~
Ο Αλφόνσο κρατούσε απαλά το χέρι της Κλημεντίνης.
Πάνω και ολόγυρα τους απλωνόταν το σπινθηροβόλο ψηφιδωτό του νυχτερινού
ουρανού. Τα αστέρια τρεμόπαιζαν όπως οι καρδιές τους.
Πάνω και ολόγυρα τους απλωνόταν το σπινθηροβόλο ψηφιδωτό του νυχτερινού
ουρανού. Τα αστέρια τρεμόπαιζαν όπως οι καρδιές τους.
Ήταν η πρώτη τους έξοδος και όλα είχαν πάει μοναδικά
– ήταν σαν ένα όνειρο, υφασμένο σε αραχνοΰφαντο ιστό, από κείνα που φοβάσαι να
αγγίξεις μήπως σπάσουν. Η Κλημεντίνη αισθανόταν φόβο στην αρχή… Ποιος ξέρει
τι στάση θα είχε απέναντι της ο Αλφόνσο, τον οποίο καιρό τώρα παρατηρούσε από
απόσταση, μα ποτέ δεν είχε το θάρρος να του εκδηλώσει τα συναισθήματα της… Θα
κατόρθωνε άραγε να του κάνει θετική εντύπωση η ίδια? Αχ, πως πετάριζε το
φυλλοκάρδι της, πως λαχταρούσε τη ζεστή του αγκαλιά!
– ήταν σαν ένα όνειρο, υφασμένο σε αραχνοΰφαντο ιστό, από κείνα που φοβάσαι να
αγγίξεις μήπως σπάσουν. Η Κλημεντίνη αισθανόταν φόβο στην αρχή… Ποιος ξέρει
τι στάση θα είχε απέναντι της ο Αλφόνσο, τον οποίο καιρό τώρα παρατηρούσε από
απόσταση, μα ποτέ δεν είχε το θάρρος να του εκδηλώσει τα συναισθήματα της… Θα
κατόρθωνε άραγε να του κάνει θετική εντύπωση η ίδια? Αχ, πως πετάριζε το
φυλλοκάρδι της, πως λαχταρούσε τη ζεστή του αγκαλιά!
Ο Αλφόνσο, με τη σειρά του, την προσέγγιζε
διστακτικά στην αρχή. Ένα βλέμμα της μόνο, ένα βύθισμα στην γλυκιά άβυσσο των
ματιών της, ήταν αρκετό για να σβήσει από τη σκέψη του όλες τις υπόλοιπες γυναίκες που είχε γνωρίσει μέχρι τότε. Έπιανε τον εαυτό του να διστάζει, ενώ ο παλμός της καρδιάς του χτυπούσε εντατικά. Μα βρήκε το θάρρος επιτέλους και της πρότεινε να
βγούνε – δεν το είχε μετανιώσει. Η Κλημεντίνη δεν έμοιαζε με καμία άλλη κοπέλα
από όλες όσες είχε έρθει σε επαφή. Ήταν ένα ανθόσπαρτο όνειρο που ξεπετούσε
βλαστούς ανομολόγητης ευτυχίας.
διστακτικά στην αρχή. Ένα βλέμμα της μόνο, ένα βύθισμα στην γλυκιά άβυσσο των
ματιών της, ήταν αρκετό για να σβήσει από τη σκέψη του όλες τις υπόλοιπες γυναίκες που είχε γνωρίσει μέχρι τότε. Έπιανε τον εαυτό του να διστάζει, ενώ ο παλμός της καρδιάς του χτυπούσε εντατικά. Μα βρήκε το θάρρος επιτέλους και της πρότεινε να
βγούνε – δεν το είχε μετανιώσει. Η Κλημεντίνη δεν έμοιαζε με καμία άλλη κοπέλα
από όλες όσες είχε έρθει σε επαφή. Ήταν ένα ανθόσπαρτο όνειρο που ξεπετούσε
βλαστούς ανομολόγητης ευτυχίας.
