~
Πολύ καλημέρα σε όλον τον κόσμο! Σε όλες τις πόλεις, τις χώρες, τα χωριά, στον πληθυσμό της γης, στην πλάση ολάκερη! (εκτός από εκείνο το μέρος, στο μέρος αυτό δεν θέλω να στείλω καλημέρα – καλημέρα σε όλους εκτός από το μέρος λοιπόν).
Μία νέα μέρα ξεκινάει για μένα, αισθάνομαι ένα ελαφρύ κάψιμο κάπου εκεί στην περιοχή του εγκεφάλου, κάθομαι στον υπολογιστή μπροστά και γράφω το αποψινό μου κείμενο, ενώ παράλληλα τρώω κορν-φλέικς (σοκολατένια). Το χαζό της ιστορίας είναι πως απευθύνομαι στον κόσμο και λέω καλημέρα, ωστόσο όταν θα έχω τελειώσει το κείμενο (και όταν εσείς πιθανό να το διαβάσετε) θα έχει πάει απόγευμα ή βράδυ. Αλλά δε βαριέσαι, μπορείτε εξάλλου να διαβάσετε το κείμενο το πρωί της επόμενης μέρας, επομένως θα μπείτε στο νόημα και η καλημέρα μου θα πιάσει τόπο. Κρίμα να πάει χαμένη.
Λοιπόν, παιδάκια, σήμερα θα κάνουμε ένα ταξιδάκι πίσω στον χρόνο. (παιδάκια: “γιούπιιι!”). Ξέρετε πόσο μου αρέσουν αυτά. Για την ακρίβεια θα πάμε σε δύο χρονικές τοποθεσίες. Η πρώτη είναι… χθες. (παιδάκια: κενή έκφραση). Και για να μην νομίζετε ότι σας δουλεύω, θα πάμε και λίγο πιο πίσω, έναν χρόνο πριν για την ακρίβεια.
Χθες λοιπόν πέρασα από την ΕΡΤ, και ανάμεσα σε άλλα τραγούδησα με κάποια δόση συγκίνησης το “Άξιον Εστί”. Ορχήστρα, διαχρονική ποίηση, αγωνιστική διάθεση, πανό, όμορφος κόσμος, οικογένειες, ζεστά πρόσωπα. Συνολικά έξοδα βραδιάς: ένα ευρώ για έναν χυμό που αγόρασα απ’ το περίπτερο. Πέρυσι, από την άλλη, είχα δώσει το παρόν στο τριήμερο του Download Festival στην Αγγλία. Ηλεκτρική ατμόσφαιρα, σκηνές, λάσπη, σκατόκαιρος, νεολαία, μεθυσμένοι Άγγλοι, ξεσαλωμένες Αγγλίδες. Συνολικά έξοδα για το φεστιβάλ: γύρω στα 500 ευρώ (μαζί με αεροπορικά, κλπ).
Η χθεσινή βραδιά προβλέπεται να είναι και η μοναδική συναυλιακή εμπειρία μου για το φετινό καλοκαίρι, κάτι που το φέρνει στον αντίποδα του περσινού – το Download, βλέπετε, υπήρξε το πλέον έντονο από τα συναυλιακά μου βιώματα ως τώρα. Ωστόσο, όσο απλό και αν ήταν το χθεσινό, μπορώ να πω πως κονταροχτυπάει άνετα το Download στον τομέα του συλλογικού αισθήματος. Είναι πάντα όμορφο να δίνεις το παρόν σε ένα φεστιβάλ που δεν αποσκοπεί στο κέρδος, μα στην μετάδοση κάποιου μηνύματος στον κόσμο, και να βλέπεις πλήθος ατόμων, κάθε ηλικίας, να έχει δώσει το παρόν και να τραγουδάνε όλοι μαζί. Εάν το Download Festival συνιστά μια καλοστημένη μορφή επιχείρησης και ένα μεγαλεπήβολο ροκ γλέντι, το χθεσινό ήταν μια υπενθύμιση εκείνης της αρχέγονης λαικής εκδήλωσης, στην οποία σημασία έχει η μάζωξη του κόσμου και τα συλλογικά μηνύματα, όχι το κέρδος.
Κάπως έτσι ήταν και τα ροκ φεστιβάλ κάποιες δεκαετίες πριν. Δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε την δεκαετία του ’60, όταν η ροκ μουσική ήταν πραγματικά “επικίνδυνη”. Οι νέοι συνέρρεαν στα λιβάδια, θέλοντας όχι μόνο να απολαύσουν τους αγαπημένους τους μουσικούς, μα επιθυμώντας παράλληλα να γίνουν μέρος της συλλογικής μέθης, εκείνου του πολιτιστικού ανατρεπτικού κύματος που δίνει την αίσθηση πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Κι αν όλα ήταν απλά ένα όνειρο, από το οποίο αργά ή γρήγορα ξυπνάς, η αίσθηση πως μοιράστηκες το ίδιο όνειρο παρέα με χιλιάδες άλλους παραμένει. Το ίδιο και οι ιδέες που το γέννησαν.
