Για τους παντοτινούς πειρατές

Σκέφτομαι τον περιπλανώμενο. Χρόνια αρμενίζει και αποζητά κάποιο νησί να προσαράξει. Τη μικρή Ιθάκη του. Αχ, πως αναστενάζει όταν σκέφτεται τη μικρή Ιθάκη του!

Σκέφτομαι όμως και εκείνον που ζει στο νησί. Εκείνον που περνά τα χρόνια του εκεί. Αχ, δεν τον χωράει η μικρή του η Ιθάκη! Επιθυμεί το αντίθετο: να σαλπάρει, ν’ αποτινάξει γνώριμες πατρίδες, να ποδοπατήσει τοπικούς θεούς, να χλευάσει ιερά και παραδόσεις, να χαράξει νέα μονοπάτια.

Τι κοινό έχουν μεταξύ τους; Ο πρώτος λαχταρά το οικείο που μοιάζει να έχασε κάποτε. Ο δεύτερος λαχταρά το άγνωστο. Ο νόστος του ενός, η απόδραση του άλλου.

Κι όμως – παρά τις διαφορές τους, είναι ίδιοι σε αυτό: αμφότεροι διαφυλάσσουν έναν παλιό, κιτρινισμένο χάρτη, στην πιο κρυφή γωνία της καρδιάς τους. Και ο χάρτης φέρει εκείνο το σημείο «Χ» χαραγμένο πάνω του με παλιά μελάνη. Ναι – αυτό είναι το κοινό τους. Αναζητούν το ίδιο σημείο και οι δυο… απλά κατευθύνονται εκεί μέσω διαφορετικών δρόμων. Εκείνο το σημείο που χάραζαν οι πειρατές και έδειχνε που βρίσκεται ο κρυμμένος θησαυρός.

Εκείνος που λαχταρά την επιστροφή και την ηρεμία… και εκείνος που λαχταρά την περιπέτεια και την εμπειρία… είναι και οι δυο πειρατές σε αναζήτηση του κρυμμένου θησαυρού. Έναν θησαυρό που ο κόσμος μας φυλάει μόνο για τους λίγους… γιατί οι πολλοί ποτέ δεν θα ενδιαφερθούν να τον ανακαλύψουν.

Γιατί οι πολλοί δεν γυρεύουν ν’ ανακαλύψουν νέα μέρη. Δεν επιθυμούν να ποδοπατήσουν είδωλα, ούτε ν’ ανοίξουν δρόμους… Και οι πολλοί δεν γυρεύουν να επιστρέψουν σε εκείνο που μοιάζει να χάθηκε για πάντα και επιζεί σ’ εκείνη τη μικρή γωνία της καρδιάς τους.

Όχι – οι πολλοί απλά υπάρχουν. Ζουν στο τώρα – και τίποτα περισσότερο. Δεν περιπλανώνται. Δεν νοσταλγούν. Τα όνειρά τους δεν είναι δικά τους όνειρα. Η περιπέτειά τους δεν είναι δική τους περιπέτεια. Και τι μπορεί να καταλάβει κάποιος από την περιπέτεια, αν δεν την κάνει δική του, ολόδική του! Τι μπορεί να καταλάβει κάποιος από τη νοσταλγία αν τη λάβει ετοιμοπαράδοτη! Τι ξέρουν οι πολλοί από κρυμμένους θησαυρούς, πειρατές και πουλιά στους ώμους. Τι ξέρουν από εκείνη τη λέξη: τη λέξη λαχτάρα!

Σε αυτό λοιπόν, ο περιπλανώμενος και ο νοσταλγός είναι στο βάθος ίδιοι μεταξύ τους. Είναι οι άνθρωποι που αλλάζουν τον κόσμο γύρω τους. Όχι γιατί θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο… δεκάρα δεν δίνουν! Η καρδιά τους όμως… χτυπάει πολύ δυνατά για να χωρέσει σε αυτόν τον κόσμο. Η μουσική της καρδιάς τους είναι παράταιρη με τον ρυθμό του κόσμου. Ο ρυθμός τους πάλλεται αλλιώς. Ένας χτύπος που άλλοτε μιλά για περιπέτεια… και άλλοτε για νοσταλγία… μα στο βάθος είναι ο ίδιος πάντα χτύπος. Είναι ο ρυθμός εκείνων που αποζητούν παραδείσους.

Και το επιφώνημα «Αχ» είναι η μαγική εκείνη λέξη που συνδέει όλους εκείνους τους παντοτινούς πειρατές, τον έναν με τον άλλον.