Δες πόσο παράξενο είναι. Οι φωτογραφίες μας από τον
καιρό εκείνο είναι όλες ασπρόμαυρες. Μα οι αναμνήσεις μου ξεχειλίζουν χρώμα, ρε
γαμώτο. Ξεχειλίζουν χρώμα.
καιρό εκείνο είναι όλες ασπρόμαυρες. Μα οι αναμνήσεις μου ξεχειλίζουν χρώμα, ρε
γαμώτο. Ξεχειλίζουν χρώμα.
Πηγαίναμε συχνά με την παρέα στου “Τζο”. Ο
Μπέρνι ο σπυριάρης, ο χοντρο-Πιτ, ο Νικ ο αρχηγός και εγώ. Ακολουθούσα πίσω σα
σκυλί. Σα σκυλί που περιμένει ένα ρημαδιασμένο κόκαλο.
Μπέρνι ο σπυριάρης, ο χοντρο-Πιτ, ο Νικ ο αρχηγός και εγώ. Ακολουθούσα πίσω σα
σκυλί. Σα σκυλί που περιμένει ένα ρημαδιασμένο κόκαλο.
Παρατηρούσα το Νικ – τον ζήλευα και τον θαύμαζα, το
κάθαρμα. Όλα τα κορίτσια αυτόν πρόσεχαν. Ο Νικ ο ετοιμόλογος, ο Νικ με το λευκό
χαμόγελο, ο Νικ με την κάντιλακ (του πατέρα του ουσιαστικά, μα δεν είχε
σημασία), ο Νικ με τις κινήσεις που θύμιζαν Έλβις. Μα αν του την έμπαινες –
τσακ! – ο σουγιάς ήταν στο χέρι του. Δεν σ’ έπαιρνε να κάνεις μαγκιές στο Νικ.
Τόσο πρώτος ήταν.
κάθαρμα. Όλα τα κορίτσια αυτόν πρόσεχαν. Ο Νικ ο ετοιμόλογος, ο Νικ με το λευκό
χαμόγελο, ο Νικ με την κάντιλακ (του πατέρα του ουσιαστικά, μα δεν είχε
σημασία), ο Νικ με τις κινήσεις που θύμιζαν Έλβις. Μα αν του την έμπαινες –
τσακ! – ο σουγιάς ήταν στο χέρι του. Δεν σ’ έπαιρνε να κάνεις μαγκιές στο Νικ.
Τόσο πρώτος ήταν.
Και ‘γω ο μαλάκας; Προσπαθούσα με τα χίλια ζόρια να
κολλήσω λίγη μπριγιαντίνη στο μαλλί, καθόμουν μία ώρα μπροστά στον καθρέπτη,
έχανα το σχολείο (μα ποιος χέστηκε για το σχολείο) και στο τέλος πετούσε ένα
τσουλούφι σα κοκόρι. Σκατά ήμουν σου λέω. Και αυτό το δερμάτινο μπουφάν μου
είχε μια τρύπα δεξιά, στο σημείο της τσέπης. Προσπαθούσα να την κρύψω βάζοντας
τα χέρια στη τσέπη μου συνέχεια – κυκλοφορούσα σα μαλάκας με το χέρι στην τσέπη
όλη την ώρα. Με είχε ρωτήσει τις προάλλες η Μπέττυ γιατί περπατώ συνέχεια έτσι
– της είπα “γιατί είναι μαγκιά”. Μα το βλέμμα μου έλεγε άλλα. Πόσο
καραγκιόζης ένιωθα.
κολλήσω λίγη μπριγιαντίνη στο μαλλί, καθόμουν μία ώρα μπροστά στον καθρέπτη,
έχανα το σχολείο (μα ποιος χέστηκε για το σχολείο) και στο τέλος πετούσε ένα
τσουλούφι σα κοκόρι. Σκατά ήμουν σου λέω. Και αυτό το δερμάτινο μπουφάν μου
είχε μια τρύπα δεξιά, στο σημείο της τσέπης. Προσπαθούσα να την κρύψω βάζοντας
τα χέρια στη τσέπη μου συνέχεια – κυκλοφορούσα σα μαλάκας με το χέρι στην τσέπη
όλη την ώρα. Με είχε ρωτήσει τις προάλλες η Μπέττυ γιατί περπατώ συνέχεια έτσι
– της είπα “γιατί είναι μαγκιά”. Μα το βλέμμα μου έλεγε άλλα. Πόσο
καραγκιόζης ένιωθα.