 |
| από το Woodstock |
Χθες
Μία από τις πλέον χτυπητές διαφορές του χθεσινού σε σχέση με διάφορα ροκ φεστιβάλ, στα οποία έχω δώσει το παρόν, ήταν ο κόσμος. Καιρό είχα να δω τόσες οικογένειες μαζεμένες, τόσα παιδιά. Τα έβλεπα να χειροκροτάνε, ενώ η ορχήστρα παρέδιδε σε άψογη εκτέλεση τα διαχρονικά άσματα του μελοποιημένου Ελύτη. Αισθανόμουν όμορφα. Μου αποτυπώθηκε η εικόνα μιας γιαγιάς, που είχε αράξει πάνω στο δέντρο, ανάμεσα στην διχάλα του κορμού του. Ακόμα και ο κόσμος που έκανε “σσσσ, σσσ!”, για να μην μιλάνε οι γύρω τους, ενώ αντηχούσαν τα αφηγηματικά περάσματα του “Άξιον Εστί”. Ακόμα και αυτό με έκανε να χαμογελάσω.
Είχαν όμορφα πρόσωπα. Ίσως πάλι έτσι φάνταζαν σε μένα, καθώς τους χρωμάτιζα με την φαντασία μου. Η διάθεση επηρεάζει την ματιά, κατευθύνει την προσοχή μας. Αν νιώθουμε όμορφα, όμορφο βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας. Αλλιώς συμβαίνει το αντίθετο.
 |
| από την χθεσινή συγκέντρωση-συναυλία στην ΕΡΤ |
Ξεφεύγοντας λίγο από το ρομαντικό κλίμα, εστιάζοντας στις κοινωνικές εξελίξεις… Πιθανό τελικά η ΕΡΤ να μην κλείσει, όπως μου είπε η καλή φίλη μου και στέλεχος – νυν, απολυμένη. Λέγονται διάφορα περί εξυγίανσης, περί αναδιαμόρφωσης, ωστόσο τίθεται το ερώτημα: ποιός θα επιμεληθεί της λεγόμενης “εξυγίανσης”? Τι μηχανισμοί ελέγχου θα υπάρξουν? Η κρατική τηλεόραση θα μπορούσε να αναλάβει έναν αναμορφωτικό ρόλο και να γίνει μέρος μιας ευρύτερης συλλογικής προσπάθειας για ανόρθωση του πνευματικού επιπέδου του κόσμου, συμμετέχοντας συν τοις άλλοις στους κοινωνικούς αγώνες. Ωστόσο, για να συνέβαινε αυτό, θα χρειαζόταν ένας πραγματικά ανεξάρτητος φορέας που θα μπορούσε να επιμεληθεί της διαχείρισης της. Ένας φορέας που θα είχε ερείσματα στον κόσμο και δεν θα έστεκε απομονωμένος από αυτόν. Εν ολίγοις, η εκδημοκρατικοποίηση της ΕΡΤ θα μπορούσε να συμβάλλει στην αναμόρφωση της.
Για να εκδημοκρατικοποιηθεί όμως ένας κρατικός φορέας, για να ανοιχτεί στον κόσμο και τις πραγματικές ανάγκες του, χρειάζεται να γίνει το ίδιο με το κράτος στον οποίο ανήκει… Και δυστυχώς η τωρινή κατάσταση στην χώρα μας απέχει πολύ από κάτι τέτοιο.
Συν τοις άλλοις, ανεξάρτητα αν τελικά επανέλθει η ΕΡΤ ή όχι, παραμένουν εκείνοι που θα χάσουν τη δουλειά τους. Εκατοντάδες κόσμου που, σε διάστημα δύο ωρών, πληροφορήθηκαν πως έχουν απολυθεί, απλά και απερίφραστα. Και δεν έχουμε να κάνουμε απαραίτητα με καρεκλοκένταυρους και βολεμένους, ακόμα και αν υπήρξαν ασφαλώς και κείνοι. Στο τέλος καταλήγουμε στα ίδια πάλι ερωτήματα: Ποιός αποφασίζει? Ποιός ορίζει τι θεσμοί χρειάζονται και τι όχι, ποιός καθορίζει την μορφή και το περιεχόμενο τους? Ποιός επιλέγει εκείνους που θα εργαστούν, εκείνους που δεν είναι κατάλληλοι για εργασία, και με τι κριτήρια? Ποιός ο ρόλος του κόσμου σε όλα όσα γίνονται γύρω του και τον αφορούν?
Το θέμα με την ΕΡΤ δεν είναι παρά το δέντρο μες στο δάσος, μια σταγόνα στον ωκεανό. Η κοινωνική αδικία υπάρχει παντού, όπου και αν κοιτάξουμε. Στο τέλος απομένουμε εμείς, και ένα κράτος που αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς.
