πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη. Λίγες μέρες πριν το Πάσχα.
θύμιζε. Είχα ξεμυτίσει απ’ τη φωλιά μου και γύριζα εδώ κι εκεί, όταν παρατήρησα
μια γυναίκα που περπατούσε κρατώντας ανοιγμένη πάνω απ’ το κεφάλι της μια
ομπρέλα. Όλα καλά ως εδώ, θα πει κάποιος. Το περίεργο της ιστορίας είναι όμως
πως… δεν έβρεχε. Καθόλου. Εδώ και ώρα.
να κλείσει την ομπρέλα. Με είδε να περνώ μπροστά της (χωρίς να κρατώ ομπρέλα ο
ίδιος), ενδεχομένως να παρατήρησε πως γύρω της η βροχή είχε κοπάσει εδώ και
μισή ώρα τουλάχιστον. Τα πεζοδρόμια ήταν στεγνά, ούτε ψιχάλα στον ουρανό – μα
εκείνη κρατούσε σταθερά την ομπρέλα ανοιχτή. Και συνέχισε έτσι τον δρόμο της.
σταγόνα που ξέμεινε πάνω σε κανένα δέντρο.
αρκετοί το έχουμε πάθει αυτό. Σου έχει μείνει ανοιχτή η ομπρέλα στο χέρι,
περπατάς, απορροφημένος στη σκέψη σου, που να καταλάβεις πως γύρω σου δε
βρέχει. Αλλά με αφορμή εκείνο το περιστατικό με την ομπρέλα, ας πούμε δυο λόγια
περί συνήθειας.
μαμά τους λέγεται Σταθερότητα και η γιαγιά τους Ασφάλεια. Είναι μια αξιότιμη
οικογένεια παλαιών αρχών.
μας. Βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η σταδιακή ενσωμάτωσή τους στην
καθημερινότητά μας. Μας παρέχουν μια αίσθηση συνέχειας, συνοχής, ηρεμίας,
σιγουριάς. Σταδιακά κάποιες απ’ τις συνήθειές αυτές γίνονται αναπόσπαστο
κομμάτι της προσωπικότητάς μας.
επανάληψη συνδέεται με κάποια αίσθηση ψυχολογικής ασφάλειας. Κανένας δεν θα
άντεχε να ζει κάθε μέρα ξεχωριστά απ’ την προηγούμενη, χωρίς ένα ορισμένο άτυπο
“πρόγραμμα”, κάποιες σταθερές που επαναλαμβάνονται σε τακτική βάση. Η
συνήθεια είναι απαραίτητη για την ψυχική μας ισορροπία.
αδερφή. Ονομάζεται Ρουτίνα. Η Ρουτίνα έχει κακές παρέες. Μεταξύ των φίλων της
(μια κακόφημη συμμορία που κανείς δεν κάνει κέφι, μα έχουν άφθονες διασυνδέσεις),
είναι η Σκουριά, η Μούχλα, η Ανία και η Παθητικότητα.
Ρουτίνα, μερικές φορές κοροϊδεύουν τον κόσμο που επιλέγει να τις φλερτάρει
(είναι ελκυστικά κορίτσια, αμφότερα). Δίνεις ραντεβού με τη Συνήθεια, μα
καταλήγεις να βγαίνεις με τη Ρουτίνα. Και άντε να βρεις τη διαφορά, έτσι όπως
έχεις κολλήσει με την πάρτη της.
πόσοι με την άλλη; Και αν έχουμε εντάξει τη Ρουτίνα στη ζωή μας, πόσο εύκολο μας
είναι να την αποτινάξουμε; Η Ρουτίνα και το κύκλωμά της δρουν υπογείως και
εξαπλώνονται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας – σκοπός της είναι να διατηρήσουν
πάση θυσία την υπάρχουσα κοινωνική συνοχή, σκορπώντας υπνόσκονη στα μάτια σου.
Η ενεργητική στάση και η αλλαγή συχνά είναι επίφοβη και ανησυχητική – μα αν βαριέσαι, ένα είναι βέβαιο: δεν
ανησυχείς. Απλά κοιμάσαι και σκουριάζεις.
Ποιος ξέρει. Μπορεί να βρέξει πάλι.
…Κάπως έτσι λοιπόν είπα να ξεπροβάλλω πάλι απ’ τη φωλιά μου και να μπαρκάρω με
το πειρατικό μου στα γνώριμα λημέρια του διαδικτύου. Η Κουνελοχώρα άνοιξε ξανά τις πόρτες στο λαγούμι της. Τον επόμενο καιρό θα μιλήσουμε για λογοτεχνία, θα προσθέσουμε ορισμένες δόσεις ιστορίας της τέχνης, μια
τζούρα κινηματογράφου και κάποιες νότες μουσικής εδώ κι εκεί.
17 Responses
Ωραία τα είπες
Γεια σου Σιμιγδαλένιε 😉
Γεια.
Αν και πάντα προτιμούσα τα σοκολατένια πασχαλινά κουνελάκια, η επιστροφή σου είναι το καλύτερο πασχαλινό δώρο!
Α, τι καλή που είσαι Pippi. Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι ξανά εδώ, παρέα σας!
