Μια καυτή ερωτική βραδιά του Τσαρλς Μπουκόφσκι

Ένα απόσπασμα από τις “Σημειώσεις ενός Πορνόγερου”

Για τον Τσαρλς Μπουκόφσκι δεν χρειάζονται περιττές εισαγωγές. Είναι γνωστός σε όλους, σαν τον άδειο πάτο εκείνου του αστραφτερού ποτηριού μπίρας που σου θυμίζει το ολόγιομο φεγγάρι – ή τον πισινό μιας γυναίκας. Η πλειοψηφία του κόσμου γνωρίζει τον Μπουκόφσκι για την περιθωριακή, αθυρόστομη και ακατέργαστη πλευρά του. Λιγότεροι είναι εξοικειωμένοι με την άλλη του πλευρά: την ποιητική, τη μελαγχολική, τη βαθιά ρομαντική. Γιατί στον πάτο ενός ποτηριού μπίρας (και, ναι, στη γυναίκα και στα κάλλη της) συχνά ξεπροβάλλει ένας αναστεναγμός – και ο Μπουκόφσκι είναι αυτή η μπίρα και αυτός ο αναστεναγμός μαζί.

Αλλά δε βαριέσαι… σήμερα θα δούμε την πρώτη πλευρά του Μπουκόφσκι – και θα αφήσουμε τη μελαγχολική πλευρά του για κάποια άλλη φορά! Επέλεξα να μοιραστώ μαζί σας ένα απόσπασμα από τις περίφημες «Σημειώσεις ενός Πορνόγερου» [Charles Bukowski, “Notes of a Dirty Old Man”], τις οποίες έγραφε στα τέλη της δεκαετίας του 60 σε μορφή άρθρων για την underground αμερικάνικη εφημερίδα “Open City”.

Το απόσπασμα ανήκει στις κορυφαίες κωμικές στιγμές του συγγραφέα… Περιγράφει έναν διακαή ερωτικό του πόθο και την απόπειρά του, κάποια νύχτα, να τον ικανοποιήσει. Κι αυτό ενώ το ολοστρόγγυλο φεγγάρι – θα επαναλάβω, με σχήμα πισινού – φέγγει και χασκογελά στον ουρανό. Μάλλον θα μέθυσε κι αυτό απ’ το πολύ πιοτό που πίνουμε τις νύχτες στ’ όνομά του…

Μια ξέφρενη ερωτική βραδιά

«Εκείνες τις μέρες όλο και κάποιος τύχαινε να είναι σπίτι μου, είτε ήμουν εκεί είτε όχι, και όταν πέρναγα την πόρτα για να μπω μέσα, δεν είχα ιδέα για το ποιον ή ποιους θα συναντούσα. Όλο και κάποιο πάρτι θα ‘ταν στα σκαριά και, για να στρογγυλοκαθίσουν τα έξι ή επτά άτομα στο σπίτι, αρκούσαν δύο δολάρια και κάτι ψιλά για κάποια «ειδική προσφορά» στην κάβα.

Όλα εντάξει λοιπόν. Κάποια νύχτα ξύπνησα, όπως ήμουν πεσμένος στο κρεβάτι μου, τελείως σκνίπα αλλά έχοντας το μυαλό μου ακόμα καθαρό. Τα φώτα ήταν σβηστά. Τεντώθηκα λιγάκι, κοίταξα τριγύρω και μου φάνηκε ότι δεν ήταν κανείς πια εκεί. Μερικά άδεια μπουκάλια σκόρπια εδώ κι εκεί στο πάτωμα. Ανακάθισα στο κρεβάτι και διέκρινα κάποιον να κοιμάται δίπλα μου. Χμ, μάλιστα. Προφανώς μια απ’ αυτές τις πόρνες αποφάσισε να μείνει μαζί μου. Αυτό είναι ο Έρωτας. Πραγματική ένδειξη κουράγιου. Σκατά, και ποια θα μπορούσε να με υποφέρει; Αυτή που θα κατάφερνε να με αντέξει θα ‘πρεπε να ‘χει στ’ αλήθεια καρδιά από καθαρό χρυσάφι. Γι’ αυτό και μόνο θα ‘πρεπε κι εγώ αυτή την αδελφή ψυχή να την ΑΝΤΑΜΕΙΨΩ που κατάφερε να μου παρασταθεί και για το ζήλο που έδειξε μένοντας μαζί μου.

Και ποια θα ήταν ωραιότερη ανταμοιβή από το να τη γαμήσω από πίσω;

Είχα ένα περίεργο σερί από διάφορα θηλυκά πίσω μου και καμιά απ’ όλες αυτές δεν ήθελε να μ’ αφήσει να της το κάνω από πίσω, και το αποτέλεσμα ήταν να μου γίνει έμμονη ιδέα. Με το που έπινα λιγάκι άρχιζα πάλι φτου κι απ’ την αρχή. Διπλάρωνα το πρώτο θηλυκό και του έλεγα:

«Θα σου ξεσκίσω τον κώλο και θα ξεσκίσω τον κώλο της μάνας σου και θα ξεσκίσω τον κώλο της κόρης σου». Και η απάντηση ήταν στερεότυπη: «Αχ, όχι, αυτό δεν πρόκειται να το κάνεις!» Ήτανε έτοιμες για όλα, αλλά γι’ ΑΥΤΟ όχι. Ίσως ήταν ο νόμος του σερί, ή ίσως οφειλόταν αποκλειστικά στον καιρό, πάντως ύστερα από μερικά χρόνια εκεί που κάθονταν τα διάφορα θηλυκά ξαφνικά λέγανε: «Μπουκόβσκι, γιατί δε με γαμάς από πίσω; Έχω ένα ολοστρόγγυλο και αφράτο πισινό…» κι εγώ φρόντιζα να απαντώ : «Αλήθεια είναι, γλύκα μου, φαίνεται το πράμα. Αλλά άσε καλύτερα».

