Δέκα χρόνια πριν είχα γράψει μια κασέτα με τραγούδια για μια κοπέλα που είχα καψουρευτεί άσχημα. Στο πίσω μέρος είχα σχεδιάσει ένα άλογο που έτρεχε σε ένα κοκκινωπό φόντο, και στο πλάι είχα γράψει τα λόγια “Ride On”.
Είχα φτιάξει δυο όμοια αντίτυπα της ίδιας κασέτας – φρόντισα ώστε το σχέδιο να είναι ίδιο και απαράλλακτο και στα δύο. Το ένα το έδωσα σ’ αυτήν. Το άλλο το κράτησα ο ίδιος.
Η κασέτα περιελάμβανε πάνω-κάτω 10 με 12 τραγούδια – όλα προσεκτικές επιλογές, από την αρχή ως το τέλος, γραμμένα στην καλύτερη δυνατή ποιότητα που μπορούσα να βρω, απευθείας από cd, και με σειρά που δεν την έλεγες τυχαία. Τις μέρες εκείνες άκουγα την κασέτα ξανά και ξανά, κάθε τραγούδι στο repeat, όταν έφτανε στο τέλος της γύριζα πλευρά και έπαιζε πάλι απ’ την αρχή. Κάθε τραγούδι αποκτούσε διαφορετική σημασία ενώ φανταζόμουν πως, κάπου εκεί έξω, το άκουγε και κείνη ταυτόχρονα.
Θυμάμαι περίμενα την κοπέλα στο (φρέσκο τότε) μετρό. Της μίλησα για ένα-δυο λεπτά, της έδωσα την κασέτα και ένα λουλούδι, και έφυγα. Φαινόταν να έχει συγκινηθεί, μου έπιασε το χέρι πριν φύγω. Θεωρούσα πολύ σπουδαία την κίνηση μου.
Μου ήταν όμως αδύνατο εκείνη τη στιγμή να κάνω κάτι περισσότερο – να της προτείνω να τα πούμε κάπου για παράδειγμα. Απλά δε μπορούσα.
Τους επόμενους μήνες συνέχιζα να την έχω στο μυαλό μου. Η όλη ιστορία τράβηξε περίπου έναν χρόνο. Είχα φτάσει να υποφέρω. Καναδυο φορές επεδίωξα επαφή, αλλά εις μάτην. Από την πλευρά της δεν υπήρξε ενδιαφέρον – σε κάποια φάση έμαθα πως έχει σχέση. Το θέμα τελείωσε και δε δόθηκε ποτέ συνέχεια.
Τον καιρό εκείνο θυμάμαι πόσο περήφανος ένιωθα που έπραξα όπως έπραξα. Τα επόμενα χρόνια όμως έπιασα να σκέφτομαι το τότε κόλλημα μου και να συνειδητοποιώ πόσο εκτός τόπου και χρόνου βρισκόμουν.
Η κοπέλα δεν είχε τίποτα που να δικαιολογεί τέτοιο κόλλημα, πέρα από ένα όμορφο μούτρο και εκείνη την τσαχπινιά που χαρακτηρίζει ορισμένες γυναίκες, εκείνη που μπορεί να παρασύρει έναν άντρα. Δεν είχαμε βιώσει κάτι ιδιαίτερο μαζί, πέρα από ορισμένες σκόρπιες επαφές και κανέναν καφέ ίσως. Υπήρχαν ουκ ολίγα άλλα κορίτσια με τα οποία μπορούσα να είχα ασχοληθεί τότε, ωστόσο τις έβαζα όλες στην άκρη γι’αυτήν και μόνο που είχε καταλάβει τη σκέψη μου. Έπιανα να την εξιδανικεύω και να σκέφτομαι “πόσο ταιριάζουμε” και άλλα τέτοια, τα οποία εκ των υστέρων συνειδητοποίησα πως ήταν πύργοι στην άμμο, έτοιμοι να κατεδαφιστούν με το παραμικρό.
Στην πραγματικότητα είχα φάει καψούρα με ένα κατασκεύασμα του νου μου. Συναισθήματα και σκέψεις που θα λεγες είχαν σκορπιστεί απρόσεκτα, σαν μια τρύπια τσέπη από την οποία κατρακυλάνε χρυσά φλουριά στον δρόμο.
Τα χρόνια πέρασαν. Σχεδόν νιώθω άλλος άνθρωπος, δέκα χρόνια μετά. Ουκ ολίγα βιώματα, νέες επαφές και σχέσεις. Πήρα αρκετά μαθήματα στην πορεία και συνειδητοποίησα πόσα λάθη είχα κάνει μικρός. Πόσο αφελής, αδύναμος και επιπόλαιος ήταν αυτός ο νεανικός, άγουρος ρομαντισμός μου. Πόσο χρόνο είχα ξοδέψει επενδύοντας σκέψεις και πράξεις για λάθος άτομα.
Παρατηρώ τους τωρινούς εικοσάχρονους – και μικρότερους τους. Νομίζω είναι πολύ εξυπνότεροι σε αυτόν τον τομέα. Και σίγουρα γνωρίζουν πως να περνάνε καλύτερα σε σχέση με μένα τότε. Θα ήθελα να γυρνούσα πίσω τον χρόνο, με τα τωρινά μυαλά μου όμως, και να μου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία. Μπορεί πάλι να είχα ασχοληθεί με την συγκεκριμένη κοπέλα, αλλά σίγουρα δε θα επέτρεπα στον εαυτό μου να κολλήσει μαζί της για τόσο μεγάλο διάστημα. Και ασφαλώς δε θα έλεγα όχι σε εκείνες που μου είχαν δείξει ενδιαφέρον τον καιρό εκείνο και ο βλάκας είχα βάλει στην άκρη, γιατί βλέπετε, είχα σκαλώσει με μία άκυρη! Όχι, η ζωή είναι μικρή για τέτοια….