Μου είχαν δώσει και παρατσούκλι γι’ αυτό το λόγο. Ο
“Τσέπης”. Δεν ήταν άσχημο.
“Τσέπης”. Δεν ήταν άσχημο.
Στου “Τζο” είχε ένα Τζουκ Μποξ. Έπαιζε Elvis, Chuck Berry, Little Richard, Bobby Darin,
Buddy Holly, Eddie Cochran, Gene Vincent και άλλους. Καλά ήταν τότε. Τα κορίτσια χόρευαν
και παίρναμε μάτι ενώ σηκώνονταν οι φούστες τους, ως πάνω από το γόνατο –
μερικές φορές ακόμα ψηλότερα. Ο Νικ ήταν πρώτος στον χορό. Το ζήλευα το
κάθαρμα, μα τον θαύμαζα ταυτόχρονα. (Κλικ)
Buddy Holly, Eddie Cochran, Gene Vincent και άλλους. Καλά ήταν τότε. Τα κορίτσια χόρευαν
και παίρναμε μάτι ενώ σηκώνονταν οι φούστες τους, ως πάνω από το γόνατο –
μερικές φορές ακόμα ψηλότερα. Ο Νικ ήταν πρώτος στον χορό. Το ζήλευα το
κάθαρμα, μα τον θαύμαζα ταυτόχρονα. (Κλικ)
Κοιτούσα με την άκρη του ματιού μου τη Τζέην. Πόσο
ήθελα να της προτείνω να χορέψουμε – μα ήξερα πως δεν θα το έκανα ποτέ. Κάθε
φορά που πλησίαζα προς το μέρος της, για κάποιο περίεργο λόγο ο δρόμος με
έβγαζε αλλού. Έτσι λοιπόν πρότεινα σε κάποια άλλη κοπέλα που τύχαινε να κάθεται
κοντά – μα στη Τζέην ποτέ.
ήθελα να της προτείνω να χορέψουμε – μα ήξερα πως δεν θα το έκανα ποτέ. Κάθε
φορά που πλησίαζα προς το μέρος της, για κάποιο περίεργο λόγο ο δρόμος με
έβγαζε αλλού. Έτσι λοιπόν πρότεινα σε κάποια άλλη κοπέλα που τύχαινε να κάθεται
κοντά – μα στη Τζέην ποτέ.
Η Μαίρη πάντως με γούσταρε. Το έβλεπα στα μάτια της.
Με κοιτούσε δειλά και μια φορά μου πρότεινε να πιούμε μαζί μια σοκολάτα.
Καθόμασταν και κοιταζόμασταν αμήχανα, ενώ ρουφούσαμε το ρόφημα μέσα από τα
σπειροειδή μας καλαμάκια – σπιράλ σαν τις καρδιές μας, που γυρόφερναν εδώ κι
εκεί.
Με κοιτούσε δειλά και μια φορά μου πρότεινε να πιούμε μαζί μια σοκολάτα.
Καθόμασταν και κοιταζόμασταν αμήχανα, ενώ ρουφούσαμε το ρόφημα μέσα από τα
σπειροειδή μας καλαμάκια – σπιράλ σαν τις καρδιές μας, που γυρόφερναν εδώ κι
εκεί.
Κάποια μέρα θυμάμαι είχε παίξει το ακόλουθο τραγούδι: Κλικ.
Η Μαίρη μου ζήτησε δειλά να χορέψουμε. Χορέψαμε
λοιπόν (της πλάκας ο χορός), ενώ σε κάποια φάση προσπάθησε να μου πιάσει το
χέρι. Την έπιασα, μα ο νους μου βρισκόταν στη Τζέην. Και γαμώ τα ρομάντζα,
λέμε.
λοιπόν (της πλάκας ο χορός), ενώ σε κάποια φάση προσπάθησε να μου πιάσει το
χέρι. Την έπιασα, μα ο νους μου βρισκόταν στη Τζέην. Και γαμώ τα ρομάντζα,
λέμε.