Καλή επιστροφή με τις ομορφιές σου
Ωραία η συντροφιά σου χωρίς ρουτίνα
Καλή Ανάσταση
Γεια σου Ελένη μου! Καλώς βρεθήκαμε πάλι. Καλό Πάσχα να έχεις
Καλές θάλασσες "καπετάνιο"……!!! με καλές εμπνεύσεις και εκφράσεις όπως πάντα.
Να σου ευχηθώ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ με κάθε τι όμορφο.
Γεια σου ρε Γιάννη συνταξιδιώτη! Καλό Πάσχα φίλε μου.
Καλώς μας ξανά'ρθες. Εσύ πάντως δεν κινδυνεύεις να γίνεις ρουτίνα. Μόνο μια όμορφη συνήθεια.
Καλό Πάσχα.
Καλώς ανταμώσαμε πάλι αγαπητέ Λωτοφάγε!! Καλό Πάσχα!
Λοιπόν, μ' αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις. Πολύ παραστατικός με πολλές εικόνες συνήθως. Θίγεις σοβαρά θέματα με ύφος ανέμελο και ξεκούραστο για τον αναγνώστη! Με άνεση στον λόγο τέτοια που διαβάζεις χωρίς ανάσα το κάθε κείμενο, όχι όμως λαχανιάζοντας…
Έχω δει λίγα κείμενά σου προς το παρόν, όμως διέκρινα έντονα αυτά τα στοιχεία, μαζί με την ποικιλία στη θεματολογία.
Ο Κούνελος έχει χιούμορ και θέλει οπωσδήποτε να το διαβάζουν και να τον ακούν (Δεν σε έχω ακούσει ακόμα… τιμωρία;)!
Καλό Πάσχα εύχομαι!
Ω, καλώς όρισες στη Φωλιά μου, Γλαύκη. Μισό λεπτό να κοιτάξω που έχω βάλει τα απεριτίφ για κέρασμα. Εκλεκτό καροτόζουμο με απόσταγμα φίνου μαρουλιού. Πρώτης ποιότητας, για τους επισκέπτες μου.
Εκτιμώ πολύ τα καλά σου λόγια. Ομολογώ με χαροποίησε που τα κείμενα μου διαβάζονται χωρίς να… λαχανιάζει ο άλλος – κρίμα είναι! Δε δίνουμε αγώνα δρόμου. Θα έλεγα μάλλον πως επιχειρούμε να κάνουμε ένα ευχάριστο ταξίδι – και η καλή παρέα πάντα παίζει σημαντικό ρόλο στα ταξίδια. 😉
Καλό Πάσχα!!!
Υπερπαραγωγή η σελίδα σου! Τι να πρωτοδιαβάσει κανείς!
Σιγά-σιγά θα δω κάποια κείμενά σου, γιατί έχουν πολύ ενδιαφέρον.
Πολύ έξυπνη η ανάρτηση με τα σχολικά βιβλία, μια και είμαι του επαγγέλματος, ήταν ό,τι χρειάζεται για τα σχολικά εγχειρίδια και το μέγα θέμα Παιδεία…! Πέρα του ότι γέλασα πολύ!!!
Είδα επίσης ότι είσαι της Παντείου… μια βόλτα την έκανα κι εγώ από εκεί προ αμνημονεύτων, αλλά δεν στάθηκα, διότι δεν με σήκωνε το κλίμα… Πολιτικές Επιστήμες… δεν λέει!
Αυτά προς το παρόν.
Το Λαγούμι εδώ έχει πολλές πόρτες και διαδρόμους… Χαίρομαι που ανακάλυψες μία από τις πιο ιδιαίτερες του. Όσο αφορά το Πάντειο, το ίδιο αυτό κλίμα θα λεγα πως είχε μια κάποια θετική επίδραση τότε μέσα μου. (μένω στο κλίμα και αφήνω έξω άλλα θέματα). Όσο αφορά το αντικείμενο, ήταν η Ψυχολογία – μα έχει περάσει καιρός και έχω πάει παραπέρα. Μιλάμε!
Σήμερα διάβαζα…αν δεν αλλάζουμε συνήθειες πώς περιμένουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο!
Είμαι άνθρωπος που λατρεύει να έχεις κάποιες σταθερές στη ζωή του. Και γνωρίζω ότι αυτό είναι με κρατάει πίσω.
Για αυτό και όταν το παρακάνω αλλάζω κάτι. Σηκώνομαι άλλη ώρα, κάνω άλλες κινήσεις κάνω κάτι απροσδόκητο! Ξέρεις τι καλό μου κάνει;
(αλλά δύσκολα θα αλλάξω τη διακόσμηση του σαλονιού μου ☺)
Καλή Ανάσταση φονοκούνελε μου!
Μας έλειψες….
♥
Έτσι είναι Αριστέα – η απλή καθημερινότητά μας εξάλλου είναι καθρέπτης της κοινωνίας εκεί έξω. Το καλό με τη στασιμότητα είναι πως με τον τρόπο της σου παρέχει αρκετές φορές "σήματα" και "ενδείξεις" πως κάτι πρέπει να αλλάξει – ή μάλλον, δεν είναι η στασιμότητα, αλλά η αλλαγή που φέρει ο καθένας μέσα του. Μένει να ακούσεις αυτή την ένδειξη και να μην την προσπεράσεις. Φιλιά!