It’s That Time Of Year Once Again

Ήρθαν ξανά λοιπόν αυτές οι μέρες. Οι μέρες που αφυπνίζεται το παιδί-κουνέλι μέσα μου και φαντασιώνομαι ατελείωτα λευκοντυμένα τοπία από χιόνι, πανέμορφα ξύλινα σπίτια να ξεπετάγονται σαν μανιτάρια ανάμεσα τους, καπνός να ξεπηδά παιχνιδιάρικα από τις καμινάδες, και μια θάλασσα από έλατα στολισμένα με πολύχρωμα λαμπιόνια να ζωγραφίζουν τη νύχτα… Ενώ αντηχεί ανάμεσα τους ο ήχος από έλκηθρα στον ουρανό, και το τσούγκρισμα από μπύρες και κρασιά στα σπίτια.

Αγαπώ τα Χριστούγεννα, το έχω πει πολλές φορές σ’αυτό το blog. Για όποιον ενδιαφέρεται μάλιστα μπορεί να ανατρέξει σε αυτήν εδώ την παλιότερη ανάρτηση μου σχετικά με τα Χριστούγεννα, και ποιό “νόημα” μπορεί να έχουν σήμερα.

Μέρες όπως αυτές είναι εύκολο να αναδύεται ένας γενικότερος κυνισμός. Η χώρα όλη φαντάζει σα να έχει εισέλθει σε ένα κακό όνειρο, από το οποίο αδυνατεί να διαφύγει, ενώ η πλειοψηφία του κόσμου φαίνεται πως επιθυμεί να συνεχίσει τον ύπνο του δικαίου. Η γκρίνια και η ηττοπάθεια ποτέ δεν έλυσαν τίποτα, μόνο η φαντασία, η επιθυμία για αλλαγή, και η υλοποίηση τους σε πράξη. Κάτι που οφείλει να ξεκινήσει από τον κάθε ένα από μας ξεχωριστά, και εν συνεχεία να εξαπλωθεί, πρώτα σε ομάδες, στη συνέχεια σε ευρύτερα σύνολα… Η δημιουργικότητα είναι η απάντηση – δημιουργικότητα η οποία μεταφράζεται σε εναλλακτικούς τρόπους σκέψης και πράξης. Σε έναν κόσμο όμως ατελείωτων προκατασκευασμένων αντιλήψεων, αυτή πλέον φαντάζει σαν το χιόνι στα Χριστούγεννα. Πόσο ουτοπικό φαίνεται το περιεχόμενο της πρώτης παραγράφου.

Κι όμως, κατά βάθος γνωρίζουμε όλοι πως κρύβει μια βαθιά, διαχρονική, άσβεστη αλήθεια μέσα του.

Ευγένεια

Είχα επισκεφτεί πέρυσι την Νάουσα και μου είχε κάνει εντύπωση η ευγένεια του κόσμου απέναντι μου. Από τους ξενοδόχους ως τους περιπτεράδες. Προσοχή, δεν αναφέρομαι σε κάτι εξωπραγματικό εδώ. Απλά στην στοιχειώδη ευγένεια, εκείνο το χαμόγελο, μερικά όμορφα λόγια, μια διάθεση εξυπηρέτησης. Μου είχαν φανεί σχεδόν αξιοπερίεργα.

Κάποτε η ευγένεια υπήρξε θέμα τήρησης των Τύπων. Να είσαι χαμογελαστός, να λες καλημέρα στον γείτονα κλπ. Σε κάποια φάση αισθανθήκαμε εγκλωβισμένοι από όλο αυτό το καλούπι των επιβεβλημένων συμπεριφορών και θελήσαμε να γευτούμε την γλυκιά γεύση της ελευθερίας. Κάτω οι τυπικές και ψεύτικες ευγένειες! Δε γουστάρω τη μουτσούνα σου ρε φίλε, δε θέλω να σου πω καλημέρα, άντε και τράβα πέρα να πούμε.

