Διακοπές, Κεφαλονιά και Άλλα

~

Η διάθεση κάποιου που μόλις έχει επιστρέψει απο τις διακοπές του μπορεί να ποικίλλει, απο άτομο σε άτομο, και λίγο ως πολύ καθορίζεται απο παράγοντες όπως: Πέρασε καλά? Ήταν μια καινούργια, ενδιαφέρουσα εμπειρία για τον ίδιο? Ήταν πολλές ή λίγες οι μέρες? Κάλυψε τις ανάγκες που είχε με τις διακοπές αυτές? Θα πάει κάπου αλλού ή αυτή υπήρξε και η μοναδική του εξόρμηση για φέτος? Τι τον περιμένει κατά τον γυρισμό του?

Έτσι λοιπόν γυρνώντας κάποιος σπίτι του μπορεί να νιώθει απο ανακούφιση ή ικανοποίηση μέχρι ξενέρωμα και βαριά μελαγχολία. Ανάλογα με τους πάνω παράγοντες. Αναρωτιέμαι, αν είχε κάποιος να διαλέξει ανάμεσα σε φοβερές διακοπές και μελαγχολία (επειδή τελείωσαν) απο τη μία, και χάλια διακοπές και μεγάλη χαρά (επειδή επέστρεψε σπίτι του), τι θα διάλεγε? Μάλλον το πρώτο υποθέτω. Η ανάμνηση είναι εκείνη που σου μένει, ενώ η όποια απαλεψιά της επιστροφής αργά ή γρήγορα θα υποχωρήσει και το άτομο θα προσαρμοστεί στους γνωστούς ρυθμούς του.

Θα λεγε κανείς πως ο όρος και μόνο “διακοπές” είναι καθαρά ένα αστικό δημιούργημα, φτιαγμένος έτσι που να ταιριάζει γάντι στον παραγωγικό τρόπο ζωής μας, εκείνον που μας θέλει να εργαζόμαστε (και αν, πλέον) όλο τον χρόνο, να συσσωρεύουμε χρήματα, ίσα για να τα σκορπίσουμε τις μέρες των διακοπών μας, εκεί όπου “διακόπτεται” η επαφή με την καθημερινότητα και τη ρουτίνα, για να αρχίσει πάλι μετά – μέχρι τις επόμενες διακοπές.

Θα ήταν ωραία να πηγαίναμε διακοπές καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Εξορμήσεις, ταξίδια, εκδρομές, ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Λιγότερη δουλειά, περισσότερες διακοπές. Ούτε θλίψη επειδή τελείωσαν, ούτε ξενέρωμα επειδή τις περιμέναμε έναν χρόνο ολόκληρο και δεν ικανοποίησαν τις προσδοκίες μας, ούτε τίποτα. Μάλλον δε θα λέγονταν διακοπές τότε, ο όρος θα έχανε τη σημασία του. Ίσως λέγοντας “διακοπές” να εννοούσαμε τις εργάσιμες μέρες, που θα συνιστούσαν λιγότερο απο τα 2/4 του χρόνου μας πλέον.

Ναι λοιπόν, το κουνέλι επέστρεψε και η διάθεση για αμπελοφιλοσοφίες ισχυρή όσο ποτέ!!!!

(δε θα θέλατε να χωνόσασταν σε κείνη τη σπηλιά?)

Κεφαλονιά ο προορισμός φέτος. Και αν με ρωτούσατε σε ποιές απο τις πάνω κατηγορίες συναισθημάτων ανήκω, τώρα που επέστρεψα, θα έλεγα “κάπου στη μέση”. Σε σχέση με άλλες χρονιές, φέτος γύρισα και νιώθω πως δε μου λείπει τίποτα. Πήρα ό,τι περίμενα να πάρω απο τις διακοπές μου, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν είχα τις ατελείωτες προσδοκίες, και γι’αυτό δεν απογοητεύτηκα. Πέρασα όμορφα, γι’αυτό και δεν ξενέρωσα. Δεν επιθυμούσα περισσότερο ωστόσο, γι’αυτό και δεν μ’ έπιασε κανένα ψυχοπλάκωμα κατά τον γυρισμό μου.

Προσθέστε στα πάνω έναν Αύγουστο που προβλέπεται νεκρός (με την καλή έννοια – και, ναι, υπάρχει καλή έννοια στο νεκρός!) απο άποψη δουλειάς, το οποίο ισοδυναμεί με ατελείωτες ώρες λιωσίματος στο σπίτι, και ένα ταξιδάκι ως την Κωνσταντινούπολη στα τέλη του μήνα (το οποίο σημαίνει πως θα υπάρξει και κάτι ακόμα να προσδοκώ απο το καλοκαίρι), συν το οτι πολύς κόσμος (φίλοι, κλπ) θα βρίσκονται εδώ τις μέρες αυτές (δε θα μου λείψει η παρέα αν την επιθυμήσω), καταλήγουμε σε μια ωραία, χαλαρή κατάσταση. Που λίγο πολύ συνοψίζει και τη διάθεση μου. Οι καιροί είναι δύσκολοι, και έχω την αίσθηση πως αυτή η αίσθηση χαλάρωσης είναι και το καλύτερο που μπορώ να προσδοκώ σ’αυτή τη φάση.

