Το Μαγικό Ζώο

Παρατηρώ με ευχαρίστηση τα πρωινά, πηγαίνοντας στη δουλειά, την όμορφη αυτή γάτα, που αράζει καιρό τώρα πάνω στα μηχανήματα των εισιτηρίων στον σταθμό στο Μοναστηράκι. Ανεπηρέαστη από την κίνηση του κόσμου, απολαμβάνοντας με τις γατίσιες της αισθήσεις τους ήχους, τη μυρωδιά και το ενδιαφέρον των περαστικών – μοιάζει σαν αρχέτυπο τοτέμ.

Ιδού, λοιπόν, ένα απόσπασμα του Χορχέ Λουίς Μπόρχες που ταιριάζει απόλυτα. Προέρχεται από το διήγημα “Ο Νότος” – οι θαμώνες στην Κουνελοχώρα το γνωρίζετε ήδη… [από τη σειρά “Μυθοπλασίες” του 1944, σε μετάφραση Α.Κυριακίδη]

«Στην αίθουσα αναμονής του σταθμού, ο Ντάλμαν είδε πως είχε ακόμα μισή ώρα καιρό. Ξαφνικά θυμήθηκε πως σ’ ένα καφενείο της οδού Μπρασίλ (λίγο πιο κάτω απ’ το σπίτι του Υριγκόγιεν) ήταν ένας πελώριος γάτος, που καθόταν να τον χαϊδεύουν οι περαστικοί, σαν καταχθόνια θεότητα.

Ο γάτος ήταν εκεί• κοιμόταν. Ο Ντάλμαν παράγγειλε έναν καφέ, ανακάτεψε αργά αργά τη ζάχαρη, τον δοκίμασε και, καθώς χάιδευε απαλά το μαύρο τρίχωμα, σκέφτηκε πως αυτή η επαφή ήταν απατηλή, πως ήταν σαν να τους χώριζε ένα τζάμι, γιατί ο άνθρωπος ζει στο χρόνο, στην αλληλουχία, ενώ το μαγικό ζώο, στο παρόν, στην αιωνιότητα της στιγμής».

Edit, τρεις μέρες μετά: Η φωτογραφία προκάλεσε τέτοιο σάλο στο διαδίκτυο και στο Facebook, που θα παρομοίαζα με παλιρροϊκό κύμα! Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πελώρια και το post έφτασε σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου.

Χαρακτηριστικό αυτό εδώ το λινκ.

Μεταξύ μας – δεν είμαι ο πρώτος που αναφέρθηκα στο φοβερό αυτό αιλουροειδές στο διαδίκτυο. Εδώ και δυο περίπου μήνες έχει κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου. Μα η πάνω φωτογραφία που τράβηξα, πηγαίνοντας στη δουλειά, και το κείμενο με την οποία τη συνόδεψα, φαίνεται εκτίναξαν το φαινόμενο…

Ήταν μια ευχάριστη αλλαγή ρυθμού. Σα να ακούω μια γνώριμη γατούλα να γουργουρίζει με ικανοποίηση… Αχ, ξέρουν οι γάτες τι κάνουν. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.