κάθε πτήση με το πάτημα ενός κουμπιού. Και αν το βιβλίο έχει λάβει τη μορφή
μιας ιστοσελίδας, τότε το ποντίκι και το πληκτρολόγιο συνιστούν τους μοχλούς
και τα κουμπιά της πτήσης σου… Όχι, δεν κοιτάζεις απλά σε μια οθόνη. Έχεις
εισέλθει σε έναν χώρο πέρα από τον χρόνο, εκεί που το φανταστικό συμπλέκει με
την ιστορία. Και γύρω σου αντηχούν αχνά οι μουσικές, νότες ιπτάμενες,
ονειρικές, ξεχειλίζοντας ήλιο και αλμύρα.
διαβάζεις και θα το διαπιστώσεις. Το κύμα της μουσικής θα σε παρασύρει σε μια
θάλασσα που αντανακλά τη λάμψη απ’ το φεγγάρι – ένα φεγγάρι από κείνα που
μεθοκοπάνε, που πλανεύουν, που ρίχνουν καθεστώτα.
διαδραστικού (και επίπεδου, σε μορφή οθόνης) σκάφους. Θα βάλω τα λόγια, όχι
όμως τον ρυθμό. Γνωρίζω τον προορισμό, όχι την διαδρομή – λέω να αυτοσχεδιάσω
όσο αφορά το τελευταίο κομμάτι! Δεν ανησυχώ καθόλου, είμαι βέβαιος πως θα απολαύσουμε
την βόλτα… Η μουσική του Μάνου, βλέπεις, θα μας καθοδηγήσει. Σαν πυξίδα που
κοιτάζει πάντα στον βορρά της μελωδίας, σαν χάρτης θησαυρού σε μακρινές,
ανατολίτικες σπηλιές.
 |
| πηγή |
το «σήμερα» είναι σχετικό, καθώς εσύ μπορεί να διαβάζεις το κείμενο σε ανύποπτη
στιγμή συγκριτικά με μένα που το γράφω, και επειδή είπαμε πως θα ταξιδέψουμε
στα όρια μεταξύ της ιστορίας και του φανταστικού, έτσι και το «αφιέρωμα» θα
ξεφύγει από τα συνηθισμένα. Ας αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη! Τι σκέψεις
μας μεταδίδει η μουσική του Μάνου; Τι ιδέες πλάθει μέσα μας; Ας δώσουμε έμφαση
εκεί!
νου μου ιστορίες. Χαρακτήρες που θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει, σε κάποια χώρα
που πιθανό να θυμίζει τη δική μας. Ένα εξωτικό λιμάνι, κάπου μεταξύ Ανατολής
και Δύσης, πλημμυρισμένο από κόσμο, λουσμένο στο ηλιόφως. Δες το με τα μάτια
της φαντασίας σου, βρίσκεται εκεί! Καράβια από χώρες μακρινές, αγγελιοφόροι με
μυστήρια χαμόγελα, παζάρια με αλλόκοτα αντικείμενα, μυρωδιές και γεύσεις που σε
πλημμυρίζουν με συνήθειες τόπων μακρινών
– ίσως όμως και του δικού σου τόπου, σε εποχές αλλοτινές. Η ζωηρή
οχλαβοή του πλήθους, τα παιδιά που τρέχουν στην προκυμαία, ο μονόφθαλμος
πειρατής, η γριά μάντισσα, η νεαρή ξελογιάστρα, το σφύριγμα των γλάρων ενώ
λοξοδρομούν ανάμεσα στα ξάρτια.
πλήθους. Ένας νέος, ίσαμε είκοσι χρονών, λεβέντης, ψηλός, παλικάρι. Δύο καλοί
του φίλοι βρίσκονται κοντά, σε ένα τραπέζι πάνω, παίζοντας ζάρια και γελώντας.
Ο ένας εξίσου ψηλός, μα μαυριδερός στο δέρμα και με χαμόγελο που αστράφτει. Ο
άλλος είναι μικροκαμωμένος και λεπτός, με βλέμμα μελαγχολικό. Στο πλευρό τους
μια κοπέλα, μαυρομάλλα, γελαστή, όμορφη σαν τα καράβια που αράζουν στην
προκυμαία.
ξεκινάει σ’ ένα μακρινό, ζεστό λιμάνι….
***
Αυτό που μόλις διαβάσατε δεν είναι παρά μόνο η αρχή..!
Σκοπός μου δεν ήταν να κάνω απλά ένα αφιέρωμα… αλλά να αφήσω την φαντασία μου να περιπλανηθεί στα ηχοτρόπια του Μάνου Λοΐζου, που τόσα χρόνια με έχουν συντροφέψει… Το αποτέλεσμα ήταν ένα αφηγηματικό αφιέρωμα, αλλά και ένα δίηγημα, με θέμα την ιστορία τριών φίλων, σε κάποια φανταστική χώρα, της οποίας το όνομα δεν έχει σημασία…
Και επειδή το θέμα είναι μουσικό (τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, αν και τα φαινόμενα απατούν), επέλεξα να παρουσιάσω το πλήρες κείμενο στα φρέσκα ακόμα “Μουσικά Χνάρια” μας.
Ακολουθεί το link για το πρώτο μέρος. Περάστε και ταξιδέψτε μαζί μας…
Μάνος Λοΐζος και η Ιστορία Τριών Φίλων – Μέρος Πρώτο
Την Πέμπτη που μας έρχεται, 14 Νοέμβρη, θα επανέλθω στις ραδιοφωνικές συχνότητες του CR Radio (μετά από τρεις εβδομάδες – πλέον θα κάνω εκπομπές μία με δυο φορές τον μήνα, λόγω έλλειψης χρόνου), για να παρουσιάσω, εκτός απροόπτου, το ίδιο αφιέρωμα σε μουσική μορφή!
Η εκπομπή θα ξεκινήσει στις 22.00 και θα πάει ως αργά το βράδυ. Το link είναι αυτό:
Χρειάζεται να κάνετε κλικ πάνω στο κίτρινο ραδιοφωνάκι για να μας ακούσετε.
Τα υπόλοιπα επιλέγω να τα πω αφηγηματικά… Εσείς δεν έχετε παρά να σερβίρετε τον εαυτό σας ένα ποτήρι κρασί, να φέρετε στο νου σας όμορφα λιμάνια και να μας ακολουθήσετε…
 |
| πηγή φωτογραφίας |
2 Responses
ενδιαφερον το ξεκινημα της ιστοριας σου,θα διαβασω λογικα αυριο τη συνεχεια στα μουσικα χναρια.
ανυπομονω για το αφιερωμα της πεμπτης!
Υ.Γ.: λατρεμενο ενετικο λιμανι! οταν ημουν μικρη απο κει ξεκινουσαν ολα τα παραμυθια της γιαγιας μου!και καμια φορα, εκει τελειωναν 🙂
To λιμάνι είναι ιδανικό εφαλτήριο για ιστορίες και παραμύθια… Κάτι ξέρουν οι γιαγιάδες μας Γάτα! Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και όποτε θες μπορείς να διαβάσεις τη συνέχεια και να μου πεις πως σου φάνηκε. Περισσότερα φυσικά, την Πέμπτη. 😉