Έρχεται
ξανά ο Bob Dylan λοιπόν. Bob Dylan, εν έτει 2014. Κι
ενώ οι μνήμες μου από το τελευταίο, προ
τριετίας (ή τετραετίας, δε θυμάμαι καλά)
λάιβ του στη (κατάμεστη) Μαλακάσα δεν
έχουν ξεθωριάσει – θυμάμαι ακόμα πόσο
κακή εντύπωση μου είχε κάνει. Η φωνή του
αντηχούσε λες και έκραζε βραχνιασμένος
κόκκορας, τα τραγούδια σχεδόν δε ξεχώριζαν
το ένα από το άλλο και η μπάντα έμοιαζε
λες και έκανε κάποια αγγαρεία.
Αυτή
ήταν η δική μου εντύπωση τουλάχιστον.
Υπήρξε κόσμος που είχε φύγει ενθουσιασμένος.
Ωστόσο θέλω να επισημάνω το εξής: Ποιό
είναι το στοιχείο εκείνο που μετέτρεψε
τη μουσική του Dylan σε ένα από τα πολιτισμικά
ορόσημα του εικοστού αιώνα? Η φωνή του?
Η σκηνική του παρουσία? Τα χιτάκια? Όχι,
προφανώς όχι.
Ήταν
οι μουσικές καινοτομίες του, το πάντρεμα
της φολκ με τη ροκ και τα blues… Μα, πάνω
απ’ όλα, ήταν ο αιχμηρός στίχος του, η
ανατρεπτική του παρουσία, εκεί πίσω στα
Sixties, όταν ο Dylan υπήρξε μπροστάρης του
κινήματος της αμφισβήτησης των καιρών.
Θεωρώ λοιπόν πως ο τωρινός νέος που θα
ανακαλύψει τον Bob Dylan και τη μουσική του,
αυτήν ακριβώς τη πλευρά του θα αγαπήσει:
την φλογερή, την ανατρεπτική, και ας
έχουν περάσει δεκαετίες από τα 60’s… Εν
έτει 2014 και καταμεσής της παγκόσμιας
οικονομικής κρίσης, της εξαθλίωσης και
των πολυεθνικών, κάθε άλλο παρά ανεπίκαιρα
είναι τα κοινωνικοπολιτικά τραγούδια
του και το κάλεσμα του για αλλαγή.
Αυτήν
όμως ακριβώς την πλευρά του, ο ίδιος ο
Dylan την έχει απωλέσει, εδώ και πολλά
χρόνια. Ενσωματώθηκε όσο ελάχιστοι
καλλιτέχνες στον κόσμο που άλλοτε
αμφισβητούσε, στερώντας από τα τραγούδια
του την ίδια την ψυχή τους. Όταν λοιπόν
ακούμε τον Dylan, εν έτει 2014, σε τραγούδια
τα οποία ο ίδιος δε φαίνεται να πιστεύει,
χάνεται κατά τη γνώμη μου όλο το νόημα.
Κι αυτό γιατί δεν πας για τη φωνή του,
δε πας για τη σκηνική του παρουσία, δε
πας για να χορέψεις, δε πας για τα
χιτάκια… Το νόημα ήταν άλλο, μια φορά
κι έναν καιρό, και ο τωρινός κόσμος που
εμβαθύνει στη μουσικη του Dylan και το
νόημα της το καταλαβαίνει.
Το ζει ξανά
απ’ την αρχή.
Κρίμα
που ο ίδιος ο Dylan το ξέχασε. Ενώ άλλοι
καλλιτέχνες, όπως ας πούμε η Patti Smith,
μένουν πιστοί σε εκείνα που εξέφραζαν,
τότε και τώρα. Αν ο Dylan έμενε πιστός σε
αυτό το αλλοτινό του πνεύμα, θα πήγαινα
να τον δω ξανά, και ας κράζει σαν
βραχνιασμένος κόκκορας, και ας παίζει
το συγκρότημα χωρίς ψυχή. Θα πήγαινα να τον δω και να τον απολαύσω, γιατί ο Dylan ήταν πάντα κάτι πολύ περισσότερο από τη φωνή ή τη μουσική του.
Τώρα
όμως δε θα το κάνω. Προτιμώ, αντί αυτού,
να θυμηθώ κάτι απ’ τα παλιά – κάτι που δύσκολα θα ακούσουμε ξανά στα λάιβ του.
Γιατί αυτός είναι ο Bob Dylan:
2 Responses
E ναι… από το να χτυπάς την πόρτα του παραδείσου μέχρι εδώ… είναι μια κόλαση δρόμος όπως και να το κάνουμε…
Η κατηφόρα σε αυτή την ηλικια δεν συγχωρείται… ασε που είναι και επικίνδυνη γιατί δε σε κρατάν τα ερμα τα ποδαράκια….
Ούτε εγώ θα πάω! 🙂
Μου άρεσε πολύ όπως το έθεσες, για την πόρτα του παραδείσου. :)))