Το αεράκι φυσούσε απαλά πάνω στα μαλλιά τους. Η
Κλημεντίνη ένιωθε το δυνατό, στιβαρό κράτημα του χεριού του Αλφόνσο στο δικό
της και έτρεμε ελαφρά, συνεπαρμένη από τη μαγεία της στιγμής. Ο Αλφόνσο την
κοιτούσε με μάτια που έλαμπαν, αντανακλώντας το φως των άστρων.
Κλημεντίνη ένιωθε το δυνατό, στιβαρό κράτημα του χεριού του Αλφόνσο στο δικό
της και έτρεμε ελαφρά, συνεπαρμένη από τη μαγεία της στιγμής. Ο Αλφόνσο την
κοιτούσε με μάτια που έλαμπαν, αντανακλώντας το φως των άστρων.
“Κοιτάζοντας τα αστέρια παίρνεις μια ιδέα της
αιωνιότητας”, είπε ο Αλφόνσο χαμηλά. Η φωνή του αντηχούσε σαν γλυκό
κελάρυσμα κάποιας μυστικής πηγής. Βύθισε τα μάτια του σε εκείνα της Κλημεντίνης
και συνέχισε: “Μα κοιτάζοντας εσένα, τη στιγμή αυτή, συνειδητοποιώ πως η
αιωνιότητα βρίσκεται, όχι μίλια μακριά, μα δίπλα μου”.
αιωνιότητας”, είπε ο Αλφόνσο χαμηλά. Η φωνή του αντηχούσε σαν γλυκό
κελάρυσμα κάποιας μυστικής πηγής. Βύθισε τα μάτια του σε εκείνα της Κλημεντίνης
και συνέχισε: “Μα κοιτάζοντας εσένα, τη στιγμή αυτή, συνειδητοποιώ πως η
αιωνιότητα βρίσκεται, όχι μίλια μακριά, μα δίπλα μου”.
Η Κλημεντίνη αναστέναξε. Πλησίασε το πρόσωπο της σε
εκείνο του Αλφόνσο. Με τρεμάμενα χέρια άγγιξε τα μαλλιά του. Τα χείλια τους
σχεδόν ενώθηκαν… επιτέλους…
εκείνο του Αλφόνσο. Με τρεμάμενα χέρια άγγιξε τα μαλλιά του. Τα χείλια τους
σχεδόν ενώθηκαν… επιτέλους…
…Τότε ήταν που ξέφυγε του Αλφόνσο μια δυνατή,
μακρόσυρτη, εκκωφαντική κλανιά, σπάζοντας τη σιγαλιά της νύχτας.
μακρόσυρτη, εκκωφαντική κλανιά, σπάζοντας τη σιγαλιά της νύχτας.
6 Responses
Χαχαχαχαααααααααααα! Αρχικά σκέφτηκα ότι έπαθες βαλεντινίαση. Μα τα ονόματα ήταν τόσο σιροπάτα.
Ήταν… Βαλεντινίαση εκ του αντιστρόφου αγαπητέ Λωτοφάγε! 😛
Ωραια περιγραφη!!!
Πολυ ωραια και η ιστορια!!!
Θεωρώ και γω πως υπήρξα γλαφυρός. 😛 Να σαι καλά φίλε Andrik!
ένα δυνατό, μακρόσυρτο, εκκωφαντικό γέλιο μου ξέφυγε στο τέλος του ρομάντζου χαχαχαχαχαχαχα
να είσαι καλά βρε κούνελε!!!!
Απορώ μαζί σου Βίκυ, προς τι το γέλιο. Μα ήταν τόσο ρομαντική η ιστορία μου. Πάντως, ναι, η αντίδραση σου ήταν εκείνη ακριβώς που έπρεπε, το κείμενο εκπλήρωσε τον σκοπό του! 😉