Και ήταν ωραία στην αρχή. Κάποια στιγμή όμως αισθάνεσαι πως παρατράβηξε το πράγμα. Ωραίο  το ξεγύμνωμα, η αίσθηση της ελευθερίας, ωστόσο, πως να το κάνουμε, υπάρχουν άνθρωποι που είναι όμορφοι γυμνοί, και υπάρχουν και άσχημοι! Ο Ελληνάρας μετέτρεψε την αγένεια σε στυλ, την προσβολή σε μαγκιά, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει πως μέσα στην φαινομενική ελευθερία του έχει γίνει πάλι πρόβατο: Φέρεται κι αυτός όπως όλοι οι άλλοι.

Γι’ αυτό μου έκανε τόσο ευχάριστη εντύπωση η ευγένεια που συνάντησα. Η αίσθηση φιλοξενίας. Σαν μια εικόνα απ’ τα παλιά που κάπου επιζεί, εδώ κι εκεί. Στοιχεία που άλλοτε τα θεωρούσαμε ταυτόσημα με τον λαό μας, τώρα όμως οι Έλληνες αναμφισβήτητα συνιστούν έναν από τους αγενέστερους και πιο αφιλόξενους λαούς της Ευρώπης – αφιλόξενοι ακόμα και για τους ίδιους τους συμπατριώτες τους.

Τραγούδια στο Repeat

Κάποτε αγοράζαμε ένα cd (ή μια κασέτα ή έναν δίσκο) και το λιώναμε κυριολεκτικά, ακούγοντας το ξανά και ξανά, μαθαίνοντας απέξω τα τραγούδια του, διαβάζοντας τους στίχους, βιώνοντας ένα ιδιαίτερο δέσιμο με το περιεχόμενο του… Στην εποχή της εύκολης πρόσβασης σε χιλιάδες τραγούδια μέσω διαδικτύου θα λεγε κανείς πως αυτή η αφοσίωση έχει χαθεί.

Ωστόσο ο ίδιος πιάνω συχνά να ακούω και τώρα τραγούδια στο repeat. Ξανά και ξανά, να παίζουν 2, 3, 10 φορές, συνέχεια. Ακόμα και αν πρόκειται για ένα τραγούδι ανάμεσα στα χιλιάδες που διαθέτω στην ηλεκτρονική μουσική βιβλιοθήκη μου, μπορεί να με αγγίξει και να με συγκινήσει το ίδιο.

Η δύναμη της μουσικής είναι ανεξάντλητη.

Fast Food




H σημερινή κατάσταση δεν σχετίζεται μόνο με μια γενικότερη πληθώρα από πληροφορίες, μουσικές κλπ (μένοντας στην διαδικτυακή τους πλευρά τουλάχιστον). Η πρόσβαση σε πλήθος ερεθισμάτων χαρακτηρίζει και τις καθημερινές μας σχέσεις. Εκατοντάδες επαφές στο facebook και στα κοινωνικά δίκτυα, δεκάδες κόσμου με τον οποίο μπορεί να έχουμε μικρότερη ή μεγαλύτερη επαφή εδώ κι εκεί, ειδικά όσο νεαρότεροι είμαστε σε ηλικία.

Αυτό είναι θετικό από τη μία πλευρά, καθώς περισσότερος κόσμος συνεπάγεται και μεγαλύτερη πιθανότητα να σχηματίσει κάποιος ορισμένες πραγματικά ποιοτικές σχέσεις, μέσα από την διαδικασία της επιλογής. Ωστόσο με προβληματίζει η βιασύνη με την οποία αρκετά άτομα συνάπτουν πλέον σχέσεις. Κάποια πράγματα θέλουν τον χρόνο τους, τα γευστικότερα φρούτα χρειάζονται κι αυτά ένα διάστημα για να ωριμάσουν. Ωστόσο θα λεγε κανείς πως βιαζόμαστε όλοι να τα αρπάξουμε από το δέντρο όσο γρηγορότερα γίνεται, μη τυχόν μας τα αρπάξουν άλλοι.