Επιστρέφω λοιπόν στην χθεσινοβραδινή σκηνή. Πλήθος από όμορφα πρόσωπα, οικογένειες, γέροι και παιδιά. Τραγουδούσαν μαζί, στους διαχρονικούς ρυθμούς του Μίκη Θεοδωράκη. Αυτός είναι ο κόσμος του αύριο, του σήμερα, του χθες. Στο τέλος όλοι είναι ένα. Ίσως να μην έχουν ακόμα καταλάβει τι επιθυμούν πραγματικά, ενδεχομένως να υπάρχει διάσταση ανάμεσα στις απόψεις και τις προσδοκίες τους… Όταν όμως βλέπω εκείνα τα παιδιά, να συμμετέχουν μες στο πλήθος, να τραγουδάνε το “Ένα το Χελιδόνι”… Δεν μπορώ να μην ελπίζω.
Πιθανό να χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια ακόμα, δεκαετίες και δεκαετίες… Κάποτε όμως θα ρθει η άνοιξη και θα απλώσει τα πολύχρωμα φτερά της.
Πέρυσι
Όσο απλό και αν ήταν λοιπόν το χθεσινό, άλλο τόσο βαθύ υπήρξε, σε επίπεδο νόηματος, σε επίπεδο ουσίας.
Ας αλλάξουμε τώρα σκηνικό και κλίμα! Τέτοιες μέρες, πέρυσι, επέστρεφα από Αγγλία. Μπορείτε να δείτε σχετική ανάρτηση για το ταξιδάκι μου σε Λονδίνο και Οξφόρδη εδώ. Ήδη τότε είχα γράψει πως επίκειται συνέχεια, στην οποία θα αναφερόμουν ξεχωριστά στο δεύτερο μέρος του ταξιδιού, εκείνο του Download Festival. Συνέχεια την οποία δεν έγραψα τελικά πέρυσι, ωστόσο κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Το Download υπήρξε το δεύτερο φεστιβάλ στο εξωτερικό που έχω δώσει το παρόν. Η πρώτη φορά ήταν πριν τέσσερα χρόνια, όταν είχαμε πάει στο Novarock της Αυστρίας. Ωστόσο η περσινή εμπειρία ήταν σαφώς εντονότερη, για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, το πλήθος του κόσμου. Η λέξη “λαοθάλασσα” είναι πολύ μικρή για να συνοψίσει τις ορδές λαού που ατένιζε κάποιος, ως εκεί που πάει το βλέμμα και ακόμα παραπέρα. Ποτέ άλλοτε δεν έχω αντικρίσει τόσο κόσμο μαζεμένο σε φεστιβάλ, ή οπουδήποτε.
|
| αυτό που βλέπετε δεν είναι παρά μια μικρή, ενδεικτική άποψη του κόσμου, ο οποίος ήταν πολύ, πολύ περισσότερος, και μια φωτογραφία αδυνατεί να τον χωρέσει |
Ο δεύτερος λόγος ήταν η αφάνταστη ταλαιπωρία που βιώσαμε, εξαιτίας των καιρικών συνθηκών και της ανεπαρκούς προετοιμασίας από την πλευρά μας. Πήγαμε, βλέπετε, εξοπλισμένοι λες και θα κάναμε διακοπές σε κάποιο εξωτικό νησί, μόνο το αντηλιακό μας έλειπε. Φαντασιωνόμουν πως και πως να αντικρίσω πλήθος ημίγυμνων αγγλίδων να περιλούζουν τα κορμιά τους με μπύρα και να μου φωνάζουν εκστασιασμένες “come, join us!”.
Αντί αυτών είδα πλήθος κόσμου να παρελαύνει ντυμένος με αδιάβροχα, βρώμικα παντελόνια, γαλότσες και σκουφιά. Εντός μίας μέρας ανήκα και γω ανάμεσα τους, με ρούχα που αγόρασα από τα καταστήματα που είχαν στηθεί στον χώρο του φεστιβάλ – για όλους εμάς τους αφελείς που μας αιφνιδίασε η κακοκαιρία και πήγαμε με τα κοντομάνικα και τα αθλητικά παπούτσια. Οι ξέφρενες φαντασιώσεις μου, όπως καταλαβαίνετε, βίωσαν μια σχετική απογοήτευση.
 |
| Η… ηρωική είσοδος στον χώρο του φεστιβάλ, καταμεσής της μπόρας |
Η απογοήτευση ήταν εντονότερη την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, όταν έστεκα κουλουριασμένος, τρέμοντας από κρύο, μέσα στην σκηνή μου, φορώντας τέσσερα ζευγάρια κάλτσες, τις μόνες που μου είχαν απομείνει και δεν είχαν βραχεί, σε αντίθεση με τα περισσότερα ρούχα μου – τα οποία αν τα έστιβες σε κάποιον λάκκο, έφτιαχνες άνετα μια μικρή πηγή.