Για την κασέτα δε μετανιώνω όμως. Και εδώ μπορώ να πω με σιγουριά στους τωρινούς εικοσάχρονους: φάτε τη σκόνη μου! Σήμερα μπορείς να δώσεις δώρο σε μια κοπέλα έναν σκληρό δίσκο με δέκα χιλιάδες τραγούδια σε mp3 ξέρω γω. Συγκρίνεται αυτό με την ομορφιά μιας κασετούλας με δέκα κομμάτια όλα κι όλα, ζωγραφισμένης από πάνω?
Όχι ρε, δε συγκρίνεται. Τώρα που την ξαναβλέπω, μετά από πολύ καιρό, μπορώ να το πω με σιγουριά. Και ενώ γράφω αυτό το κείμενο, ακούω στο repeat ένα από τα τραγούδια που είχα γράψει τότε.
Έχω αλλάξει σε πολλά – σε κάποια όμως παραμένω ίδιος, ομολογουμένως. Για την πάρτη μου λοιπόν, για τον άγουρο εκείνο ρομαντισμό του εικοσάχρονου, πατώ για άλλη μια φορά το play, και βάζω να ακούσω μια γνώριμη μας μελωδία, σαν μια φίλη που χαμογελάει απ’ τα παλιά…
~
3 Responses
Οι αναμνήσεις από το χθες μας, είναι αυτές που καθορίζουν το αύριο μας. Όχι, δέκα χιλιάδες τραγούδια δεν μπορούν να κάνουν την ίδια διάφορα με εκείνη που κάνουν δέκα τραγούδια σε μία κασέτα με μία ζωγραφιά. Κρατα τις μνήμες από αυτό που ένιωθες και κάθε φορά που στη ζωή συναντάς κάτι που αξίζει να ζωγραφιστει, μην δισταζεις να το κάνεις ανάμνηση… Ένα άλογο που καλπάζει στη ράχη μιας κασέτας γεμάτης μουσική που μιλάει στην ψυχή μας, πίστεψε με, πάντα θα κάνει τη διάφορα στη ζωή μας….
Εντάξει…κούνελεεε..χτύπησες φλέβα πάλι..!!..έβαλες και Cure..που έχω λατρέψει στο παρελθόν και θα λατρέυω για πάντα..όπως κι εσύ απ´ότι βλέπω !!!…Μου ξύπνησες όμως και αναμνήσεις όμορφες…έχω κι εγώ κάτι τέτοιες κασσέτες φυλαγμένες !!!! Εγώ πάλι, στο λύκειο ήμασταν….του χάριζα ζωγραφιές…πάνκικες…σάν και του λόγου μας τότε…χάχά…θυμάμαι που του είχα ζωγραφίσει τους sonic youth μέσα σε μιά καρδιά και μιά σπασμένη κιθάρα απο κάτω…φτυστούς τους είχα κανει θυμάμαι…εγώ δέν ξέρω άν οι σημερινές 16άρες και 20άρες τρώνε τη σκόνη μου..χάχάχά…εσένα την τρώνε όμως…συμφωνώ….αλλά…όσα όμορφα και ρομαντικά έχω κάνει πιό μικρή…όσο και να με πλήγωσαν ορισμένα μετά ή να έθιξαν τον εγωισμό μου δέν τα μετανιώνω με τίποτα…όλα έγιναν έτσι όπως ήτανε να γίνουν…αυτά τα όμορφα λάθη μας και οι παρορμήσεις μας μαθαίνουν σιγά σιγά να εκτιμάμε τον εαυτό μας και τους άλλους καλύτερα και πιό ουσιαστικά..!!!…τίσου λέω κι εγω. τώρα..εντάξει..το ξέρω ότι το ξέρεις..απλά με έχει πιάσει η πάρλα νυχτιάτικα…:Ρ!
Βασικά…η Ευαγγελία από´πάνω τα λέει υπέροχα…πόσο μου αρέσουν τα λόγια της..αλλά κα τα δικά σου !!! Άλλη μιά όμορφη…ξεσηκωτική ανάρτηση…γεμάτη αναμνήσεις….σε καλό σου..:P…καληνύχτα κούνελεεε..φιλιά ! :ο)
Μυρσίνη, ο λόγος σου περιγράφεται με μία λέξη μόνο: χειμαρρώδης, χαχα! Απολαμβάνω αυτήν την πάρλα σου, να το ξέρεις. Μου κάνει εντύπωση που χαρακτηρίζεις "ξεσηκωτική" την συγκεκριμένη ανάρτηση μου πάντως!
Θέλω να δω τη ζωγραφιά με τους Sonic Youth. 😛
Εύα μου, κάθε πρόταση σου ξεχειλίζει ουσία και νόημα. Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!
Και να πω εδώ (γενικό σχόλιο…). Κινήσεις όπως αυτές, περισσότερο και από τον αποδέκτη τους (ο οποίος μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα μέσα στα χρόνια και διαφορετικές αντιδράσεις), μιλάνε για μας. Είναι μια σφραγίδα στην προσωπική μας ιστορία και υποδηλώνουν αυτό που είμαστε, σε τελική ανάλυση. Και είναι αυτά τα μικρά και ιδιαίτερα που πιστεύω κάνουν τη διαφορά, όσα χρόνια και αν περάσουν.