~
Μου είχες πει να έρθω να σε δω κρατώντας στα χέρια ένα λουλούδι. Ήρθα, μα λουλούδι δεν κρατούσα.
Συναντηθήκαμε στον σταθμό, ήταν ένα όμορφο ανοιξιάτικο βράδυ. Κατευθυνθήκαμε σε ένα στέκι και ήπιαμε ποτό. Ήσουν όμορφη. Μιλούσαμε για πολλά και διάφορα. Η ώρα περνούσε ευχάριστα.
Σου είχα πει πως έφτιαχνα πορτραίτα. Προσφέρθηκες να φτιάξω το δικό σου. Να έρθεις σπίτι μου, να σε ζωγραφίσω.
Και τότε σε κοίταξα. Χαμογέλασα. Eίπα πως θα περάσουμε ωραία. Και στα μάτια μου έλαμψε διάχυτη μία φωτεινή επιγραφή. Μια επιγραφή που έγραφε πάνω: Σεξ. Σεξ. Σεξ, σεξ, σεξ…
Φαίνεται όμως πως διάβασες το μήνυμα. Είδες την επιγραφή να φωτίζεται στο βλέμμα μου. Στο χαμόγελο μου.
Και ξενέρωσες. Και μου είπες πως σου λείπει ο έρωτας, πως ψάχνεις να βρεις κάποιον άντρα της προκοπής, μα άντρα δεν βρίσκεις.
Και ξενέρωσα και εγώ με την σειρά μου. Γιατί, σκέφτηκα, για να μου τα λέει αυτά, δεν ενδιαφέρεται για μένα.
Τις επόμενες μέρες επεδίωξες μια φορά ακόμα επαφή, σου απάντησα με έναν μάλλον ουδέτερο τρόπο, και η ιστορία τελείωσε εκεί. Δεν σε είδα ξανά από τότε.
Πέρασαν κάποια χρόνια. Και σήμερα πιάνω τον εαυτό μου να ακούω ένα τραγούδι, και να σκέφτομαι πολλά και διάφορα.
Μου είχες πει να σου ζωγραφίσω ένα πορτραίτο. Δεν το έκανα ποτέ. Μα τώρα, τη στιγμή αυτήν που γράφω, μπορώ να δοκιμάσω να φτιάξω ένα πορτραίτο του εαυτού σου – απεικονίζοντας, με λέξεις, με μικρές προτάσεις πάνω στο λευκό πλαίσιο της οθόνης, κάτι από τον χαρακτήρα σου, μια υποψία απ’ το άρωμα που άφησες στη σκέψη μου. Σα να ρίχνω πινελιές πάνω στον καμβά.
Ήσουν λοιπόν μια γλυκιά κοπέλα. Βαθιά ρομαντική. Ίσως λίγο απογοητευμένη, ίσως λίγο ανασφαλής. Είχες σίγουρα βιώσει κάποιες αναποδιές και γύρευες κάτι αυθεντικό. Αν ήθελες, μπορούσες να γίνεις σεξουαλική, ωστόσο το σεξ για σένα ήταν το επιδόρπιο που ακολουθεί ένα νυχτερινό γεύμα, ένα γεύμα με άφθονο κόκκινο κρασί. Δεν ήταν το κύριο πιάτο.
Αυτό λοιπόν είναι το πορτραίτο που μπορώ να κάνω πια για σένα, με τις λίγες αναμνήσεις που κρατώ.
Κι αν ίσως υπήρξες λίγο υπερβολική… Η υπερβολή σου αντανακλούσε την δική μου ανωριμότητα.
Είχες γυρέψει έναν άντρα. Και σε μένα βρήκες έναν έφηβο. Έναν έφηβο 27 χρονών…
13 Responses
Ξέρεις,τυχαίνει πολλές φορές είτε να μην υπάρχει "χημεία" (ηλίθια λέξη,αλλά πέφτω στην ανάγκη της) μεταξύ δύο ανθρώπων,είτε να μη συμβαδίζουν οι στόχοι και τα "θέλω" τους… Αυτό δε σημαίνει ότι του ενός η συμπεριφορά είναι μεμπτή και ανώριμη και του άλλου άψογη. Εξάλλου,ο καθένας μας βρίσκει -αργά ή γρήγορα- αυτό που του αξίζει. Ίσως τελικά η κοπελιά τον βρήκε τον "άντρα της προκοπής".
