It’s that time of the day once again… Time for Game Of Thrones!

Hey there! This is a Daenerys portrait that i made last year. How do you like it? You can find more of my artworks here. If you’d like to contact me about my work, feel free to send me a message or an email at alyxir81@gmail.com!

Σας αρέσει το πορτραιτάκι μου της μητέρας των δράκων, αξιέπαινης, ατίθασης και αξιογάμητης (ας λέμε τα πράγματα με το όνομα τους) Daenerys? Χαίρομαι. Πάμε στο θέμα μας τώρα… Προσοχή: το κείμενο που ακολουθεί αποπνέει γνήσια, αυθεντική, ανόθευτη, νερντίλα. Όποιος κατέχει την… μαγική αυτή ιδιότητα στο αίμα του θα καταλάβει. Οι υπόλοιποι ίσως απορήσουν – εγώ σας προειδοποίησα!

Το σκηνικό, που λέτε, είναι απλό: Είναι Δευτέρα και έχεις μόλις κατεβάσει το τελευταίο επεισόδιο του Game of Thrones. Μεμιάς ξεχνάς τα πάντα γύρω σου. Αν έχεις υποχρεώσεις, τις βάζεις στην άκρη. Ακόμα και η δουλειά μπορεί να περιμένει – αν πάλι δεν μπορεί να περιμένει, δουλεύεις έχοντας κατά νου τη στιγμή εκείνη που θα τελειώσεις επιτέλους, θα σταθείς μπροστά στον υπολογιστή σου και θα πατήσεις το μαγικό κουμπί του play. Σύντροφοι nerds, ώρα να ξεθηκαρώσετε τα ξίφη σας! Προσοχή μόνο, γιατί στον κόσμο του Game Of Thrones δεν επικρατεί πάντα ο ισχυρότερος, ο πιο δυνατός, ή ο πιο τολμηρός…

Εννοείται πλάθεις την κατάλληλη ατμόσφαιρα προτού κάνεις οτιδήποτε. Αν έξω είναι ακόμα μέρα, επιβάλλεται να κλείσεις όλα τα παvτζούρια – Game of Thrones και φως του ήλιου δεν κάνουν καλό συνδυασμό! Έχοντας εξασφαλίσει την απαραίτητη μαυρίλα γύρω σου, ανάβεις μια μικρή λάμπα, κατά προτίμηση από εκείνες τις ατμοσφαιρικές, με το χαμηλωμένο φως. Αρπάζεις κάτι να φας, χωρίς πολλά λάδια, κόκαλα και τέτοια όμως – δε πρέπει να σου αποσπάει το φαγητό την προσοχή από την οθόνη! Κανένα μπισκοτάκι, τίποτα τσιπς, κάποιο τοστάκι ενδεχομένως. Τέλος, χώνεσαι κάτω από τα σκεπάσματα, στον καναπέ ή στο κρεββάτι σου – και επειδή τέτοια εποχή πιάνουν οι ζέστες και τα σκεπάσματα μπορεί να αποδειχτούν βαριά, μια απαλή κουβερτούλα αρκεί και κάνει μια χαρά τη δουλειά της!

Κλειδαμπαρώνεις πόρτα. Κλείνεις τηλέφωνα. Πατάς το κλικ. Και για τα επόμενα 55 λεπτά της ώρας, μεταφέρεσαι σε έναν άλλο κόσμο!

Και όταν έχουν περάσει τα έρμα τα 55 λεπτά… Σκέφτεσαι πως ήταν πολύ λίγα τα ρημάδια. Άντε να περιμένεις άλλη μια βδομάδα για το επόμενο επεισόδιο. Και επειδή έχεις διαβάσει και τα βιβλία πάνω στα οποία είναι βασισμένη η σειρά, πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει διάφορες συγκρίσεις… Αν έχεις χρόνο, ψαχουλεύεις μετά στο διαδίκτυο για reviews και κριτικές του επεισοδίου από άλλους fans, ίσως και να μοιραστείς τη γνώμη σου μαζί τους.

(σκέφτεσαι επίσης πόσο καμένος και πόσο ελεεινά nerd τύπος παίζει να είσαι, ξέρετε, από κείνους τους ατελείωτους σπασίκλες, αλλά το προσπερνάς πάνω στην αγνή σου πώρωση)

A ρε Robb. Αγαπάμε Jon Snow, καλή και η μαμά Cat, αλλά σαν τον King of the North δεν έχει.

