρι όλοι εδώ στην Ελλάδα να μείνουμε ζωντανοί και να αντέξουμε την πτώση του προσωπικού μας τοίχους
Μπαρμπακούνελε…
όσο διάβαζα την ανάρτησή σου αυτή… ένιωθα ανατριχίλα… συνέχεια… για κάθε μα κάθε στιγμή του live στην οποία αναφέρεσαι… ανατρίχιαζα…!
Αυτά είναι! Να "ξαναβλέπεις" το live μέσα απο τα μάτια κάποιου άλλου που καθόταν κάπου αλλού… και πάλι να ανατριχιάζεις..
Και ΑΑΑΑΑΧ αυτή η μάσκα… πόσο μα ΠΟΣΟ σε ζηλεύω που έχεις μια… :'(
έχεις δίκιο για το ΒΙΩΜΑ!… είναι απο τα πολυτιμότερα που έχουν υπάρξει.. και μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν νομίζω να υπάρξει κάποια άλλη παράσταση/συναυλια που θα έχει τέτοιο αντίκτυπο πάνω μου…
Και ναιιιιιιιιιιι! πέεσαν ωραίες χαιρετούρες απο τόοοοσα μέτρα μακρυά (μπορείς να υπολογίζεις πόσα ήταν?) … τι ωραία να ξεχωρίζεις τον μπάρμπα με το μπεζ καπέλο του και την κίτρινη μπλούζα… στην αρχή δεν μας είχες πάρει χαμπάρι… και σκεφτόμουν να βγάλω ένα τσιριχτό "μπαρμπακούνελεεεεεεεεεεεεεεεε" 😛 αλλά κρατήθηκα…
Τελικά όμως… είχε πλάκα που και χωρίς κινητά (ναι τελικά άντεξα μισή μέρα χωρίς κινητό! λωλ!) βρήκαμε τρόπο και χαιρετηθήκαμε.. έστω και απο κάποια απόσταση…
Ωραία η κουνελοανάρτηση μπάρμπα…
Μας συγκίνησες πάλι… :')
@ Χαχαχαχα, γειά σου κρεμμυδένια! Καλά, αν έβγαζες και κραυγή "μπαρμπακούνελεεεεεε", οκ, θα είχε ΤΟ γέλιο…… (το αστείο θα ταν να ηχογραφούνταν η κραυγή και να την ακούγαμε στο dvd :PPP)
@ Φίλε Johndoctor, όπως λες ακριβώς, στο τέλος ο Waters επιβιώνει του γκρεμίσματος του τείχους…. Είναι εκεί, με την τρομπέτα του και τους μουσικούς του, και μας χαιρετούν όλοι μαζί…
Ίσως κάποτε τα τείχη να γκρεμιστούν και η τρομπέτα του Waters να ηχήσει σαν άλλη σάλπιγγα, σαν εκείνες που γκρέμισαν τα τείχη της Ιεριχούς, στα παλιά τα χρόνια……
γεια σου φονικε! σε χαιρετώ επίσημα κι από δω!! να'μαι κι εγώ!! διαβάζω το post σου αργοπορημένα κάπως, (συγχώρεσέ με αλλά όπως γνωρίζεις έγραφα ακόμα και το σάββατο.. και από τότε ήθελα να κάνω μια μίνι αποχή από το διάβασμα 😛 )
Ωραίες οι εικόνες που έχεις επιλέξει… πωωωω,
βλέπω τώρα πως τα έβλεπαν οι άλλοι θεατές που
κάθονταν αλλού…. αν και τσάμπα προσπαθείς να
μας πείσεις ότι δεν τις έχεις τραβήξει εσύ, τουλάχιστον αυτή με το γουρούνι είναι ξεκάθαρα τραβηγμένη από τη θέση που καθόσουν!! 😛
Πολύ ωραία τα λες φονικέ! συμφωνώ σε όλα μαζί
σου… να πω κι εγώ, ότι είναι ωραίο να ζεις
μεγαλες αξέχαστες στιγμές συγκίνησης στο ίδιο
μέρος!!!! στο οακα!!!! εκεί που αλλες φορές κλαις και πορώνετσαι και νιώθεις αισθηματα υπερηφάνειας για την ομαδα, τώρα πήγα και ένιωσα
εντελώς διαφορετικά συναισθήματα, αλλά ίδιας έντασης και το ίδιο αξέχαστα…..!!!!
Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερή που ήμουν παρουσα
σε μια τέτοια παράσταση.. όταν πάρουμε το dvd θα λέμε "ήμουν κι εγώ εκεί ρε πούστη μου" και θα δακρύζουμε.. και ήταν ωραίο που ήταν άτομα
διαφορετικών ηλικιών- διαφορετικών γενεών δίπλα μου…μια γυναίκα παραδίπλα μας ήταν έγκυος, και είπαμε με τα κορίτσια τι ωραία είναι που το αγέννητο, θα σκέφτεται μια μέρα… ότι…. ήταν κι αυτό εκεί…
Βέβαια, ελπίζω όχι μόνο όσοι δεν ήταν σε κανένα από τα live να κατάλαβαν τι έχασαν, αλλά και όσοι ήταν στο live, να κατάλαβαν κι αυτοί τι
βίωσαν, που λες κι εσύ!!!