Λίγες μέρες μετά όμως πρόσεξα πως η Μαίρη έκανε τα
γλυκά μάτια – σε ποιον λέτε; – στον Μπέρνι τον σπυριάρη! Ένα κορίτσι είχα και
γω που ενδιαφερόταν για μένα και με τη στάση μου το είχα διώξει! Καλός μαλάκας
είμαι τελικά. Γυρνούσα σπίτι μου, κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και άκουγα τους
δίσκους μου, προσπαθώντας να ξεχάσω. Και οι γονείς μου να μου λένε “τι
πράγματα είναι αυτά που πας και ακούς”. Δε τους άρεσε αυτή η μουσική. Σκατά
όλα.
γλυκά μάτια – σε ποιον λέτε; – στον Μπέρνι τον σπυριάρη! Ένα κορίτσι είχα και
γω που ενδιαφερόταν για μένα και με τη στάση μου το είχα διώξει! Καλός μαλάκας
είμαι τελικά. Γυρνούσα σπίτι μου, κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και άκουγα τους
δίσκους μου, προσπαθώντας να ξεχάσω. Και οι γονείς μου να μου λένε “τι
πράγματα είναι αυτά που πας και ακούς”. Δε τους άρεσε αυτή η μουσική. Σκατά
όλα.
Έτσι έγραφα πριν πολλά χρόνια, τότε που ήμουν
έφηβος. Τώρα που κοιτάζω πίσω μου, για δες… αναπολώ. Σκέφτομαι το τζουκ μποξ, τις
κάντιλακ, τα drive–in, το δερμάτινο που ακόμα κρύβω στη
ντουλάπα.. Σκέφτομαι το Νικ τον αρχηγό (τώρα πια φαλακρός και με κοιλιά), τη Τζέην
που γούσταρα και τώρα έχει δυο παιδιά.
έφηβος. Τώρα που κοιτάζω πίσω μου, για δες… αναπολώ. Σκέφτομαι το τζουκ μποξ, τις
κάντιλακ, τα drive–in, το δερμάτινο που ακόμα κρύβω στη
ντουλάπα.. Σκέφτομαι το Νικ τον αρχηγό (τώρα πια φαλακρός και με κοιλιά), τη Τζέην
που γούσταρα και τώρα έχει δυο παιδιά.
Σκέφτομαι και τη Μαίρη. Τη Μαίρη που πίναμε μαζί σοκολάτα.
Τη Μαίρη που τελικά παντρεύτηκε τον Μπέρνι τον σπυριάρη, τον χώρισε, βρήκε
κάποιον άλλον. Τη Μαίρη που βλέπω ακόμα, που και που. Μου χαμογελάει πάντα και
με κοιτάζει με μάτια πλημμυρισμένα γλύκα.
Τη Μαίρη που τελικά παντρεύτηκε τον Μπέρνι τον σπυριάρη, τον χώρισε, βρήκε
κάποιον άλλον. Τη Μαίρη που βλέπω ακόμα, που και που. Μου χαμογελάει πάντα και
με κοιτάζει με μάτια πλημμυρισμένα γλύκα.
Κάποιες φορές ακούω τους παλιούς μου δίσκους. Πως η
μουσική ζωντανεύει τόσες αναμνήσεις είναι άξιο θαυμασμού. Κλικ.
μουσική ζωντανεύει τόσες αναμνήσεις είναι άξιο θαυμασμού. Κλικ.
***
Μα ακόμα πιο παράξενο είναι πως η μουσική ζωντανεύει
αναμνήσεις που… δεν έζησες ποτέ. Σαν το κείμενο που έγραψα και σεις τώρα
διαβάσατε. Ένα κείμενο που έγραψα λες και ζούσα τότε, εκεί, στην Αμερική της δεκαετίας
του ’50. Λες και ήμουν ένας απ’ τους εφήβους των καιρών. Όχι, μη σας μπερδεύω
άλλο – δεν έζησα τότε. Το κείμενο και οι χαρακτήρες του ήταν φανταστικοί.
αναμνήσεις που… δεν έζησες ποτέ. Σαν το κείμενο που έγραψα και σεις τώρα
διαβάσατε. Ένα κείμενο που έγραψα λες και ζούσα τότε, εκεί, στην Αμερική της δεκαετίας
του ’50. Λες και ήμουν ένας απ’ τους εφήβους των καιρών. Όχι, μη σας μπερδεύω
άλλο – δεν έζησα τότε. Το κείμενο και οι χαρακτήρες του ήταν φανταστικοί.