Έξω η βροχή λυσσομανούσε ανελέητα, ασταμάτητα, σχεδόν 24 ώρες συνεχόμενες, και μαζί της το κρύο και ο δυνατός αέρας. Ξεχάστε την γραφική, ελληνική καλοκαιρινή μπόρα, εδώ μιλάμε για κρύο, συνθήκες που παραπέμπουν, όχι σε Ιούνιο, μα σε Νοέμβρη ή Δεκέμβρη. Και τα ρούχα να απομένουν βρεγμένα και πατσαβουριασμένα μες στην τσάντα – όταν στήναμε την σκηνή βλέπετε, ήδη είχε ξεκινήσει η καταιγίδα, και ήταν αδύνατο να προφυλάξουμε τα πράγματα μας από την βροχή. Σχεδόν όλα τα ρούχα λοιπόν πήραν τη δόση τους από τον ανισόρροπο βρετανικό καιρό, τσαλαβουτώντας στα νερά της τσάντας.
 |
| αυτός ο… σωρός που βλέπετε είναι τα πράγματα μου, μέσα στην σκηνή. Βρεγμένα, τσαλαπατημένα, ανάκατα, ένα όμορφο, γλυκό χάος |
Την πλειοψηφία της πρώτης μέρας λοιπόν την είχα περάσει ξενερωμένος στη σκηνή, τρώγοντας από ένα κουτί μπισκότα που είχα εύκαιρο, και βγαίνοντας μόνο μια φορά έξω για τουαλέτα. Διάβαζα από ένα βιβλίο που είχα πάρει από την Αγγλία, προσπαθώντας να αξιοποιήσω κάπως τον χρόνο μου και να μετριάσω το επίπεδο του ξενερώματος. Εδώ βρισκόμουν, στο μεγαλύτερο φεστιβάλ που είχα πάει ποτέ, και περνούσα την μέρα μου σε μια σκηνή. Το Download θα αποτελούσε άνετα το μεγαλύτερο φιάσκο που μου είχε συμβεί μέχρι σήμερα.
 |
| Ανάλαφρες βόλτες στη λάσπη |
Οι Άγγλοι το διασκέδαζαν βέβαια. Είναι μαθημένοι σε τέτοια, οι περισσότεροι είχαν πάει σωστά εξοπλισμένοι και ήδη από τα πρώτη στιγμή έδωσαν το παρόν στα live. Εμείς έπρεπε να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης μέρας για να κατευθυνθούμε επιτέλους στον συναυλιακό χώρο. Χρειαζόταν να εφοδιαστούμε, βλέπετε, με τα απαραίτητα ρούχα, κλπ, τα οποία αγοράσαμε εκεί. Και εδώ να αναφέρω πως η απόσταση ανάμεσα στον χώρο του camping και εκείνον των συναυλιών ήταν περίπου μία ώρα δρόμος. Είχαμε πάει μία μέρα πριν στο φεστιβάλ, ωστόσο αυτό ήταν το κοντινότερο που μπορούσαμε να βρούμε – οι άλλες θέσεις ήταν πιασμένες, λιβάδια στα οποία εκτείνονταν ως πέρα οι σκηνές, χιλιάδες και χιλιάδες, μια ατελείωτη παρέλαση από χρώματα, ξεβαμμένα απ’ το γκρίζο της βροχής.
 |
| τα καλύτερα καπέλα στις καλύτερες τιμές! θα ήθελα ένα από τα πεταμένα κάτω παρακαλώ |
Φυσικά η λάσπη έκανε χειρότερα τα πράγματα. Μια απόσταση που, υπό κανονικές συνθήκες, θα διένυες σε μισή ώρα, με την λάσπη διπλασιαζόταν ο χρόνος. Το περπάτημα της πάπιας είχε καθιερωθεί. Τα παπάκια στη σειρά. Φυσικά τα ρούχα μας είχαν όλα πασαλειφτεί και – μην έχοντας άλλα να τα αντικαταστήσουμε, όντας βρεγμένα – κυκλοφορούσαμε με τα λασπωμένα. Το αστείο είναι πως, στην ίδια κατάσταση, επέστρεψα Λονδίνο και μετά Αθήνα. Είχε πλάκα να κυκλοφορώ στο αεροδρόμιο με τις γαλότσες και τα λεκιασμένα παντελόνια. Λες και είχα έρθει απ’ τους βάλτους ένα πράγμα. Μεταξύ μας, το διασκέδασα.
 |
| Λασπόλουτρα? Και γιατί όχι! |
Αν εξαιρέσετε την πρώτη μέρα, που την χάσαμε σχεδόν όλη, η πορεία θα μας αποζημίωνε. Η βροχή θα σταματούσε επιτέλους και θα απολαμβάναμε τις συναυλίες και τα δρώμενα του φεστιβάλ. Με τις λάσπες και όλα. Η αλήθεια είναι πως έχουν μια ομορφιά όλα αυτά τα σκηνικά. Στα δικά μας λημέρια μια βροχούλα είναι αρκετή για να ματαιώσει συναυλίες, να επιφέρει αγανάκτηση και πανικό. Εκεί ασφαλώς δεν έγινε τίποτα απ’ αυτά. Όλες οι συναυλίες διεξήχθησαν κανονικά. Ο κόσμος ήταν μαθημένος, ήξερε τι να περιμένει, έδωσε κανονικά το παρόν και το διασκέδασε. Από την στιγμή που είχαμε εξοπλιστεί (έστω και αργά) με τα απαραίτητα ρούχα, χαρήκαμε την παραμονή μας στο φεστιβάλ και αφεθήκαμε και μεις στους ρυθμούς των υπολοίπων. Χάσαμε μια μέρα μεν, θα υπήρχαν όμως άλλες δύο. Άρχισε επιτέλους να ρέει η μπύρα, ξεκίνησαν τα τραγούδια.