Έτσι που λέτε παιδάκια. Ξεκίνησε και φέτος το Game Of Thrones και ήδη έχουν προβληθεί τα πρώτα τρία επεισόδια. Σε γενικές γραμμές θα τα χαρακτήριζα αρκετά ικανοποιητικά στην εξέλιξη τους – κάποιος που δεν γνωρίζει το περιεχόμενο των βιβλίων, ενδεχομένως να τα βρει κάπως “αργόσυρτα”, όσο αφορά το pacing, μακρόσυρτες σκηνές χωρίς άφθονη δράση και μια γενικότερη ηρεμία κυριαρχεί ως τώρα, στην πλειοψηφία των σκηνών… Ωστόσο μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως όσο προχωράει η season, οι ρυθμοί θα ανέβουν και θα γίνουν πράματα και θάματα… Όσοι είδατε το τέλος του τρίτου επεισοδίου πήρατε μια καλή γεύση νομίζω.

Δε χρειάζεται φόβο, απλά να του πείτε την κατάλληλη ατάκα. “Έχεις πολύ όμορφα μπλε μάτια, το ξέρεις?”. Και κείνος θα συγκινηθεί, έτοιμος είναι στην εικόνα… Γιατί κατά βάθος, όλοι αγάπη γυρεύουμε.

Η αλήθεια είναι πως το πρώτο επεισόδιο της season δεν μου άρεσε τόσο, το δεύτερο και τρίτο όμως ήταν σαφώς ανώτερα, θεωρώ πως αν δεν κάνουν το ίδιο λάθος που έκαναν πέρυσι (να προσπαθήσουν δηλαδή να συμπεριλάβουν σε όσο δυνατόν λιγότερο χρόνο όσο περισσότερα γεγονότα από το βιβλίο γίνεται, καθώς και να αλλοιώσουν σημαντικά ορισμένα άλλα, τα οποία είχαν γίνει σχεδόν αγνώριστα στην οθόνη), τότε θα πάει καλά ως το τέλος. Το μυστικό της καλής μεταφοράς είναι απλό: πιστότητα στο βιβλίο – και να μη βιάζονται να τα χωρέσουν ΟΛΑ σε δέκα επεισόδια, γιατί απλά δεν θα τα καταφέρουν.

Για την ώρα πάει καλά, σε γενικές γραμμές. Ίσως καναδυο στοιχεία στην μεταφορά να τα προτιμούσα αλλιώς, ωστόσο τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά. Και γενικά, νομίζω η φετινή σεζόν θα αποβεί καλύτερη από την περσινή – δεν ξέρω αν θα αγγίξει την πρώτη, που υπήρξε σχεδόν αψεγάδιαστη πραγματικά, αλλά βρίσκεται σε καλό δρόμο. Είναι θετικό γεγονός εξάλλου πως θα καλύψουν το πρώτο μισό μόνο του τρίτου βιβλίου (το Storm Of Swords), επομένως λογικά θα αποφύγουν τις πολλές βιασύνες… Δε βλέπω την ώρα να φτάσουμε στα τελευταία 2-3 επεισόδια, πραγματικά… Με ταράζει λίγο η σκέψη τους, δε ξέρω σε τι φάση θα βρίσκομαι όταν τα βλέπω, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να περιμένω!

Η σκηνή αυτή από το πρώτο επεισόδιο παραμένει μία από τις καλύτερες της σειράς!

Δεν σας κρύβω ότι προβληματίζομαι λίγο ως προς την μελλοντική εξέλιξη της σειράς, καθώς τα βιβλία δεν έχουν τελειώσει ακόμα – ο George R.R. Martin τα γράφει με το πάσο του, κάτι θετικό από τη μία – όποιος βιάζεται σκοντάφτει – ωστόσο αν σκεφτούμε πως τα τρία πρώτα βιβλία γράφτηκαν σε διάστημα 6-7 χρόνων, και τα επόμενα 2 σε διάστημα 11 χρόνων, καθώς και το ότι αναμένονται άλλα δύο βιβλία ακόμα (σύμφωνα με τα λεγόμενα του συγγραφέα), αυτό συνιστά μια πηγή προβληματισμού… Προσθέστε σε αυτό το γεγονός πως τα τελευταία δύο βιβλία βρήκα πως ήταν ιδιαίτερα κουραστικά και αργόσυρτα σαν σαλιγκάρι που σέρνει το κουφάρι του.

