«Μου φαίνεται, Σάντσο, πως δεν υπάρχει παροιμία που να
μην είναι αληθινή, γιατί όλες είναι ρητά που βγαίνουν απ’ την ίδια την
εμπειρία, μητέρα όλων των επιστημών. Και πιο αληθινή απ’ όλες είναι εκείνη που
λέει: “εκεί όπου κλείνει μια πόρτα, ανοίγει μια άλλη”».
μην είναι αληθινή, γιατί όλες είναι ρητά που βγαίνουν απ’ την ίδια την
εμπειρία, μητέρα όλων των επιστημών. Και πιο αληθινή απ’ όλες είναι εκείνη που
λέει: “εκεί όπου κλείνει μια πόρτα, ανοίγει μια άλλη”».
…Περίπου τρεις μήνες
πριν είχαμε κλείσει με Δον Κιχώτη. Σήμερα, τρεις μήνες μετά, σκέφτηκα πως αρμόζει
να ανοίξω ξανά με ένα ρητό του ήρωα του Θερβάντες. Γιατί τίποτα δεν τελειώνει για
πάντα και αν κλείνει κάπου μία πόρτα, να είσαι βέβαιος πως, κάπου αλλού, θα
ανοίξει μία άλλη… Ίσως όχι αμέσως και ίσως όχι με τη μορφή που περιμένεις… μα
θα ανοίξει – αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Κάποιες φορές μπορεί και να
μοιάζει με εκείνες που είδε η Αλίκη, εκεί κάτω, στη φωλιά του κούνελου…
πριν είχαμε κλείσει με Δον Κιχώτη. Σήμερα, τρεις μήνες μετά, σκέφτηκα πως αρμόζει
να ανοίξω ξανά με ένα ρητό του ήρωα του Θερβάντες. Γιατί τίποτα δεν τελειώνει για
πάντα και αν κλείνει κάπου μία πόρτα, να είσαι βέβαιος πως, κάπου αλλού, θα
ανοίξει μία άλλη… Ίσως όχι αμέσως και ίσως όχι με τη μορφή που περιμένεις… μα
θα ανοίξει – αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Κάποιες φορές μπορεί και να
μοιάζει με εκείνες που είδε η Αλίκη, εκεί κάτω, στη φωλιά του κούνελου…
Είναι παράξενη η
αίσθηση να γράφεις ξανά μετά από τρεις μήνες αποχής απ’ τα κοινωνικά δίκτυα.
Μοιάζει λες και ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα στο λαγούμι σου και πλημμυρίζει
ξαφνικά με φως. Για λίγο δεν μπορείς να δεις – το ίδιο μπερδεύονται τα δάχτυλά
σου στο πληκτρολόγιο, σχεδόν δε θυμάσαι πώς να φτιάξεις μια σωστή πρόταση. Όσο
αφορά την κατάσταση του λαγουμιού σου; – χάλι μαύρο! Πεταμένα βιβλία δω κι
εκεί, χαρτιά με μισοτελειωμένες φράσεις, σκονισμένα λάπτοπ, μια ακαταστασία
ακατάλληλη για να υποδεχτεί ξανά επισκέπτες! Μα, τι να γίνει, προσπαθείς να
βάλεις μια στοιχειώδη τάξη… είναι Οκτώβρης. Μύρισε βροχή. Είχες πει πως θα
γυρίσεις. Καιρός να πιάσεις πάλι την κουβέντα για όσα συνήθως συζητάς! Λογοτεχνία,
τέχνες, μουσική, κι άλλα τέτοια – και υποθέτεις πως θα τσουλήσει όπως πριν και
πως ο κόσμος θα δώσει πάλι το παρόν.
αίσθηση να γράφεις ξανά μετά από τρεις μήνες αποχής απ’ τα κοινωνικά δίκτυα.
Μοιάζει λες και ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα στο λαγούμι σου και πλημμυρίζει
ξαφνικά με φως. Για λίγο δεν μπορείς να δεις – το ίδιο μπερδεύονται τα δάχτυλά
σου στο πληκτρολόγιο, σχεδόν δε θυμάσαι πώς να φτιάξεις μια σωστή πρόταση. Όσο
αφορά την κατάσταση του λαγουμιού σου; – χάλι μαύρο! Πεταμένα βιβλία δω κι
εκεί, χαρτιά με μισοτελειωμένες φράσεις, σκονισμένα λάπτοπ, μια ακαταστασία
ακατάλληλη για να υποδεχτεί ξανά επισκέπτες! Μα, τι να γίνει, προσπαθείς να
βάλεις μια στοιχειώδη τάξη… είναι Οκτώβρης. Μύρισε βροχή. Είχες πει πως θα
γυρίσεις. Καιρός να πιάσεις πάλι την κουβέντα για όσα συνήθως συζητάς! Λογοτεχνία,
τέχνες, μουσική, κι άλλα τέτοια – και υποθέτεις πως θα τσουλήσει όπως πριν και
πως ο κόσμος θα δώσει πάλι το παρόν.
