Δε βρέχει τώρα, το βαρύ άρωμα του καλοκαιριού είναι ακόμα αισθητό. Ωστόσο η στιγμή δεν αργεί – σύντομα θα καταφτάσουν τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια.
Σαν νερό σε ακουαρέλα, η βροχή θα απαλύνει τις πυκνές αποχρώσεις που χάραξε πάνω μας το καλοκαιρινό φως. Ο ήλιος – από το βλέμμα του οποίου τίποτα δεν ξεφεύγει – θα κρυφτεί πίσω από λευκόγκριζα βαμβακερά σεντόνια. Θα αρχίσει πάλι τα παιχνίδια του, αφήνοντας ορισμένες από τις ακτίνες του να ξεπροβάλλουν εδώ κι εκεί, όπως το πόδι της χορεύτριας, σε έναν άλλο χορό επτά πέπλων – Μόνο που στον χορό αυτόν η αποκάλυψη προηγείται, και η τελική κατάληξη είναι το μυστικό το ίδιο.
Λένε πως η άνοιξη είναι πιο ερωτική εποχή. Τι πιο ερωτικό όμως από το πλήθος των ορμητικών σταγόνων, που σαν άλλοι εραστές καταβυθίζονται μέσα στη γη, ενώ η τελευταία ανασαίνει από ηδονή. Ο ήχος της βροχής είναι η φωνή της γης που λέει “ναι!”.
Η όσφρηση είναι η πιο αρχέγονη από τις αισθήσεις, εκείνη που μας συνδέει με το απώτατο μας παρελθόν, όταν ζούσαμε πιο κοντά στο έδαφος, στη γη την ίδια. Και δεν υπάρχει άλλη εποχή που να συνδέεται τόσο με την αίσθηση αυτή όσο το φθινόπωρο! Η μυρωδιά της γονιμοποιημένης πρασινάδας και του υγρού ξύλου είναι ικανή να ανασύρει μέσα μας αναμνήσεις από εποχές που η ίδια η ανθρωπότητα ήταν νεότερη. Αναμνήσεις σαν κείνες που δε περιγράφονται με λόγια.
Η βροχή είναι καταπραϋντική. Δεν απαιτεί τίποτα από σένα, μόνο δίνει απλόχερα. Μπορείς να είσαι απλά ο εαυτός σου, μακριά από την ενοχοποιητική ματιά του ήλιου. Πόσο ομορφότερος γίνεται ακόμα και ο πιο άσχημος δρόμος, σε μια εξίσου άσχημη πόλη, όταν καλύπτεται από το πέπλο της βροχής!
Ορισμένες από τις βαθύτερες μου αναμνήσεις συνδέονται με τη βροχή. Ζεστά ροφήματα. Γλυκιά παρέα. Μάτια που γελάνε, γνωρίζοντας πως τη στιγμή εκείνη έχεις βυθιστεί μέσα τους. Ανασαίνεις, και μαζί σου αναστενάζουν το γρασίδι και τα φύλλα. Μετά βαδίζεις μόνος σου και νιώθεις πως η φύση σου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι.
Βροχή μου, κάλυψε με, άσε με να ζήσω για άλλη μια φορά γλυκές στιγμές απ’ τα παλιά.
Και στη συνέχεια ξέπλυνε τις αναμνήσεις από πάνω μου, άφησε τες να κυλήσουν σαν το χρώμα σε υγρό χαρτί. Και ας γίνω πάλι μια λευκή σελίδα. Ας γίνω έτοιμος για ένα νέο κεφάλαιο…
 |
| Χεχε. Σκατούλια. |
11 Responses
Τι καλύτερο από το να είσαι σε δάσος ή πάρκο και να γεμίζεις τα πνευμόνια σου με το άρωμα του χώματος που ουσιαστικά προμηνίει τον ερχομό της βροχής.
Έτσι είναι. 🙂
σκότωσα και το προμηνίει (με υ είναι)! Πήραν τα μυαλά μου οι πρώτες μπόρες που θα έρθουν!
Επίσης πόσο ωραίο είναι να κοιτάς έξω από το παράθυρο ενώ βρέχει.