 |
| Το πάνω κατάστημα μας έσωσε, κυριολεκτικά |
Η έλλειψη λιακάδας δεν πτόησε τις Αγγλίδες, που άρχισαν από νωρίς να πετάνε τα ρούχα τους. Συνέβαινε επιλεκτικά αυτό, ανάλογα με την συναυλία και τις δονήσεις που επέφερε στο κοινό. Σε ορισμένα live οι topless εμφανίσεις έδιναν και έπαιρναν, σε άλλα πάλι όχι. Δεν έβλεπες topless στους Metallica, ήταν όμως άφθονα στους Tenacious D. Λογικό. Τους πρώτους τους παρακολουθείς με μια κάποια σοβαρή διάθεση – στους δεύτερους πάλι θες να ξεσαλώσεις. Η ευκολία με την οποία πετούσαν τα σουτιέν τους οι Αγγλίδες μου έκανε εντύπωση – στην Αυστρία και στο αντίστοιχο φεστιβάλ της, πριν τέσσερα χρόνια, δεν είχα αντικρίσει κάτι αντίστοιχο.
Όμορφες, άσχημες, ψηλές, χοντρές, δεν είχε σημασία, τις έβλεπες να στέκουν στους ώμους των φίλων τους και, αμέσως μόλις πλησίαζε η κινούμενη κάμερα, ενθουσιασμένες χαιρετούσαν τον κόσμο και φανέρωναν τα στήθη τους. Κάποιες μάλιστα απογοητεύονταν γιατί η κάμερα έφευγε πριν εκείνες προλάβουν να βγάλουν το σουτιέν!
 |
| Βροχή, βροχή, αλλά το μπούτι, μπούτι |
Το κοντινότερο σε αυτή την συμπεριφορά στα μέρη μας πρέπει να είναι εκείνες οι Ελληνίδες που… τόλμησαν να βγάλουν την μπλούζα τους στην συναυλία των AC/DC. Για σουτιέν ούτε λόγος να γίνεται βέβαια. Ωστόσο αυτό μάλλον συνδέεται με την γενικότερη στάση των αγγλίδων πάνω στο θέμα της αποκάλυψης του σώματος τους. Ανεξάρτητα αν είναι άσχημες ή όμορφες, δεν διστάζουν να κυκλοφορήσουν με ιδιαίτερα αποκαλυπτικά ρούχα στον δρόμο, κάτι που για ορισμένους μπορεί να είναι αρνητικό (ποιός θέλει να βλέπει τον κώλο μιας χοντρής πρώτη θέα?), για άλλους όμως μπορεί να συνεπάγεται έναν ευρύτερο α-κομπλεξαρισμό. Έτσι είμαι, και δεν έχω πρόβλημα να το επιδείξω. Και, μεταξύ μας, γνωρίζουμε καλά πόσο υψηλά είναι τα επίπεδα των συμπλεγμάτων εξωτερικής εμφάνισης στον γυναικείο (και όχι μόνο) ελληνικό πληθυσμό.
Είναι αμφιλεγόμενο θέμα γενικά, όπως εξίσου αμφιλεγόμενο είναι το πόσο επιθυμητό είναι τελικά να κυκλοφορεί μια γυναίκα τονίζοντας τόσο πολύ την σεξουαλικότητα της. Από την δική μου σκοπιά, μπορώ να διαβεβαιώσω ως προς το εξής: όσο περισσότερο προκλητικά ντυμένη είσαι, τόσο περισσότερο θα αφυπνίσεις την σεξουαλική διάθεση μέσα μου. Δύσκολα όμως θα μπορέσω να σε πάρω στα σοβαρά και να σε αντιμετωπίσω σαν κάτι περισσότερο, πέρα από μία καυτή (ενδεχομένως) γκόμενα.
Στο φεστιβάλ όμως, εκεί δεν τίθεται θέμα σοβαρότητας! Να πέφτουν λοιπόν τα ρούχα, να ρέουν οι μπύρες!
To κάτω βιντεάκι το έφτιαξα ο ίδιος, περιλαμβάνει αποσπάσματα που τράβηξα από την συναυλία των Tenacious D, και ορισμένες… χαρακτηριστικές στιγμές με τις αγγλίδες του κοινού! Απολαύστε.
Μιλώντας για μπύρα, οι Άγγλοι πιθανό να ανήκουν στους πιο καταπιεσμένους λαούς του κόσμου σε αυτόν τον τομέα. Υπάρχουν αυστηροί νόμοι σχετικά με την κατανάλωση αλκοόλ στις πόλεις, και σίγουρα είναι ένας από τους λόγους που ξεσαλώνουν τόσο πολύ – μετά μανίας, κυριολεκτικά – στα φεστιβάλ και στις διακοπές τους (ας θυμηθούμε τα ελληνικά νησιά και τους Άγγλους τουρίστες). Η μπυροποσία αγγίζει επίπεδα λατρείας ανάμεσα τους, σχεδόν μου φαινόταν αστείο να βλέπω πόσο εθισμένοι είναι. Έπιναν συνέχεια, ασταμάτητα, ως αργά το βράδυ, μέχρι το χάραμα. Η ώρα να έχει πάει τρεις και τέσσερις τα ξημερώματα και να τους ακούω να γυροφέρνουν, έξω από την σκηνή μου, μόνοι ή σε παρέες, τραγουδώντας και – συχνότερα – φωνάζοντας διάφορα ακαταλαβίστικα, και να μου σπάνε τα νεύρα με τις αγριοφωνάρες τους. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό βέβαια, ωστόσο τέτοιο ξεσάλωμα δεν είχα συνηθίσει να βλέπω στα μέρη μας.