Καλό απόγευμα,Κουνέλι 🙂
Nομίζω K το σχόλιο σου μιλάει από μόνο του. Ναι, κάπως έτσι είναι, αν και γενικά τέτοια θέματα είναι τροφή για κουβέντα… Ισχύει πάντως απόλυτα αυτό που λες περί διαφορετικών "θέλω".
Κατά τ' άλλα, οι συμπεριφορές φέρνουν η μία την άλλη, σε σχήμα δράσης-αντίδρασης… Αν μου πέσει μια βαριά, σιδερένια μπάλα στο πάτωμα και ακουστεί ένας δυνατός θόρυβος, ποιός ευθύνεται για τον θόρυβο? Εγώ? Ή η μπάλα που είναι βαριά? Μήπως και τα δύο?
Ήταν η αμπελοκουνελοσοφία της ημέρας, με αφορμή το σχόλιο σου. (οι αμπελοκουνελοσοφίες συνήθως δεν κάνουν τα πράγματα πιο απλά, μα τα περιπλέκουν ακόμα περισσότερο! 😛 )
Τους χαιρετισμούς μου! 🙂
Αυτό παθαίνουμε, εμείς οι γυναίκες, Κουνελάκι.
Ζητάμε έναν άντρα, δεν καταλαβαίνουμε πως είσαστε όλοι(όλοι όμως!)παιδιά!
Εμείς απογοητευόμαστε κι εσείς χάνετε….
Φιλάκια:)
Σε μας τα παιδιά Σερενάτα, ως γνωστόν, δεν αρέσουν τα πολλά μπερδέματα. Γουστάρουμε τα περισσότερο απλά, πιο ξεκάθαρα και συγκεκριμένα πράγματα… Ένα κι ένα ίσον δύο. Λόλα, Να Ένα Μήλο, τέτοια φάση. Η Λόλα Με Τα Δυο Της Μήλα, Δυο Μήλα Ζουμερά. (χμ, αυτό ακούστηκε ανώριμο τώρα που το σκέφτομαι)…
Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ 😛 Φιλιά και από μένα 🙂
Ο λαός ζητά εδώ και τώρα το πορταίτο.
Και όπως πολύ καλά ξέρεις…..φωνή λαού,οργή Θεού!
χα,χα,χα!
Συμφωνώ με την xristin!!!!!!LOL
Λες να το φτιάξω από μνήμης?? Χωρίς το μοντέλο? (ξενέρωμα :P). Κάτσε να προσπαθήσω να θυμηθώ τα χαρακτηριστικά της… Χμμμμ, ναι, ναι, μου ρχεται η εικόνα της, μια πινελιά εδώ, λίγο χρώμα εκεί, ναι, την θυμάμαι τέλεια, μμμ, πλιτς, πλατς, έτοιμο! Αριστούργημα!
Για τον λαό που το ζητάει λοιπόν, ιδού 😛
http://image.yaymicro.com/rz_1210x1210/1/866/abstract-portrait-18664d8.jpg
Τους χαιρετισμούς μου χριστίν!
Ξέρεις, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως δεν ταιριάζατε αλλά πως τη δεδομένη περίοδο ζητούσατε διαφορετικά πράγματα.
Οι γυναίκες είμαστε πάντα πιο συναισθηματικές και λειτουργούμε εγκεφαλικά, αντίθετα με εσάς που μέχρι τα πρώτα -άντα (τουλάχιστον!) είστε σαν παιδιά! Αλλά δυστυχώς μια γυναίκα έχει ανάγκη κάποιον που θα την νταντεύει και θα αισθάνεται απέναντί του σαν μαθητριούλα… Την κρίση της εφηβείας μας την περνάμε πολύ νωρίτερα από εσάς…
Και όταν λέω πως είμαστε συναισθηματικές και λειτουργούμε εγκεφαλικά… Εννοώ πως θέλουμε τρυφερότητες και να αισθανόμαστε ασφάλεια, άρα για να λειτουργήσουμε θετικά απέναντί σας πρέπει πρώτα να έχετε κερδίσει το μυαλό μας :/
Αυτό με τις διαφορετικές περιόδους ισχύει απόλυτα αγαπητή Pink… Το ίδιο άτομο μπορεί να το γνωρίσεις σε διαφορετική φάση της ζωής σου και να έχετε άλλη εξέλιξη. Σε βάζει σε ένα τριπάκι σχετικότητας…
Κατα τ' άλλα… Ξέρεις, έχουν υπάρξει φορές που έχω συναναστραφεί με γυναίκες που μου έδιναν την αίσθηση πως, όχι μόνο συναισθηματικές δεν είναι, μα το ακριβώς αντίθετο. Αν είχαν την δυνατότητα να σε βάλουν κάτω και να σε πατήσουν, θα το έκαναν.
