Ερωτική Εξομολόγηση

Από καιρό ήθελα να σου πω αυτά τα λόγια, αλλά δεν έβρισκα τον τρόπο.

Τη στιγμή αυτή όμως αισθάνομαι έτοιμος. Θέλω να ανοιχτώ σε σένα όπως δεν το έκανα ποτέ. Μου είναι ευκολότερο πίσω από την ασφάλεια μιας οθόνης… Η παρουσία σου είναι αρκετή για να μου επιφέρει σύγχυση, να με αποπροσανατολίσει, να παρεμποδίσει την ομαλή ροή του λόγου μου, σαν φράγμα μπροστά από έναν ορμητικό χείμαρρο. Τα λόγια μου μπλέκονται σαν κουβάρι, η καρδιά μου σφυροκοπά ανελέητα, η αναπνοή μου κόβεται. Αισθάνομαι μικρός και ασήμαντος.

Περισσότερο όλων, κάθε φορά που σε αντικρίζω νιώθω το ίδιο πάντα σφίξιμο στο στομάχι μου. Την ίδια υπόκωφη ένταση.Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα να το καταπολεμώ, να επιβάλλομαι πάνω του, στιγμές που θεωρούσα οτι είχα τον έλεγχο – στιγμές που ακόμα και συ έχανες τη γοητεία σου στα μάτια μου… Ένιωθα να έχει κορεστεί η θέληση μέσα μου βλέπεις… Πάντα όμως επανερχόσουν, σαν άλλος βασιλιάς που ανέκτησε τον χαμένο του θρόνο. Το βασίλειο σου στα άδυτα της επιθυμίας μου.

Δεν είμαι ο μόνος που σε έχει επιθυμήσει, το γνωρίζω. Είμαστε πολλοί… Η λάμψη σου εκτυφλωτική, και όσο εκείνη μεγαλώνει, τόσο πληθαίνουν οι σκιές γύρω μας – και μέσα μας. Δεν υπάρχει τίποτα αντίστοιχο με σένα όμως… Τίποτα που θα μπορούσε να καλύψει το κενό μου με τον τρόπο που το κάνεις εσύ. Η όψη σου βάλσαμο για τα μάτια, η σκέψη ότι σε αγγίζω σκορπάει ανατριχίλες, η φαντασίωση της γεύσης σου στα χείλια μου είναι αρκετή για να αναταράξει και τον βαθύτερο μου ύπνο…

Δε μπορώ να σου εξηγήσω για ποιόν λόγο ξεχωρίζεις τόσο… Όπως δε μπορεί να εξηγήσει κάποιος γιατί θεωρεί “όμορφο” το θέαμα ενός καταρράκτη, ή γιατί τον αγγίζει σε βάθος ένα τραγούδι. Ψάχνουμε μερικές φορές να βρούμε “αιτίες” και να αποδώσουμε με λέξεις συναισθήματα τα οποία είναι από τη φύση τους ανεξιχνίαστα. Γνωρίζω όμως ένα πράγμα με σιγουριά: Η παρουσία σου με κάνει ευτυχισμένο. Η απουσία σου μπορεί να με βυθίσει στη θλίψη…

Τις προάλλες σε είδα. Ήσουν στα χέρια κάποιου άλλου. Ζήλεψα παράφορα… Ήθελα να σπεύσω και να σε αρπάξω, να κλέψω τη ζεστασιά, να καταχραστώ την ομορφιά σου… Να ξοδέψω όλο σου το κάλλος, να σκίσω το περίβλημα σου, να σε ξεγυμνώσω με τα χέρια μου, να γίνω ένα μαζί σου, να σε κάνω να χαθείς στο σκοτάδι της επιθυμίας μου…

Το βράδυ εκείνο δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ. Σε κάποια φάση ξύπνησα ανήσυχος, οργισμένος. Λυπάμαι γι’αυτό που θα γράψω, αλλά αναζήτησα κάτι που θα μπορούσε να αποσπάσει τη σκέψη μου από σένα. Ένα υποκατάστατο. Δε δυσκολεύτηκα να τη βρω… Ήταν νόστιμη, δε της λείπει η ζεστασιά… Προσπάθησα με ειλικρίνεια να πείσω τον εαυτό μου πως ήταν εκείνο που πάντα αναζητούσα…

Στο τέλος όμως, όταν πια τα φώτα είχαν σβήσει, η δική σου σκέψη ήταν εκείνη που γύριζε στο νου μου, σαν τραγούδι σε επανάληψη… Πόσο τυφλοί μπορεί να γίνουμε μπροστά στη φωνή της επιθυμίας μέσα μας! Σαν παιδί μας μιλάει στην απλούστερη γλώσσα, και μεις την αγνοούμε, της γυρίζουμε την πλάτη… Όχι επιθυμία μου, δε μπορώ να αντισταθώ σε σένα. Γι’ αυτό και γράφω αυτό το κείμενο τώρα. Για να δει ο κόσμος όλος την αγάπη μου για σένα!

Το βράδυ εκείνο δε δυσκολεύτηκα να βρω το υποκατάστατο… Νόστιμη, ζεστή, μα λίγη μπροστά σου! Μακαρονάδα το όνομα της. Τι να συγκριθεί μαζί σου όμως, εσύ είσαι το τέλειο, το απόλυτο, εσύ πάντα σκόρπιζες χαρά και στις σκοτεινότερες στιγμές μου! Δε μπορώ να σε έχω πάντα, ξέρω όμως πως αν σε αναζητήσω θα σε βρω… Και γι’ αυτόν τον λόγο σ’ αγαπάω.

Σουβλάκι ή πιτόγυρο τ’ όνομα σου, αγάπη ανεξίτηλη στον χρόνο η κληρονομιά σου! Σ’ ευχαριστώ σουβλάκι μου… Σ’ ευχαριστώ που ακόμα και την πιο ανούσια ή στενάχωρη μέρα μου μπορείς να την κάνεις ενδιαφέρουσα. Είσαι το χρώμα στην γκρίζα σελίδα της καθημερινότητας. Κόκκινο για την ντομάτα. Λευκό για το κρεμμύδι. Καφετί για το κρέας. Πορτοκαλί για την πατάτα. Πράσινο για το μαρούλι. Κίτρινο ή λευκό για την σάλτσα (τζατζίκι, σος, ή τυροκαφτερή). Και φυσικά η πίτα, το μαγικό περίβλημα που  δένει όλα τα υπόλοιπα σε έναν αδιάσπαστο δεσμό, και αυτά με τη σειρά τους σε ένα αιώνιο δέσιμο με την καρδιά μας. Τα συστατικά της ηδονής, η μπουκιά της χαράς, η γεύση της λήθης.

Δε μπορώ να σε χορταίνω. Ζωή χωρίς σουβλάκι, που πας ορέ Λάκη. (ήθελα να κάνω ρίμα με το “ζωή χωρίς σουβλάκι”, μόνο αυτό μου ήρθε – α, σκέφτηκα κι άλλο: Ζωή χωρίς σουβλάκι, καλύτερα να πέσεις σε χαντάκι).

κλικ

~