 |
| Μπύρες-τρόπαια, στημένες έξω από μια σκηνή. Πάνω βλέπουμε ορισμένους χαρακτηριστικούς και άκρως ενδιαφέροντες τύπους. Φτου σου αγόρι μου, πόσο σου πάει το λεοπαρδαλέ ροζάκι! |
Υπήρξαν πάντως ιδιαίτερα φιλικοί και κοινωνικοί, σε μεγάλο βαθμό. Αρκετές φορές μας έπιασαν την κουβέντα, στο άσχετο, και είμαι βέβαιος πως αν είχα την δυνατότητα να κάτσω περισσότερες μέρες, μπορεί να προέκυπτε φιλία με κάποιον απ’ αυτούς. Θυμάμαι αντίστοιχες θερμές συμπεριφορές από τους Αυστριακούς και τους Γερμανούς, στο Novarock, πριν τέσσερα χρόνια. Οι Αυστριακοί ήταν ακόμα περισσότερο φιλικοί σε σχέση με τους Άγγλους, τώρα που το σκέφτομαι.
Οι αντίστοιχοι Έλληνες θαμώνες των ροκ φεστιβάλ, συνήθως δεν κάνουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ούτε ιδιαίτερα θερμόαιμοι είναι, ούτε εκδηλωτικοί, ούτε κοινωνικοί, ούτε φιλικοί απαραίτητα. Φυλάνε την θερμή τους διάθεση για την ώρα της συναυλίας, όταν τραγουδούν όλοι μαζί τους στίχους των αγαπημένων τους τραγουδιών και φωνάζουν ρυθμικά το όνομα του συγκροτήματος. Ναι, είμαστε θερμό κοινό – όπως θέλουμε να καυχιόμαστε – ωστόσο αυτό μόνο όσο αφορά το καθαυτό συναυλιακό κομμάτι. Γιατί, κατα τ’ άλλα, μια χαρά αγενείς, ψυχροί και δήθεν είναι οι περισσότεροι από τους ροκάδες Ελληνάρες.
Ανάμεσα στα… αξιοθέατα του φεστιβάλ υπήρξαν τα μηνύματα που προβάλλονταν στις γιγαντοοθόνες, ανάμεσα στις συναυλίες, μηνύματα που μπορούσε ο καθένας να στείλει από το κινητό του. Ανάμεσα στα “ουδέτερα” μηνύματα, τύπου “χαιρετισμοί από την τάδε χώρα”, ή “φοβερή μπάντα οι τάδε”, μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσίαζαν εκείνα που… έφερναν τον κόσμο πιο κοντά. Οι κάτω φωτογραφίες είναι ενδεικτικές!
Για εκείνους που βαριόντουσαν να περνάνε όλη τη μέρα τους στο camping ή στον χώρο των συναυλιών, υπήρχαν ουκ ολίγα φαγάδικα, εδώ κι εκεί, με junk food από όλες τις χώρες του κόσμου. Ποικιλία, αν μη τι άλλο. Μπορούσες να φας μέχρι σκασμού, και γιατί όχι εδώ που τα λέμε.
Δεν θα εστιάσω στο συναυλιακό κομμάτι του τριημέρου, η αποψινή ανάρτηση δεν έχει τόσο μουσικό χαρακτήρα όσο κοινωνικό. Έχει περάσει εξάλλου ένας χρόνος από τότε. Θα αναφέρω επιγραμματικά πως το αποκορύφωμα της περσινής συναυλιακής εμπειρίας ήταν ασφαλώς η μοναδική συναυλία των Black Sabbath με τον Ozzy, η δεύτερη φορά που είχα την τύχη να τους δω, ένα βίωμα με όλη την σημασία της λέξης. Η λέξη “ανατριχίλα” όταν βγήκαν στην σκηνή και αντήχησε η πρώτη, βαριά νότα της κιθάρας του Iommi, όταν δεκάδες χιλιάδες κόσμου όλοι μαζί τραγουδούσαμε “what is this, that stands before me”, η λέξη αυτή είναι η μόνη που μπορεί να μεταδώσει ένα μέρος από το αίσθημα της στιγμής.