Το κλασικό φλερτ τείνει να εξαφανιστεί. Αν δεν πηδήξεις στο δεύτερο ή τρίτο ραντεβού είσαι παράξενος – ή έστω, αν δεν την “πέσεις” στην κοπέλα. Πολύ πιθανό να ξενερώσει κι εκείνη μαζί σου. Σε τελική ανάλυση οι ορμές που μας κατακλύζουν όλους (άντρες και γυναίκες) δε μπορούν να περιμένουν, σωστά? Στον επόμενο λοιπόν.

Και αν συνάψεις σχέση με το καλό, ε τότε οφείλεις να τα έχεις πει και να τα έχεις κάνει “όλα” όσο νωρίτερα γίνεται. Άτομα που τρεις μέρες πριν μπορεί να μη γνωρίζονταν καν, τους βλέπεις ξαφνικά να επιβεβαιώνουν ο ένας στον άλλον την “ατελείωτη αγάπη” τους, λες και ζούνε μαζί μια αιωνιότητα (και μια μέρα, εδώ ταιριάζει νομίζω αυτό).

Ασφαλώς δεν λέμε όχι σε μια ξέφρενη σεξουαλική βραδιά, κάθε άλλο – αρκεί να ξέρεις οτί επιθυμείς αυτό μόνο και όχι κάτι διαφορετικό. Αλλά να βλέπω σχέσεις που προέκυψαν σε μια νύχτα (ή λίγες μέρες) να αυτοχαρακτηρίζονται ως “μεγάλοι έρωτες”, αυτό πάει πολύ. Και ασφαλώς να έχουν αντικατασταθεί αυτές οι σχέσεις εντός ενός-δύο μηνών από άλλες. Από τον έναν “μεγάλο έρωτα” στον άλλον.

Το fast food είναι νόστιμο και κανείς δεν το αρνείται. Δεν είναι όμως το ίδιο με ένα λαχταριστό, καλομαγειρεμένο γεύμα, πως να το κάνουμε. Το δεύτερο θέλει τα συστατικά του, θέλει και τον χρόνο του. Και ίσως κάτσει καλά, ίσως όχι. Στην δεύτερη περίπτωση μπορεί να κλαις για τον χρόνο που έχασες.

Στην πρώτη όμως ξέρεις πως θα σου μείνει αξέχαστο.

Αποχωρισμός

Οι άνθρωποι φεύγουν. Οι αναμνήσεις τους ποτέ.

Ντροπή

Δεν είναι ντροπή να ντρέπεσαι.

Finding Beauty In Small Places

Μερικές φορές η ομορφιά είναι εκεί που δεν τη φαντάζεσαι.

And Now For Something Completely Different




Έχει πολύ πλάκα όταν παρατηρώ τις λέξεις-κλειδιά που ωθούν τον κόσμο να επισκέπτεται αυτό το blog, μέσα από το search του google και των λοιπών ψαχτηριών. Οι στατιστικές του blog μου φανερώνουν τον αριθμό των καθημερινών επισκέψεων στο blog, τις αναρτήσεις που αναγνώστηκαν, και τις λέξεις-κλειδιά που πληκτρολόγησε κάποιος και τον παρέσυρε στην δίνη της Κουνελοφωλιάς μου.

Υπάρχουν λοιπόν οι καθημερινές, συνηθισμένες λέξεις-κλειδιά όπως: κουνέλια (φυσικά), gothic και σχετικά με αυτό (που οδηγούν στο gothic αφιέρωμα μου), λέξεις σχετικές με τα Χριστούγεννα (που οδηγούν στις χριστουγεννιάτικες αναρτήσεις μου), επιτραπέζια παιχνίδια (από τις πλέον δημοφιλείς αναρτήσεις λόγω των φωτογραφιών της εκείνη με τα επιτραπέζια), λέξεις σχετικές με την δεκαετία του ’80 (aka το αφιέρωμα μου στα eighties), λέξεις σχετικές με animation και storyboards (που οδηγούν στην ανάρτηση μου για τον Disco Dog), η φράση “ερωτική εξομολόγηση” (που οδηγεί στην ομότιτλη ανάρτηση μου, στην οποία τα φαινόμενα απατούν), και άλλα πολλά και αδιάφορα.