H σωστή ορθογραφία ανήκει στον ήλιο και στο βλέμμα του, από το οποίο τίποτα δεν ξεφεύγει.
Η βροχή είναι παιχνιδιάρα και δε κοιτάζει ορθογραφίες. Η βροχή είναι η λέξη που ξεφεύγει από την παράγραφο, και σαν σταγόνα πέφτει κάτω, πέρα από σειρές, πέρα από ορθά διατυπωμένες προτάσεις, έξω από τη σύμβαση του λόγου.
Γειά σου φονικό κουνέλι !! Καλώς βρεθήκαμε !!! Πολύ μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεσαι και μου αρέσουν πολύ και οι καλλιτεχνικές δημιουργίες σου !!!! Περιμένω κι εγώ τις πρώτες μυρωδιές της βροχής…που μου φέρνουν στο μυαλό όμορφες αναμνήσεις ανεμελιάς και θαλπωρής (ώχ!…έφτιαξα και στιχάκι…χίχί) !!!!
Καλό φθινόπωρο !! :ο)
υ.γ: θεές οι γάτες !!…;ο)))
Γειά σου Μυρσίνη, καλώς ήρθες στο κουνελομέρος! Άραξε, πιάσε μια θέση, βολέψου, βάλε αν θες ένα ποτό (έχω ποικιλία με διάφορα είδη καροτοχυμού). Πρόσεξε μόνο μη χτυπήσεις το κεφάλι σου στην οροφή, είναι λίγο χαμηλοτάβανα εδώ. Έχεις βλέπω και μια έμφυτη τάση στη δημιουργία (αυτό πάει τόσο στα ωραία που είδα οτι φτιάχνεις, όσο και στην… αυθόρμητη κατασκευή στίχων :P).
Ατελείωτα επίπεδα coolαμάρας και γαματοσύνης οι γάτες στη φωτό, ναι!
@ Αγαπητή μου Σεφ. Οι στίχοι των Death πάντα χαρακτηρίζονταν από ψαγμένα νοήματα αν μη τι άλλο. Ναι, νομίζω είναι όπως το λες στην τελευταία σου πρόταση. 🙂
Τρελαίνομαι για τα κουνελομέρη και τους καροτοχυμούς…σλούρπ !!!… καιιιιι…μήν ανησυχείς….ήρθα προετοιμασμένη….έφαγα μιά-δυό μπουκιές μανιτάρια πρίν έρθω και….μιά χαρά με την οροφή….χάχάχά…αααα… με τις γάτες έχω την τέλεια σχέση…έχω μάθει πιά και τη γλώσσα τους…με τέσσερις γάτους μέσα στα πόδια μου….μιάαααουυ..γρρρ..γρρρ….=^ο^=
Καληνύχτα σου και όνειρα γλυκά κούνελε !!
Υπέροχη ανάρτηση! Υμνος σε μία εποχή γεμάτη χρώμα και συναίσθημα.Χάρηκα για την γνωριμία
Γειά σου Χαρά, χαρά μου να σε φιλοξενώ. Σκάλωσα λίγο με την περιγραφή σου, στο προφίλ. Σα να μιλούσε η φύση η ίδια! – ταιριάζει και με το πνεύμα του κειμένου μου. 😛
Εκείνα περί "πολλαπλών μορφών" μου θύμισαν λίγο Χέρμαν Έσσε.
Όμορφες εικόνες μου έφερες στο μυαλό. Προτιμώ τη σκέψη των ζεστών ροφημάτων και των γελαστών ματιών, από τη λευκή σελίδα, η οποία μερικές φορές με τρομάζει μπορώ να πω. 🙂
Ξέρεις πότε είναι καλή μια λευκή σελίδα? Όταν η σελίδα σου έχει ΠΗΞΕΙ με μουτζούρες, λέξεις, σβησίματα, διορθώσεις, δεν έχει αέρα, τίποτα. Και τότε απλά γυρνάς σελίδα και… ξαλαφρώνεις. Και γεμίζεις τη νέα σελίδα λίγο λίγο πάλι… (η λευκή σελίδα είναι καλή ως προοπτική γεμίσματος, το κενό κανένας δε το αγαπάει).