Οι Metallica υπήρξαν απολαυστικοί για άλλη μια φορά, παραδίδοντας μας live όλο το θρυλικό “Black Album”, εν μέσω συγκλονιστικών φωτορυθμικών, εκρήξεων και εφέ, αποδεικνύοντας γιατί οι μεγάλες μπάντες αναδεικνύονται πάνω στην σκηνή. Ο Chris Cornell και οι επανενωμένοι Soundgarden υπήρξαν για αρκετούς το μεγαλύτερο γεγονός του τριημέρου, και η εμφάνιση τους αποζημίωσε τον κόσμο. Ανάμεσα σε άλλους, όπως είδατε, απολαύσαμε τους Tenacious D, πήραμε μια δόση από Megadeth, Shinedown (από τις ωραιότερες σύχρονες μπάντες εξ’ Αμερικής), Ugly Kid Joe, Biffy Clyro (μεγάλο όνομα στην indie κοινότητα, συμπαθητικοί για μένα, αλλά ως εκεί), και διάφορους άλλους – υπήρξαν όμως και συγκροτήματα που δεν μπορέσαμε, ή δεν προλάβαμε να δούμε. Τουλάχιστον απολαύσαμε όσους είδαμε.
 |
| Τουαλέτες – Πόσιμο Νερό. Όχι, δεν είναι αυτό που φαντάζεστε! |
Συνολικά, μια εμπειρία που αξίζει τον κόπο, αρκεί να έχεις πάει προετοιμασμένος. Εμείς πιαστήκαμε ανέτοιμοι αρχικά, ωστόσο τελικά το διασκεδάσαμε. Και έναν χρόνο μετά, γράφω επιτέλους γι’ αυτό στο blog μου! Καιρός ήταν!
Επίλογος
Πέρυσι το Download λοιπόν, φέτος η ΕΡΤ για μένα. Από τις περιπέτειες του εξωτερικού στην συναυλία της διπλανής πόρτας. Η απόσταση ανάμεσα τους πελώρια όσο η μέρα με την νύχτα. Καθαρά μουσικό και άκρως επικερδές φεστιβάλ το ένα, λαική εκδήλωση κοινωνικού και πολιτικού χαρακτήρα το άλλο. Ροκάδες και μεταλλάδες που ξεσάλωναν στο ένα, οικογένειες με παιδιά στο άλλο. Πολλά έξοδα από την μία, ελεύθερη είσοδος από την άλλη. Ο Tonny Iommi και τα βαριά του riff στο ένα, ο μαέστρος που διηύθυνε το Άξιον Εστί από την άλλη.
Στο τέλος τα φεστιβάλ κοινωνικού χαρακτήρα μπορεί να είναι λιγότερο φανταχτερά, δεν ανήκουν βλέπετε στον κόσμο του marketing και της διαφήμισης, κατορθώνουν όμως να αφυπνίσουν την καταπιεσμένη συλλογικότητα του κόσμου πολύ περισσότερο σε σχέση με τα αντίστοιχα μουσικά events τύπου rockwave. Στα δεύτερα το πλήθος δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι. Πας απλά για να διασκεδάσεις, να πιείς την μπύρα σου, να δεις ζωντανά το συγκρότημα που αγαπάς. Στα πρώτα όμως, το πλήθος παύει να είναι ανώνυμο. Γίνεται το ίδιο φορέας πολιτισμού.
Ωστόσο η εμπειρία ενός Download, ενός Wacken, ή όλων εκείνων των μεγάλων μουσικών φεστιβάλ του εξωτερικού αξίζει τον κόπο. Δεν είναι μόνο το μουσικό κομμάτι, μα και το κοινωνικό. Έχει πάντα ενδιαφέρον να παρατηρείς και να συγκρίνεις με τους ανθρώπους μιας άλλης χώρας. Ήταν ωραίοι όλοι εκείνοι οι ιδιαίτεροι τύποι που συναντήσαμε κατά την διάρκεια του φεστιβάλ, μια ιδέα των οποίων πήρατε και σεις από τις φωτογραφίες!
Κι εδώ που τα λέμε, αν δεν φας μια γλίστρα μες στην λάσπη, αν δεν πονέσουν τα πόδια σου από την πεζοπορία, αν δεν λούσεις το μαλλί σου μες στην γούρνα, έξω στο κρύο, αν δεν σου πιάσει την κουβέντα εκείνος ο μεθυσμένος του οποίου δεν καταλαβαίνεις λέξη από τα λεγόμενα του – αν δεν συμβούν αυτά, δεν ξέρεις τι θα πει ροκ φεστιβάλ της προκοπής.
Αυτά τα ολίγα λοιπόν. Τα λέμε!
ΥΓ – Συνολική διάρκεια καταγραφής ανάρτησης: Τέσσερις περίπου ώρες. Συν μία περίπου ώρα για να ανεβάσω τις φωτογραφίες. Kαι μία ώρα διάλειμμα για φαγητό. Και άλλη μία η τελική επιμέλεια και διόρθωση του κειμένου. Καλά είναι. Έξω ο ήλιος πέφτει (ξεκίνησα να γράφω μεσημέρι). Τώρα μπορώ επιτέλους να σηκωθώ απ’ την θέση μου και να κάνω κάτι άλλο – θυμίζω, οι πρώτες μου λέξεις στο κείμενο ήταν “καλημέρα”!
~
12 Responses
φοβερή ανάρτηση. κρατάει συντροφιά για αρκετές καλημέρες και καφςεδάκια -αν μελετήσει κάποιος και τις παραπομπές…
καλό βράδυ.