Ταιριάζει με το χριστουγεννάτικο κλίμα

Υπάρχουν όμως και περισσότερο ενδιαφέρουσες λέξεις ή όροι που φέρνουν κάποιον στο κουνελοblog. Παραθέτω (ακριβώς όπως τις είδα, με copy-paste) ορισμένες, και τις σχολιάζω.

# “Ακάραια” – Γράφοντας κάποιος τη λέξη “ακάραια” στο google πολύ πιθανό να καταλήξει εδώ μέσα. Έχει πολύ πλάκα. Είχα κάνει βλέπετε κάποτε μια ανάρτηση, από τις πρώτες του blog, όπου μιλούσα για τα ακάραια, περισσότερο με την συμβολική τους έννοια (ήθελα να σχολιάσω τον πανικό που είχε εξαπλωθεί με όλους εκείνους τους θανατηφόρους “ιούς”). Και υπήρξε μια περίοδος που η λέξη ΑΚΑΡΑΙΑ ήταν η πρώτη όσο αφορά τις λέξεις-κλειδιά για το blog μου.

Εντάξει, υπάρχουν και χειρότερα. 😛

# “Πιπίνια” – Τρελά δημοφιλής όρος, που έχει οδηγήσει ουκ ολίγο ανυποψίαστο κόσμο στο κουνελοblog. Και φυσικά δεν βρήκαν αυτό που περίμεναν, χα. Είχα κάνει πριν 3 μήνες μια ανάρτηση σχετική με τα πιπίνια βλέπετε, η οποία απέχει αρκετά όμως από την τσόντα που ευελπιστούν να βρουν οι φίλοι αναζητητές.

Δε πειράζει παιδιά, να ξέρετε εγώ είμαι μαζί σας.

# “ih pita h ta pipinia” – Αυτός ακριβώς είναι ο όρος αναζήτησης, τον έκανα paste. Και με αυτόν τον όρο κάποιος επισκέπτης μπήκε στο blog μου. Εγώ πάντως άκρη δε βγάζω.

# “οσο λιγοτερα ρουχα στο facebook tos” – Άλλη μια φράση-κλειδί που οδήγησε εδώ. Μάλλον στην σχετική με το facebook ανάρτηση μου. Η οποία δυστυχώς για τον εξερευνητή μας, είναι μια ανάρτηση κοινωνικού σχολιασμού.

# “Κόλος σε τζιν” – Αντιγράφω ακριβώς τη φράση, με το ορθογραφικό και όλα.  Είχα ποστάρει βλέπετε μια ωραία φωτογραφία με την θέα ενός όμορφου κώλου σε τζιν στην ανάρτηση μου για τα “Πιπίνια”. Κρίμα που δεν είχα συμπεριλάβει κι άλλες τέτοιες φωτογραφίες, θα αυξανόταν φαίνεται η επισκεψιμότητα στο blog.

# “tsonta h xionati kai oi 7 barbaroi” – Tο συμπέρασμα για άλλη μια φορά είναι πόσο χρόνο περνάμε στο ίντερνετ γυρεύοντας μετά μανίας τσόντες. Τώρα πως έτυχε και μπήκε αυτός ο τύπος (υποθέτω άντρας ήταν) στο blog, χωρίς να έχω κάνει κάποια αναφορά στην Χιονάτη, αυτό μου διαφεύγει.

Εξάλλου έψαχνε λάθος. Δεν είναι οι 7 βάρβαροι – αλλά οι 7 βαρβάτοι.