Μα είναι η δύναμη της μουσικής αυτή – σε μεταφέρει
σε εποχές που δεν έζησες, μα σου φαίνονται παράξενα οικείες. Είναι η δύναμη των
τραγουδιών που θα ακούσουμε στην αποψινή μας εκπομπή – βράδυ Πέμπτης, στις 22.00,
ως ένα λεπτό μετά τα Μεσάνυχτα. Απόψε κι πάλι σε δυο βδομάδες με το καλό έχουμε
ένα μεγάλο μουσικό αφιέρωμα στη μουσική της δεκαετίας του 50 και του 60 (ως τα
μισά της δεκαετίας). Από το rock
n’
roll,
στο doo–wop, από τη bubblegum pop της
εποχής στο rockabilly.
Με αφορμή την εκπομπή αυτή λοιπόν, συλλέγοντας υλικό, ακούγοντας τις μουσικές,
ανέβλυσε μέσα μου το κείμενο.
σε εποχές που δεν έζησες, μα σου φαίνονται παράξενα οικείες. Είναι η δύναμη των
τραγουδιών που θα ακούσουμε στην αποψινή μας εκπομπή – βράδυ Πέμπτης, στις 22.00,
ως ένα λεπτό μετά τα Μεσάνυχτα. Απόψε κι πάλι σε δυο βδομάδες με το καλό έχουμε
ένα μεγάλο μουσικό αφιέρωμα στη μουσική της δεκαετίας του 50 και του 60 (ως τα
μισά της δεκαετίας). Από το rock
n’
roll,
στο doo–wop, από τη bubblegum pop της
εποχής στο rockabilly.
Με αφορμή την εκπομπή αυτή λοιπόν, συλλέγοντας υλικό, ακούγοντας τις μουσικές,
ανέβλυσε μέσα μου το κείμενο.
Το link
που
μπορείτε να μας ακούσετε είναι αυτό:
που
μπορείτε να μας ακούσετε είναι αυτό:
CRRadio
Σας περιμένω να ταξιδέψουμε παρέα στα παλιά.
4 Responses
Σήμερα ε;;; ΑΧ να μη το ξεχάσω πάλι! Πώς το εξηγείς αυτό ρε κούνελε που αισθανόμαστε κάποιες εποχές σα να τις έχουμε ζήσει; Λένε πως οι αναμνήσεις των προγόνων μας περνάνε στο dna και τις κληρονομούμε κι οι απόγονοι.
Τώρα επέστρεψα σπίτι και είδα το σχόλιο σου Χριστίνα! Χαίρομαι πολύ που πέρασες απ' τα ραδιολημέρια μας και μοιραστήκαμε κάτι από την εποχή εκείνη! Όσο αφορά το ερώτημα που θέτεις… πολύ ενδιαφέρον… Νομίζω είναι μια μίξη πολλών πραγμάτων… λίγο οι αναμνήσεις και τα ερεθίσματα της παιδικής μας ηλικίας, λίγο η φαντασία που αρκετές φορές γίνεται πιο ζωντανή από την πραγματικότητα… ίσως και κάτι ακόμα βαθύτερο και περισσότερο συλλογικό (αναμνήσεις που εγγράφονται στο συλλογικό ασυνείδητο ίσως, όπως το όριζε ο Γιουνγκ?)
Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει π.χ., τη φράση εκείνη για τα Sixties. "Θυμάται τa 60s όποιος δεν τα έζησε".
Και πάλι χάρηκα που σε είδα και ραδιοφωνικά! Χαιρετώ!!
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ κείμενο …εξομολόγηση ονείρων………πανέμορφο…γεμάτο συναισθήματα. Ναι θα περάσω από το ράδιο και εύχομαι το καλύτερο.
Χάρηκα φίλε Γιάννη που μιλήσαμε και ραδιοφωνικώς!!! Πληροφοριακά να πω πως εκπομπή κάνω (με διαλείμματα) τρία χρόνια τώρα. Πλέον κάθε δύο Πέμπτες. Μα είχα πολύ καιρό να κάνω σχετική ανακοίνωση εδώ στο blog. Σκέφτηκα όμως πως ήθελα να γράψω κάτι σχετικό, προς ενημέρωση των φίλων bloggers!
Χαίρομαι που πέρασες μια βόλτα λοιπόν και ακούσαμε ωραίες μουσικές! Τα χαιρετίσματά μου φίλε.