Ευχαριστώ πολύ summertime blues, το καφεδάκι σηκώνει ένα καλό συνοδευτικό, χαίρομαι για τα λόγια σου! Χαιρετώ 🙂
Θα το διαβάσω αύριο για να πιάσει τόπο η καλημέρα.
Σιμιγδαλένιε, την στιγμή αυτή που σου απαντώ είναι μέρα! Πάρε άλλη μια καλημέρα λοιπόν, να την έχεις εις διπλούν 😉
Καλημέρα θα σου πω κι εγώ!
Απόλαυσα την ανάρτηση κι όλο το ταξίδι! Τι να πω εγώ; Πολύ θα ήθελα να απολαύσω τα μουσικά σχήματα που ανέφερες αλλά λάσπη δεν θα έτρωγα με τίποτα! :)))
Φοβερός ο συσχετισμός σου με τη συναυλία στην ΕΡΤ!
Δεν είμαι από Αθήνα, αλλά είμαι τυχερή γιατί δίπλα στο σπίτι μου (στον Πύργο) είναι η ΕΡΑ Πύργου και χθες και σήμερα είχε συναυλία κι εδώ! Πριν λίγο τελειώσαν για απόψε….
Μια χαρά πέρασα και τον παλμό τον ένιωσα !
Καλό ξημέρωμα και καλή ξεκούραση! 🙂
Γειά σου λοιπόν Άιρις, δεν μπορώ να καταλάβω προς τι ο δισταγμός σου με τις λάσπες – μαλακιά, ωραία, γλιστερή λάσπη, σε όλα σου τα ρούχα, πλιτς πλατς, τι πιο όμορφο? 😛
Μια χαρά για την συναυλία στον Πύργο! Λίγο ο παλμός που αναφέρεις, αλλά και η αίσθηση πως εξαπλώνονται κάποια πράγματα και δεν μένουν μόνο στα πλαίσια της πρωτεύουσας..
Την καλημέρα/σπέρα μου! :)))
Είναι απίστευτο πως συνδύασες τα 2 αυτά γεγονότα…και το αποτέλεσμα ήταν τόσο άρτιο…!
Οι Αγγλίδες είναι τόσο τρελλές όσο και ο καιρός της Αγγλίας…
Δεν θα ξεχάσω τις καταιγίδες του Αυγούστου και τη μόνιμη σχεδόν συννεφιά του και όμως οι τρελλές με 25 βαθμούς θερμοκρασία πετούσαν τα σουτιέν τους στο High Park.
Υ.Γ. Τελείωσα τον δεύτερο κύκλο… αλλά περιμένω με αγωνία το δικό σου… 😉
Ξεκινάω με το υστερόγραφο. Άμαν, εσύ είσαι γρήγορη!!! Όχι ότι είναι και πολλά τα επεισόδια δηλαδή, αλλά και πάλι… Όταν τελειώσεις και τον 3ο γράψε μου σχόλιο στην αντίστοιχη ανάρτηση μου, αλλά και γενικά, να μου πεις πως σου φάνηκε η σειρά!
Κατά τ' άλλα… ναι, καιρός Αγγλίας και αγγλίδες ταιριάζουν μια χαρά. Οι ελληνίδες, αναρωτιέμαι, με τις δικές τους λόξες, να φταίει ο καιρός?
Όσο αφορά το πως συνδύασα τα της ΕΡΤ με το Download… Χαίρομαι που είχε στο τέλος μια συνοχή, καθώς πραγματικά δεν ήξερα πως θα μπορούσα να τα συνταιριάξω μεταξύ τους αρχικά! 😛
Ηλιόλουστη μέρα σήμερα, Λιακάδα παντού. Χαιρετώ. 🙂
Μου άρεσε πολύ ο συσχετισμός που έκανες και γενικότερα,χαίρομαι που αλληλο-βρεθήκαμε,γιατί κάτι τέτοιες αναρτήσεις μου κρατούν συντροφιά,ενώ τρώω πρωινό ή πίνω καφέ.
Το σορτσάκι και το μπούτι έξω είναι all time classic,μη σου φαίνεται περίεργο! Τις δικές μας δεν τις έχεις δει χειμωνιάτικα (ρητορικό το ερώτημα,εννοείται πως τις έχεις δει); :p
Φιλιά.
Τις έχω δει τις δικές μας και τις βλέπω, που να μην τις έβλεπα! 😛 (το καλοκαίρι ειδικά μπορεί να γίνει σχεδόν επώδυνο το θέαμα, να κυκλοφορείς στον δρόμο, ή να παίρνεις το τρένο π.χ, και να βλέπεις όλο το κοριτσομάνι να κυκλοφορεί έτσι, χαχα)
Πολύ χαίρομαι που σου κρατώ παρέα Κ, σου στέλνω την καλησπέρα μου!!
και οι δυο συναυλιες ειναι γεγονοτα που θα λες στα φονικοκουνελοεγγονακια σου και θα σε εχουν θεο χαχαχαχα!
καλησπερα κουνελε!
Τα ποιά??? :PPPP
Καλησπέρα και σε σένα ψιψίνα! 😉