Πάντως αυτό περί ασφάλειας που αναφέρεις είναι πάρα πολύ σωστό. Θέλετε να νιώθετε σιγουριά, αυτό βρίσκεται στον πυρήνα πολλών από τις συμπεριφορές σας νομίζω. Kατά τ' άλλα κάποιες φορές εσείς οι ίδιες δεν καταλαβαίνετε τον εαυτό σας, φαντάσου πόσο δύσκολο είναι λοιπόν να σας καταλάβουμε εμείς.
Δεν ξέρω αν μαθαίνω πράγματα για τις γυναίκες λοιπόν, όσο περνάνε τα χρόνια, μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα πως μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου. Κάτι είναι κι αυτό.
Την καλησπέρα μου! :)))
Ήρθα αντιμέτωπη με το νόμο της σχετικότητας πρόσφατα, άρα είναι κάτι που αληθεύει.
Και αυτές οι μη-συναισθηματικές, έχεις σκεφτεί πόσο μπορεί να πληγώθηκαν κάποτε ώστε να φέρονται έτσι; Ποιος ξέρει… Συνήθως κάποιος μας πληγώνει και πληρώνουν τα σπασμένα όλοι οι επόμενοι…
Καλά, κι αυτό ισχύει. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Πάντα. Δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό. Αλλά εσείς πρέπει να δείχνετε πως είστε διατεθειμένοι να περιμένετε λίγο και να βοηθήσετε, κι ας μην ξέρετε τι. Αυτό ξεμπλοκάρει πάντα τη γυναικεία φύση. Η υπομονή. 😉
Φιλάκια!
Αν και ζωγραφίζω τα πορτραίτα ήταν το χειρότερό μου…
Oμορφη αναρτηση…
Αναθεματισμένο timing… Για όλα φταίει αυτό…(αν βεβαίως υπάρχει η χημεία)
Μου άρεσε η ειλικρίνειά σου.
Μου άρεσε και το γεγονός ότι έσκυψες μέσα της (δυστυχώς τώρα και όχι εκείνες τις στιγμές που αναβόσβηνε στο κούτελο η άλλη ταμπέλα…)
Είπαμε, όποιος υποτιμήσει την δύναμη του timing είναι χαμένος από χέρι.
Δε μπορώ να μη σκεφτώ κι εγώ με τη σειρά μου το τραγικό του θέματος:
Aν πρώτα είχες κοιτάξει αν δηλαδή έβαζες προτεραιότητα πρώτα να κάνεις αυτό το πορτραίτο πριν ανάψεις την ταμπέλα όλα θα ήτανε διαφορετικά. Εκείνη θα είχε πέσει στην αγκαλιά σου και θα σου είχε χαρίσει απίστευτες στιγμές ηδονής που τις έχασες λόγω βιασύνης… (κριός μήπως είσαι?)
Υ.Γ. Νομίζω ότι ακόμη και αν δεν το'χεις το σεξ μέσα σου αν πραγματικά ερωτευτείς μπορείς να μεγαλουργήσεις στον τομέα οπότε οι ταμπέλες στο συγκεκριμένο θέμα μάλλον εξαπατούν 😉
Αυτό με το timing βρε συ Λιακάδα… αυτό το timing. Και όλα αυτά τα εναλλακτικά σενάρια, χαχα… Όπως έγραψα στο πάνω σχόλιο μου, τουλάχιστον καταλαβαίνω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου, όσο περνάνε τα χρόνια. Μπορώ να διαπιστώσω πως, ναι, αντέδρασα ανώριμα – δεν ήταν κάτι τρομερό βέβαια, από την πλευρά μου, ωστόσο αυτές οι μικρές συμπεριφορές φτάνουν να καθορίζουν συχνά την πορεία μιας σχέσης, ειδικά όταν μιλάμε για το ξεκίνημα της.
Χαχχα, δεν είμαι κριός. :PP
Όσο αφορά το σεξ, αν εξαιρέσεις την κατηγορία εκείνων που είμαστε γεννημένοι εραστές (:P δε θα ωριμάσω ποτέ), σίγουρα ο έρωτας μπορεί να του δώσει φτερά και να το κάνει ακόμα πιο απολαυστικό.
Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου και την γενικότερη ανάλυση σου πάνω στο θέμα!!