Αλλά αυτές οι σκέψεις δεν μας αφορούν προς το παρόν. Η σειρά έχει να δώσει όμορφα σκηνικά ακόμα, γι΄αυτό να είστε σίγουροι. 😉

Σας λέει κάτι ο κύριος? Όχι? Δείτε την κάτω φωτογραφία…

The Hound: Ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες, αν και στο βιβλίο κατέχει σημαντικότερο ρόλο σε σχέση με τη σειρά ως τώρα

The Houses

Ας πω τώρα δυο λόγια για τους βασικούς (ως τώρα) οίκους της σειράς! Το κείμενο δεν περιλαμβάνει spoilers, διαβάστε ελεύθερα λοιπόν!

Α ρε Τύριον, είσαι κατηγορία από μόνος σου εσύ

The Starks: Ξεκινώντας, σου δίνεται η αίσθηση πως είναι οι πρωταγωνιστές. Οι βόρειοι, σκληροτράχηλοι Starks, με τον Λύκο ως έμβλημα, είναι η οικογένεια που συμπαθείς αμέσως. Σχεδόν έχεις την εντύπωση πως το “Song Of Ice And Fire” είναι η δική τους ιστορία.

Στην πορεία όμως διαπιστώνεις πως τα φαινόμενα απατούν. Οι Starks ενσαρκώνουν την εντιμότητα, σε έναν κόσμο ψευτιάς, δολοπλοκίας και απάτης. Και σε αυτόν τον κόσμο, μας τονίζει ο Μάρτιν, το θάρρος και η εντιμότητα δεν αποδίδουν πάντα στο τέλος. Σου προκαλεί μια διάθεση για αντιστοιχία με την δική μας πραγματικότητα… Είναι απορίας άξιο πως θα τελειώσει τη σειρά ο δημιουργός της, τι μηνύματα θα αφήσει στο φινάλε, γιατί ως τώρα τα κεντρικά μηνύματα που έχει περάσει (από τα 5 βιβλία) θα τα χαρακτήριζα ιδιαίτερα σκληρά, διαποτισμένα από βαθύτατο κυνισμό, στην πλειοψηφία των περιστάσεων… Ο κόσμος του Μάρτιν δεν είναι σαν εκείνον του Τόλκιν, που ο καλός απαραίτητα επιζεί και ο κακός κατακεραυνώνεται… Μερικές φορές ίσως και να το εξωθεί στα άκρα κιόλας. Μερικές φορές.

…Ίσως πάλι να έχει διαβάσει πολύ την δική μας, πραγματική ιστορία, και να έχει εμπνευστεί από εκεί. Γιατί κανένα fantasy έργο δεν είναι τόσο αιματοβαμμένο και σκληρό στο τέλος, όσο η τόσο τόσο αληθινή ανθρώπινη Ιστορία μας….

Σε ένα και μοναδικό επεισόδιο είδαμε την οικογένεια Stark, όλους μαζί. Θα τους ξαναδούμε άραγε?

Ο ίδιος πάντως, ως Stark fan ξεκίνησα, και έτσι θα καταλήξω μάλλον, ακόμα και αν ο κύριος Μάρτιν επιθυμεί να με ταλαιπωρήσει μέχρι τέλους… Γιατί μερικές φορές σ’αυτόν τον καταραμένο κόσμο είναι όμορφο να κάνεις τη διαφορά ρε γαμώτο. Να είσαι έντιμος, εκεί που όλοι κάνουν το αντίθετο. Υπάρχουν και ορισμένες γαμημένες αξίες ρε πούστη!

(οκ, μερικές φορές πρέπει να χρησιμοποιείς και το μυαλουδάκι σου βέβαια, ακούτε κύριοι Stark? Σας αγαπώ, αλλά ώρες ώρες με εκνευρίζετε, πανάθεμα σας)

Βλέμμα που θα μπορούσε να σημαίνει: 1) “Αλήθεια δε με γουστάρεις? Και νόμιζα πως σου άρεσαν τα λουλούδια που σου έστειλα”…  ή 2) “Αλήθεια, τελείωσε το παστίτσιο? Και νόμιζα πως θα αφήνατε και για μένα λίγο”…. Και στις δύο περιπτώσεις μπορώ να σε καταλάβω, Jon Snow.