Πάντως εκείνο τον καιρό, σχετικά μ’ αυτό το θέμα υπήρχε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και είχε αρχίσει σιγά σιγά να μου τη βαράει κατακούτελα, κι όπως την έβλεπα ξαπλωμένη έτσι δίπλα μου, είπα στον εαυτό μου: «Άνθρωπε, τράβα της ένα ωραίο γαμησάκι στον κώλο και θα ξεφορτωθείς ένα κάρο συναισθηματικές αβεβαιότητες.»

Έψαξα και βρήκα ένα μικρό υπόλοιπο κρασιού σ’ ένα ποτήρι γεμάτο στάχτες και μετά ξαναχώθηκα στο κρεβάτι και άρχισα την επιχείρηση του να κατευθύνω τη μικρή μου τσουτσουνίτσα στον άσπιλο, κοιμισμένο και τουρλωτό πισινό. Για τον γνήσιο λωποδύτη, λένε, πως δεν είναι η λεία που τόσο αποζητάει όσο η ίδια πράξη της κλοπής. Εγώ λατρεύω και τα δύο. Το μαραφέτι μου παλλότανε κι έτρεμε έχοντας φτάσει στο χείλος της παραφροσύνης. Αυτή ήταν κατά κάποιο τρόπο και η εκδίκηση, αηδιαστική κι απόλυτη, η εκδίκηση για όλα, για τους συνεσταλμένους πωλητές παγωτών, για την πεθαμένη μάνα μου που πασάλειβε το αδιάφορο και χωρίς ζωή πρόσωπό της μ’ όλες εκείνες τις λιπαρές κρέμες…

Αλλά τούτη δω κοιμότανε πολύ βαριά, σκέφτηκα. Ε, δε βαριέσαι, καλύτερα. Μάλλον η Μίτζι θα είναι. Ή ίσως η Μπέττυ. Δεν έχει σημασία. Ήτανε η νίκη μου — η δυστυχισμένη, άνεργη και καταπιασμένη ψωλή έσπασε και πέρασε νικηφόρα την πύλη προς όλα τα απαγορευμένα πράγματα! ΦΑΝΦΑΡΕΣ! Αισθανόμουνα ότι ήμουν το επίκεντρο ενός ΔΡΑΜΑΤΟΣ — όπως ο Τζέσσε Τζέιμς όταν σ’ εκείνο το εκθαμβωτικά φωτισμένο χολλυγουντιανό στούντιο έτρωγε τη χρυσή σφαίρα. Δεν κρατιόμουνα με τίποτα, ήμουν δαιμονισμένος.

Εκείνη αναστέναζε κι έκανε διάφορα ΛΑΡΓΚ, ΟΥΓΚ, ΧΟ, ΑΧ, ΧΑ… Ήμουνα βέβαιος ότι έκανε την κοιμισμένη. Κι έκανε έτσι για να σώσει τα υπολείμματα της πνιγμένης τιμής της κι ήμουν ο ΑΝΤΡΑΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗ ΒΓΕΙ!

Και για αλλαγή έφτασα σε μια πραγματική περίοδο οργασμού και η μαγική αίγλη και η δόξα της πράξης καθώς και η βίαιη κτηνωδία μου με οδήγησαν σε υψηλές σφαίρες κι έσπρωχνα συνέχεια κι όλα ήταν αγνά και τέλεια.

Και τότε μες’ στην έξαψη μας έφυγε η κουβέρτα κι έπεσε, κι είδα το κεφάλι και τους ώμους — ήταν ο Μπαλτη Μ. ένα φαλακρό αμερικάνικο ΑΡΣΕΝΙΚΟ!…

Μεμιάς μου ‘πέσαν όλα. Γύρισα ανάσκελα γεμάτος αηδία και βάλθηκα να κοιτάζω το ταβάνι.

Και δεν υπήρχε ούτε σταγόνα αλκοόλ στο σπίτι».

Το απόσπασμα από τις “Σημειώσεις Ενός Πορνόγερου” του Τσαρλς Μπουκόφσκι [1969]. Μετάφραση: Τέο Ρόμβος. Το σκίτσο στην εισαγωγική εικόνα είναι του θρυλικού Robert Crumb και το γραφιστικό δικό μου.

Περισσότερα για τον Μπουκόφσκι εδώ:

Στο Λαγούμι της Λογοτεχνίας, 2 – Τσουκνίδες και Ποτά

Στο Λαγούμι της Λογοτεχνίας, 5 – Τα πιο παλιά σου όνειρα

Για την εισαγωγή και την ψηφιοποίηση του αποσπάσματος: Το φονικό κουνέλι, Νοέμβριος 18.