Αλήθεια, υπάρχει
κόσμος εκεί έξω; Νομίζω θα το συνειδητοποιήσω σύντομα…
κόσμος εκεί έξω; Νομίζω θα το συνειδητοποιήσω σύντομα…
Το φονικό κουνέλι
είναι πάλι εδώ, κύριοι! Στο χέρι του, όπως βλέπετε στην εικόνα, κρατάει κάτι που
μοιάζει με όπλο – μα στην πραγματικότητα είναι μια πένα. Και έχει πολλά
πράγματα να μοιραστεί με τους φίλους αναγνώστες για τους επόμενους μήνες.
είναι πάλι εδώ, κύριοι! Στο χέρι του, όπως βλέπετε στην εικόνα, κρατάει κάτι που
μοιάζει με όπλο – μα στην πραγματικότητα είναι μια πένα. Και έχει πολλά
πράγματα να μοιραστεί με τους φίλους αναγνώστες για τους επόμενους μήνες.
Γιατί υπάρχουν
συνθήματα σε τοίχους που γκρεμίστηκαν… κι εμείς πρέπει να προσθέσουμε τα
τούβλα.
συνθήματα σε τοίχους που γκρεμίστηκαν… κι εμείς πρέπει να προσθέσουμε τα
τούβλα.
Γιατί υπάρχουν
λέξεις που δεν ειπώθηκαν σωστά… μα εμείς θα γυρίσουμε πίσω τις σελίδες και θα
γράψουμε το κείμενο ξανά απ’ την αρχή.
λέξεις που δεν ειπώθηκαν σωστά… μα εμείς θα γυρίσουμε πίσω τις σελίδες και θα
γράψουμε το κείμενο ξανά απ’ την αρχή.
Για το
παζλ που λείπει απ’ τα κομμάτια μας. Το παζλ που θ’ αναζητήσουμε.
παζλ που λείπει απ’ τα κομμάτια μας. Το παζλ που θ’ αναζητήσουμε.
Καλώς βρεθήκαμε
ξανά!
ξανά!
14 Responses
Welcome back, κουνέλι! 🙂
Cheers! Και καλό μας φθινόπωρο!
Καλή επιστροφή Κούνελε…..! καλές εμπνεύσεις με δημιουργία. Να είσαι καλά φίλε.
Καλώς βρεθήκαμε πάλι, Γιάννη!
Καλώς ήρθες, κουνελάκι! Σε περίμενα πώς και πώς!
Καλή, δημιουργική σεζόν!
Κι εγώ το ίδιο Πίππη – ομολογώ πως με περίμενα πως και πως! (αστειάκι)
Χαίρομαι που βρεθήκαμε ξανά! Άντε, καλό μας φθινόπωρο (και χειμώνα).
Καλώς ήρθες μες στο
αισθαντικό φθινιπωράκι!!!!
Σε φιλώ πολύ
Θα έλεγα ότι το έθεσες απολύτως εύστοχα – αυτό περί αισθαντικού. Καλώς βρεθήκαμε πάλι, Ελένη.
Καλως ήρθες πίσω στα παλια λημέρια λοιπον. Καλή επαναπροσαρμογή κουνελάκι 🙂
Σ' ευχαριστώ πολύ! Καλό φθινόπωρο να έχεις. 🙂
Εμπρός για μια νέα αρχή του κινήματος….:)
Καλως ήρθες … .
Εύστοχο το σχόλιό σου θα λεγα, φίλε Unknown. 🙂
Καλώς ήρθες και επισήμως!
Εύχομαι πάντα να οικοδομείς εκεί που άλλοι γκρεμίζουν!
Θα το φτιάξουμε το παζλ σιγά-σιγά και αυτό έχει αξία στην ζωή μας…
Με ησυχία και άφθονο χρόνο θα έρθω να διαβάσω το υπέροχο πρώτο σου αφιέρωμα μετά την επιστροφή σου.
Καλή εβδομάδα με δημιουργικές "οικοδομές"-"αρχιετκτονικά" αριστουργήματα!
Καλώς ήρθες φονοκούνελε κι ας περνώ καθυστερημένα!
Το μάτι μου είχε πάρει είδηση την επάνοδό σου και είχα χαρεί!
Φυσικά και δεν σε είχα ξεχάσει.
Τρέχω για τον κυβισμό :))
Σε φιλώ!