The Lannisters: Τα Λιοντάρια των Λάννιστερ, οι βασικοί αντίπαλοι των Σταρκ, εμπνευσμένοι από την ιστορία διάφορων αυτοκρατορικών οίκων της Αγγλίας και της Ρώμης, στην εποχή της παρακμής της… Στην λιτότητα και εντιμότητα των Stark, οι Lannister αντιτάσσουν χλιδή και διαφθορά. Προδοσίες, αιμομιξίες, πισώπλατες συμφωνίες, δίψα για χρήμα και εξουσία, ματαιοδοξία, καλλιέργεια τρόμου, όλες οι αρετές του ανθρώπου που ορέχτηκε την δύναμη συγκεντρωμένες στο πρόσωπο τους.

Και πίσω απ’ όλα το χρήμα του μπαμπά Lannister από τη μία, και μια πανέξυπνη διπλωματία από την άλλη. Ναι, ο κόσμος του Μάρτιν απέχει πολύ από εκείνον του Τόλκιν…

Πατέρας που όλοι θα θέλαμε να έχουμε, από κείνους που περνάς ώρες και ώρες μαζί τους, συζητώντας, σπάζοντας πλάκα,  περνώντας όμορφα ρε αδερφέ

Μέσα σ’ όλα και ο νάνος Tyrion, το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, και ασφαλώς ένας από τους συμπαθέστερους χαρακτήρες της σειράς. Που φανερώνει πως, αν και δεν επιλέγεις το περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσεις, μπορείς ωστόσο να επιλέξεις να κάνεις τη διαφορά μέσα του και να μην ακολουθήσεις και συ τον ίδιο δρόμο…

O σωστός άντρας γνωρίζει πως να κραδαίνει με αποφασιστικότητα το όπλο του…

Υπάρχουν πάντως αρκετοί υποστηρικτές των Lannisters, μ’ αυτά και μ’αυτά. Θα σου μιλήσουν για την άφταστη διπλωματία τους, την πανέξυπνη τακτική τους, την καλή ζωή που κάνουν, μέσα στην χλίδα και την άνεση. Ποιός θέλει να ζει όπως οι Starks, θα σου πουν, στον παγωμένο βορρά, μέσα στα χιόνια και το κρύο? Συγκρίνονται αυτά με τις κατάφωτες, ανοιξιάτικες αυλές των παλατιών των Lannister, τα πλημμυρισμένα από το άρωμα της ηδονής?

Στην πορεία πάντως συνειδητοποιούμε πως οι Lannisters στο σύνολο τους απέχουν πολύ από τις αρχικές αποχρώσεις του μαύρου-άσπρου/καλού-κακού και πως στις τάξεις τους μπορεί κανείς να συναντήσει από τον πιο σιχαμένο, στον πλέον αξιοθαύμαστο χαρακτήρα… Είναι μια ενδιαφέρουσα οικογένεια, αν μη τι άλλο!

δύο πολύ αγαπημένα μεταξύ τους αδέρφια

The Targaryens: Βασικά ο λόγος εδώ για την μία, μοναδική επιζώσα Targaryen, την Daenerys, της οποίας το story-arc φαντάζει λες και εξελίσσεται σε έναν άλλο κόσμο, σε κάποια διαφορετική σειρά ίσως – είναι βλέπετε απομονωμένη, σε απομακρυσμένη ήπειρο, σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Είναι όμως η Μητέρα των Δράκων και διεκδικητής του θρόνου. Ιστορικό ίσως κατάλοιπο εκείνης της αρχαιότατης Μητριαρχίας που υπήρχε στα προ-πολιτισμικά χρόνια της ανθρώπινης Ιστορίας, η παρουσία και μόνο της φέρνει κατά νου αρχαίες αμαζόνες και γυναίκες πολεμίστριες, χιλιετίες πριν λάβει το πάνω χέρι και απλώσει την κυριαρχία του ο πατριαρχικός πολιτισμός – ο οποίος επικρατεί και στον κόσμο του Μάρτιν.

