Ένα, Δύο, Τρία, Motherfuckers

Πέρασα μπροστά από ανοιχτή τηλεόραση τις προάλλες – θύμιζε συνάντηση με παλιό φλερτ που ντρέπεσαι στην ανάμνησή του και το δικαιολογείς μόνο λέγοντας «δεν είχα μυαλό τότε». Αναγγελία του Προσεχώς του δελτίου ειδήσεων – όμοια με κινηματογραφικό τρέιλερ. Θέαμα για ξοδεμένους μεσήλικους. “Σάρωσε τα βραβεία του Τάδε Διαγωνισμού o Justin Timberlake”. Αυτό μετά τα νέα για τους πρόσφυγες, τις συντάξεις, τις απεργίες. Όλα σε ένα καλοφτιαγμένο πακέτο με γυαλιστερή κορδέλα.

Πόσο θα χαιρόμουν αν μια πειρατική συχνότητα παρενέβαινε εκείνη τη στιγμή στο ρεπορτάζ για τα μουσικά βραβεία. Να έβλεπε ο ξαφνιασμένος καναπεδοφάγος τηλεθεατής να πετάγονται μπρος στην οθόνη του οι Ramones σε κάποιο παλιό live τους. One, two, three, σπάσε την πουτάνα τη τιβί. Γιατί οι Ramones ειδικά; Διότι από συζήτηση τις προάλλες στον χώρο εργασίας μου διαπίστωσα πως υπάρχουν ουκ ολίγοι νέοι και νέες που αγνοούν την ύπαρξη του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Και πραγματικά απόρησα. Εντάξει ο μεσήλικας που αδιαφορεί για τη μουσική. Μα o νέος;

Δείξε μου τα μουσικά σου γούστα να σου πω ποιος είσαι; Όχι απαραίτητα – γνωρίζουμε καλά πως η μουσική στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου δεν αποτελεί παρά το παραπέτασμα – η κορυφή του παγόβουνου. Μα στον ατέλειωτο χάρτη της μουσικής, υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να εξερευνήσουν κάθε σπιθαμή του… και άλλοι που παραμένουν, πεισματικά, προσηλωμένοι σε μια μικροσκοπική του κουκκίδα. Όχι γιατί πέρασαν από άλλες πολιτείες και εντόπισαν, σε ένα μόνο τόπο, την πραγματική αγάπη τους· μα γιατί, απλά, αδιαφορούν για το ταξίδι. Και έτσι αρκούνται στις τοποθεσίες που τους πλασάρουν οι τουριστικοί οδηγοί. Ποτέ δεν θα ανακαλύψουν τη δική τους, αποκλειστικά προσωπική γωνιά.

Και αν μπερδεύεστε με τις μεταφορές που χρησιμοποιώ, αντικαταστήστε τη φράση «τουριστικός οδηγός» με τις λέξεις «κατευθυνόμενη ενημέρωση», «ΜΜΕ», «επιχειρήσεις», «μουσική βιομηχανία» και αποκτάτε μια ιδέα.