Στην αρχή νόμιζα ότι θα μας ήταν δύσκολο να σε
εντοπίσουμε… αλλά τελικά ήταν πιο εύκολο απ'ότι φοβόμουν… γιατί ρε συ φονικέ…… ΞΕΧΩΡΊΖΕΙΣ!!!! μας ήταν απίστευτα εύκολο όχι
μόνο να σε εντοπίσουμε αρχικά, αλλά και να σε
εντοπίζουμε κάθε όποτε θέλουμε εμείς… πριν τη
συναυλία, στο διαλειμμα, μετά…ήταν πολυ ωραίο…ωραίο συναίσθημα να ζεις μια από τις πιο ωραίες εμπειρίες της ζωής σου, και να ξέρεις
ότι δεν τις ζεις μόνος σου 🙂
η ποτηρογεμίστρα σου…
A μωρέ, η ποτηρογεμίστρα λέει. 🙂
Γειά σου λοιπόν "επίσημα" και απο μένα (γιατί τόσες επισημότητες? :P). Τα λέτε όμορφα με την κρεμμυδένια και χαίρομαι που έδωσες και συ το παρόν στη συγκεκριμένη ανάρτηση μου. Όταν κάτι μοιράζεσαι όπως λες, είναι πάντα καλύτερο. 🙂
"Θα λέει το αγέννητο ότι ήταν εκεί" λέει. Χαχαχαχαχααχα!
Όσο αφορά τις φωτογραφίες, Ε, λέω την αλήθεια! Πιστεύω είναι φανερό πως δεν προέρχονται απο το δικό μας λάιβ οι φωτός. Όσο αφορά εκείνη με το γουρούνι, αν κάνεις κλικ πάνω της και μεγενθύνεις θα δεις να λέει ημερομηνία, 2010! 😛 Η μόνη δική μου φωτογραφία είναι εκείνη με τη μάσκα… 😉
ΥΓ – Μη τυχόν και δεν ανέφερες την ομάδα, θα έσκαγες! 😛
Καλά περάσατε βλέπω 😉 Πάντα τέτοια!
Να σε ρωτήσω και κάτι όμως…
παραδέχεσαι ότι ο Roger παραείναι κλαψιάρης ώρες ώρες; 😛
Δηλαδή μερικές στιγμές θα ήθελα να του πω φίλε get over it, ο πατέρας σου πέθανε στον πόλεμο στον οποίο είχε πάει από επιλογή του ως εθελοντής κλπ κλπ κλπ.
Εγώ πάλι θα έκλαιγα αν κάποιος πήγαινε σε κάποιο πόλεμο απο επιλογή αγαπητό Εργαλείο! Θα σκεφτόμουν, πόσο κρίμα, πάει να χαθεί αυτός ο άνθρωπος για κάποιο σκοπό που ούτε ο ίδιος δεν ξέρει καλά καλα, πείθοντας μάλιστα τον εαυτό του οτι το επέλεξε απο ελεύθερη βούληση…
It's just that όταν γίνεται πόλεμος οι καταστάσεις είναι τελείως διαφορετικές. Δηλαδή αν γινόταν τώρα Τρίτος Παγκόσμιος μπορεί να πηγαίναμε όλοι εθελοντές να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο. Μπορεί όντως να το επέλεξε από ελεύθερη βούληση ο άνθρωπος θέλοντας να πολεμήσει για ένα καλύτερο αύριο.
Και βέβαια είναι τραγικό ένα τέτοιο γεγονός αλλά νομίζω ότι κάποιες φορές ο Waters το παρακάνει..μάλλον έχουμε διαφορετική αίσθηση του μέτρου όσον αφορά τον θρήνο για κάποιο κοντινό αγαπημένο πρόσωπο.
Και τώρα μην πεταχτούν από κάτω 10 άτομα να μου την πέσουν γιατί κι εγώ μια από τις μεγαλύτερες fan των Floyd είμαι, τους ακούω από τρίτη δημοτικού και τους αγαπώ 😛 Απλά δεν αντέχω την πολλή κλάψα, ο πόνος μπορεί να εκφραστεί και αλλιώς 😉
Εργαλείο, σεβαστή η άποψη σου, αλλά διαφωνώ πέρα ως πέρα. Η "κλάψα" όπως την κατονομάζεις έχει υπάρξει αφορμή για τη δημιουργία ορισμένων απο τα μεγαλύτερα αριστουργήματα στην ιστορία της τέχνης.
Και ΔΕΝ υπάρχει καλύτερος τρόπος να εκφραστεί ο πόνος παρά μέσω της τέχνης. Αυτό έκανε και ο Waters.
Απο κει και πέρα, σε άλλους το αποτέλεσμα αρέσει, σε άλλους όχι, οκ. Να πω μόνο πως το Wall ποτέ δεν υπήρξε απλά ένα άλμπουμ στο οποίο ο Waters εξωτερίκευε την "κλάψα" του για όσα συνέβησαν στον ίδιο και τους δικούς του. Υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο, άγγιζε ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα τα οποία δε νομίζω πως χρειάζεται να αναλύσω εδώ.
Let's leave it at that λοιπόν. 🙂