Η Daenerys ανάμεσα σε άλλα είναι και μια κοπέλα που μεγαλώνει και ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω της. Κουβαλάει και κείνη τις δικές της αξίες και συχνά εκπλήσσεται όταν διαπιστώνει πόσο αλλοιωμένα και διεφθαρμένα είναι τα πάντα γύρω της. Ευτυχώς για την ίδια, ορισμένοι άνθρωποι που έχει στο πλευρό της (όπως ο Jorah Mormont), κατέχουν την απαραίτητη εμπειρία που χρειάζεται για να την συμβουλέψουν και να την ωθήσουν να πάρει τις σωστές αποφάσεις… Το αν βέβαια θα αξιοποιήσει την βοήθεια τους ή αν θα κάνει του κεφαλιού της τελικά, είναι άλλη ιστορία. Είναι γεγονός πως η Daenerys μια κάποια μεγαλομανία την έχει, ειδικά στη σειρά νομίζω έχει φανεί αρκετά αυτό. Τίθεται επίσης το ερώτημα αν έχει την ωριμότητα που χρειάζεται για να διαχειριστεί ορισμένες καταστάσεις…

Πάντως έχει ωραίο κώλο. Αξιοχούφτωτο. Είναι κρίμα που δεν έχουμε δει ξανά σκηνές όπως εκείνη του πρώτου επεισοδίου, όταν η Emilia Clarke έμπαινε γυμνή στην καυτή μπανιέρα. ΗΒΟ, μη μας απογοητεύσεις.

Tι ωραία διακόσμηση. Μα δείτε τα ψηφιδωτά, τις πλουμισμένες από αναρριχητικά φυτά κολώνες, τις μεταξένιες τις κουρτίνες…

The Greyjoys: Οι Iron Islanders, οι σκληροτράχηλοι μα και παρηκμασμένοι Greyjoys διεκδικούν το δικό τους μερίδιο από την πίτα την εξουσίας. Έχοντας περάσει άφθονα χρόνια στην σκλαβιά, επιθυμούν να πάρουν ξανά την κατάσταση στα χέρια τους. Όπλο τους, η πολεμοχαρής τους ανατροφή και τα καράβια τους. Οι Greyjoys παραπέμπουν ουσιαστικά στους Βίκινγκς, οι οποίοι εξορμούσαν επίσης από τα νησιά τους και σκορπούσαν τον τρόμο με τις λεηλασίες τους…

Στην παρούσα φάση, βασικός χαρακτήρας είναι ο Theon, ένας γλοιώδης μα συμπαθής για κάποιον λόγο τύπος, ο κατεξοχήν ίσως χαρακτήρας της σειράς για τον οποίο δε μπορείς να πεις πως είναι “καλός” ή “κακός”, μα ανήκει σε κείνη την ενδιάμεση, γκρίζα περιοχή.

“Γρουμφ, σκρουντ, μου φάγαν το μπιφτέκι μου!”

Προσωπικά πάντως, δεν δίνω δεκάρα για τους Greyjoys. Όσο και αν η αδερφή του Theon, η Yara (Asha στα βιβλία), φανερώνει διάφορα θετικά στοιχεία, θάρρος, αγωνιστικότητα, κλπ, που θα μπορούσαν να την κάνουν συμπαθή σε κάποιον.

The Tyrells: Στο ξεκίνημα της σειράς γνωρίζουμε μόνο τον “Ιππότη των Λουλουδιών”, έναν… λουλουδάτο με τ’ όνομα τύπο, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Στην πορεία όμως εμφανίζεται σταδιακά και η οικογένεια του, και το πράγμα αποκτάει πραγματικό ενδιαφέρον…

Δεξιά η γιαγιά, στο κέντρο η εγγονή – δείτε βλέμμα και οι δυο τους, η μία κοιτάζει με ενδιαφέρον, ή άλλη χαμηλώνει τα μάτια, με ύφος όλο νόημα…

Από τον ηλιόλουστο νότο, μαθημένοι και αυτοί στην καλή ζωή, όχι όμως και στην βολή της εξουσίας, όπως οι Lannisters. Οι Tyrells ανήκουν στους καταλυτικούς συνδετικούς κρίκους της σειράς, σε ένα από τα σημαντικότερα της πιόνια. Η γιαγιά Tyrell από τη μία, και η εγγονή-αδερφή του Knight of the Flowers, η Margaery, από την άλλη, συνιστούν και τους βασικούς παίχτες.

Να πω εδώ πως η Margaery κερδίζει επίσης το βραβείο της γυναίκας με το πιο γατίσιο βλέμμα, από όλες στη σειρά.