# “Χυμένες Κυλότες” – Ένας ακόμα ευγενής όρος αναζήτησης που οδήγησε στο έρμο τούτο blog. Είχα βρίσει κάποτε κάποιον, νομίζω εκεί πρέπει να αναφέρθηκε ο όρος εδώ μέσα. Και τώρα που τον γράφω πάλι θα μπαίνει ακόμα περισσότερος κόσμος εδώ μέσα που αναζητάει χυμένες κυλότες! Yeeeiii!

Συναντώ όμως και ορισμένους εντελώς ακατανόητους όρους αναζήτησης όπως:

# “σουβλάκια από την απόλαυση” – E? Μπορώ να καταλάβω γιατί η λέξη “σουβλάκια” μπορεί να οδηγήσει κάποιον εδώ μέσα – έχω αναφερθεί εκτενώς σ’αυτά. Ωστόσο σαν φράση το “σουβλάκια από την απόλαυση” δε βγάζει νόημα. Αυτοί που πληκτρολογούν αυτές τις φράσεις καταλαβαίνουν άραγε τι θέλουν να πουν οι ίδιοι? Ουγκ.

# 32uvl/gammad^2 (πρόσθετο επομένων ημερών) – Κι όμως, το συγκεκριμένο… ακατανόητο πράγμα, οδήγησε κάποιον εδώ μέσα! Λέτε να πρόκειται για καμία κωδικοποιημένη μυστική φράση, τίποτα μασονικό, τίποτα απαγορευμένο, ή δεν ξέρω και γω τι???

# “διακοσμητικά τούρτας καράτε” – Μπήκε άνθρωπος σ’αυτό το blog με αυτή την φράση-κλειδί! Που, πως, πότε?? Δεν έχω αναφερθεί ποτέ εδώ ούτε σε διακοσμητικά, ούτε σε τούρτες, ούτε σε… καράτε. Δε μπορώ να καταλάβω.

Πως θα μπορούσε να είναι μια τούρτα καράτε? Δύο ιδέες μου έρχονται στο νου. Η μία είναι η τούρτα να χρειάζεται ξύλο για να κοπεί σε κομμάτια. Να κάνεις ένα “αοουυααααα-οοο!” και χραπ!, να της δώσεις μια καρατιά με το χέρι και να την κόψεις σε όσα κομμάτια χρειάζεται για να τα σερβίρεις μετά στους εντυπωσιασμένους φίλους σου.

Η δεύτερη εκδοχή είναι η τούρτα η ίδια να ξέρει καράτε και να σε πλακώνει στο ξύλο. “Ξέρεις ποιά είμαι γω ρε? Που πας να με φας αποπάνω? Είμαι η Τούρτα Καράτε ρε!”. ΦΛΑΠ. Και σε έριξε νοκ άουτ.

Ντλινγκι Ντλονγκι




Και κάπου εδώ ηχούν τα κουδουνάκια. Η ώρα να κλείσω αυτή την – ποικίλης ύλης, θα την χαρακτήριζα – ανάρτηση έφτασε.

Ίσως κάνω κι άλλη ανάρτηση μέσα στον Δεκέμβρη, ίσως όχι, δε ξέρω. Σε περίπτωση που δεν κάνω όμως, να έχετε όλοι έναν όμορφο, δημιουργικό χειμώνα, και να περάσετε τις γιορτές με τον τρόπο που γουστάρετε περισσότερο – και με τα άτομα που γουστάρετε πραγματικά.

Το κουνέλι πάει τώρα να σβήσει τα φώτα, να ατενίσει τα μαγικά λαμπιόνια του χριστουγεννάτικου δέντρου του, και να αφεθεί στην γλυκιά τους ψυχεδέλεια. Σας αφήνω με μια πρόσφατη φωτογραφία μου της Φατσούλας, κουκουλωμένης στα σκεπάσματα.

Καλό χειμώνα σε όλους!

~