Επιτρέψτε μου να εστιάσω σε μια μερίδα της ξένης μουσικής. Αν δεν έχεις ταυτιστεί κάποια στιγμή στη ζωή σου με το υπαρξιακό Angst ενός “Nevermind”… Αν δεν έχεις ψυχοπλακωθεί γλυκά στο άκουσμα του “Dirt” των Alice In Chains… Αν δεν έχεις αφεθεί στο ρομαντικό σκοτάδι ενός «First and Last and Always» των Sisters Of Mercy ή στο έρεβος ενός «Closer» των Joy Division… Αν δεν έχεις λιώσει το “Master of Puppets” των Metallica και δεν έχεις υψώσει σε είδωλο της εφηβείας σου τον Ronnie James Dio… Αν δεν έχεις αναπνεύσει το άρωμα των 90’s μέσα από τους δίσκους των Smashing Pumpkins, τα 80’s μέσα από τους δίσκους των Cure και τα 70’s από τα εγχειρήματα του Bowie… Αν δεν έχεις νιώσει να σε διαπερνά η αμεσότητα του Punk, ή η ευρηματικότητα του New Wave… Αν τα ονόματα Sonic Youth, Stooges, Patti Smith, Clash, Television, Gang of Four, The Damned, Bad Religion, Blondie, Talking Heads, Neil Young, Lou Reed, δεν σου λένε τίποτα…Αν δεν έχεις προσκυνήσει το παραμορφωμένο μπλουζ ενός Jimmie Page ή ενός Tony Iommi… Αν δεν έχεις θαυμάσει τον Jimmie Hendrix τη στιγμή εκείνη που έβαζε φωτιά στην κιθάρα του στο Monterey Festival του 1968, ή τους Who όταν έσπαγαν τα όργανά τους…

Αν δεν έχεις ακούσει έστω και λίγο Αντίδραση, Γενιά του Χάους, Πανξ Ρομάνα…  Αν δεν γνωρίζεις τι σημαίνει για την ελληνική μουσική σκηνή ο Δημήτρης Πουλικάκος ή αν δεν έχεις προβληματιστεί με τις ανησυχίες ενός Νικόλα Άσιμου…

Προσοχή – αναφέρομαι σε εκείνα που θεωρώ πρωταρχικά για έναν νέο – και όχι σε άλλα είδη μουσικής, όπως Jazz, Soul, Ηλεκτρονική, Progressive Rock, Ethnic, κλπ. Ας μείνω σε αυτά που ανέφερα, τα οποία και θεωρώ πρωταρχικά σε θέμα ηλικίας. Εκείνα που σε κάνουν, νέος, να υψώνεις με χαρά το κωλοδάχτυλο απέναντι σε καθετί που σου τη σπάει. Εκείνα που σου θυμίζουν, μεγαλώνοντας, πως το εφηβικό πνεύμα οφείλει να είναι πάντοτε παρόν – για να μην ατροφήσει ο ενήλικας νους από την υπερβολική πλαδαρότητα ενός κόσμου ξεπουλημένου σε χορηγούς και διαφημίσεις.

Αρκεί το εφηβικό πνεύμα; Αρκεί από μόνη της η αντίδραση; Όχι – μα ας ξεκινήσουμε από αυτήν και βλέπουμε μετά.

Εκτός αν θεωρείτε πως η «Κρίση», για την οποία τόσο συζητούμε, συνιστά πολιτικό και οικονομικό ζήτημα – και μόνο. Κι όμως κύριοι… κάθε «κρίση» είναι πρωτίστως κρίση πολιτισμού. Και κρίση ηλικίας σε έναν κόσμο που μοιάζει ενήλικας, περιθωριοποιεί τον έφηβο, πράττει σαν παιδί και σκέφτεται σαν… βρέφος.

Και επανέρχομαι. Δελτίο ειδήσεων. Αναγγελία των Τάδε Αδιάφορων Βραβείων και μετατροπή του κάθε Τίποτα σε μουσικό είδωλο μιας γενιάς που δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα – χαμένη μεταξύ των Selfies, των Κινητών και του Fast Food – και φυσικά της δικής μας, εγχώριας εκδοχής του πολιτισμικού Τίποτα – των Λαϊκοποπ σκυλάδικων, που τόσο αρέσκονται να προβάλλουν τα Media.

Ω, πόσο όμορφα θα ήταν να έσκαγαν σαν βόμβα οι Ramones, πειρατικά, μέσα στα δελτία κάθε καναλιού! “Μας ξεχάσατε; Και αν δεν μας ξέρετε, τώρα θα μας μάθετε. Ξεκινάμε από τα βασικά – απλή αριθμητική: Ένα, Δύο, Τρία, Motherfuckers.”


Click