Νιαααααρ.

The Baratheons: Ουσιαστικά ο λόγος γίνεται κυρίως για τον Stannis Baratheon, ο οποίος θεωρητικά είναι και ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου, θρόνος του οποίου όμως στερείται. Στη μορφή του Stannis τίθεται το εύλογο ερώτημα, αν και πόσο τελικά ο νόμιμος κάτοχος της εξουσίας ισοδυναμεί με τον καλύτερο κάτοχο. Αδέρφια του Stannis, στο ξεκίνημα της σειράς, ο βασιλιάς Robert και ο μικρότερος (και “λουλουδωτός”) Renly.

“Φοράω κέρατα, ναι. Μα δε με νοιάζει. Τα καμαρώνω”. Αυτό θα πει άντρας με αυτογνωσία και ψύχραιμο χειρισμό της κατάστασης. Γιατί αν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, ας το ευχαριστηθείς τουλάχιστον!

Στο πλευρό του Stannis μία από τις πλέον μυστηριώδεις φιγούρες της σειράς, η μάγισσα Μελισσάνδρα. Το Westeros (o κόσμος του Μάρτιν) έχει τις δικές του θρησκείες, ωστόσο η Μελισσάνδρα αντιπροσωπεύει μια νέα, μυστήρια θρησκευτική αίρεση, η οποία διαδίδεται όλο και περισσότερο. Παραμένει ένα ερωτηματικό αν η αίρεση αυτή ταυτίζεται με το “Κακό” ή όχι. Τα πράγματα στον κόσμο του Μάρτιν δεν είναι καθόλου απλά…

Πάντως, να πω την αλήθεια, ο Stannis της σειράς παρουσιάζεται πολύ περισσότερο μουνόδουλος σε σχέση με του βιβλίου. Όλο πίσω από τα φουστάνια της Μελισσάνδρας τρέχει! Πως θα γίνεις βασιλιάς αν σε κάνει ό,τι θέλει μία γκόμενα ρεεε!

Εμ, ναι, εντάξει. Με τα βυζιά έξω, άντε να μη σου κάνει μάγια η άλλη. Ούτε ξόρκια χρειάζεται, ούτε τίποτα. Είμαι σίγουρος πως ο Στάννις εδώ λέει: “δε πρέπει να κοιτάξω, όχι, δε πρέπει, καταραμένη!”

Στην πορεία εμφανίζονται κι άλλοι οίκοι (o oίκος των Martell από το Dorne για παράδειγμα, ή οι, χμ, πολυαγαπημένοι Freys, ή διάφοροι ακόμα μικρότεροι), ωστόσο εστίασα σε εκείνους, που, στην σειρά ως τώρα, έχουν διαδραματίσει τον σημαντικότερο ρόλο.

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά πάνω?… Μα την αλήθεια παιδιά, είχα ξεκινήσει με την προοπτική να έκανα μια μικρή προς μέτριας έκτασης ανάρτηση, στην οποία θα εστίαζα κυρίως στο ότι βλέπω αυτές τις μέρες τη σειρά και πως αναμένεται καλύτερη συνέχεια σε σχέση με όσα είδαμε ως τώρα. Και έγραψα όλο το κατεβατό που είδατε! Στο χαλαρό κιόλας, έγραφα και δεν σταματούσα.

Κάτι που επιβεβαιώνει το αρχικό που τόνισα: έχουμε να κάνουμε με μεγάλο NERD παιδιά. Ο νερντοκούνελος.

Hooray for the nerds, hooray!!!

Αυτά τα ολίγα! Καλή υπόλοιπη σειρά να έχουμε και να γουστάρουμε λοιπόν! Α, αν τυχόν κάποιος από σας θέλει να σχολιάσει κάτι, παρακαλώ μη γράψετε spoilers στα σχόλια, για όσους διαβάζουν και είναι ανυποψίαστοι – ούτως ή άλλως το ίντερνετ είναι τίγκα σε αυτά, ε, ας μη γίνει και το blog μου μια ακόμα πηγή τους!

Winter is coming… (και ας έρχεται σε μας το καλοκαίρι, δε με νοιάζει – χειμώνας και μόνο χειμώνας!)

Back to the real world… 🙂

Edit: Και μια μπόνους φωτό για το τέλος! 😛