Κεφαλονιά λοιπόν

Μετά την Ζάκυνθο και την Κέρκυρα, η Κεφαλονιά είναι το τρίτο νησί του Ιονίου που επισκέπτομαι. Και αν έπρεπε να κάνω μια αξιολόγηση στα γρήγορα, μια σύγκριση σε σχέση με τα νησιά του Αιγαίου ας πούμε, θα έλεγα πως το Ιόνιο προσφέρεται για φυσιολάτρες και τύπους που γουστάρουν εξορμήσεις σε παράξενες παραλίες, γραφικά χωριά, πανέμορφα φυσικά τοπία και άλλα σχετικά. Ωστόσο εκείνος που προτιμάει κοσμικές καταστάσεις, πάρτυ ως το πρωί, κοσμοσυρροή, παραλίες που σφύζουν απο κόσμο, με τη μουσική να βαράει απο πίσω και τα κοκτέιλ να γυροφέρνουν, μάλλον το Αιγαίο προσφέρεται περισσότερο.

Εξαιρούνται τα κέντρα των πάνω νησιών (τώρα που το σκέφτομαι, μέρη όπως ο Λαγανάς στη Ζάκυνθο ή το κέντρο της Κέρκυρας μια χαρά κόσμο και ζωή έχουν, αν και στο πρώτο ξεχνάς εν μέρει οτι βρίσκεσαι στη χώρα σου, πιο πολύ για παραθαλάσσια επαρχία της Αγγλίας φαίνεται). Και εδώ που τα λέμε υπάρχουν πανέμορφα απο φυσική άποψη νησιά και στο Αιγαίο, κάτι που φανερώνει τα όρια που υπάρχουν στην φυσική τάση που έχουμε για απλοποίηση. Εν ολίγοις, καλές οι γενικεύσεις, αλλά ως ένα σημείο (εκτός απο τις δικές μου γενικεύσεις που είναι πάντα σωστές).

Αλλά στην Κεφαλονιά μία υπήρξε όλη κι όλη η παραλία που πήγα και είχε κίνηση, που θα την έλεγες κοσμική. Οι υπόλοιπες ανάγονται στην κατηγορία “χώσου, άραξε, κάνε το μπάνιο σου, απόλαυσε το τοπίο, αφέσου στην ηρεμία του σκηνικού”. (υπήρξε και μια τρίτη κατηγορία, εκείνη του “κάνε το μπάνιο σου σε μια κοινότυπη παραλία, ενώ δίπλα το μωρό κλαίει και η γριά απέναντι κάνει τόπλες”, αλλά ας το προσπεράσω αυτό).

Προσωπικά δεν είμαι ο τύπος του ατελείωτου, συνεχούς γλεντιού, και μια ωραία μοναχική παραλία πολλές φορές είναι αυτό ακριβώς που γυρεύω για να αράξω στις διακοπές, εγώ, η μουσική μου, μια φωτογραφική και ένα βιβλίο στην άκρη. Αλλά θα έρθει η στιγμή που θα θέλω να δω και κανένα βυζάκι στην αμμουδιά, και οι απόμερες παραλίες δεν προσφέρονται. Ούτε κάποιες απο τις παραλίες που επισκέφτηκα στην Κεφαλονιά, όπου αν εξαιρέσεις εμάς του camping, όλος ο υπόλοιπος κόσμος ήταν παιδιά, οικογένειες, γριές και γέροι. Νά τη πάλι η εικόνα της γριάς που έκανε τόπλες γαμώ! Μάλλον δε θα την ξεπεράσω….

Συνοπτικά

Που λέτε παιδάκια, περάσαμε καλά και φέτος. Ήδη ενώ φτάναμε με το καράβι στο νησί η φωτογραφική μηχανή κύλησε ασυναίσθητα στο χέρι μου και άρχισα να πατώ αποφασιστικά το κουμπί, τραβώντας τη θέα.

Τα καταγάλανα, πεντακάθαρα νερά του λιμανιού προσφέρονταν για μια φωτό.

Σε πρώτο πλάνο διακρίνεται η σκηνή μου. Όντας κουνέλι, μέσα στη σκηνή υπήρχε ειδικό λαγούμι που οδηγούσε κάτω, στην φωλιά που έμενα.

Ωραίο πράμα να μένεις μόνος στη σκηνή. Παρατάς όπως να ναι τα πράγματα σου, δε χρειάζεται να τακτοποιείς τίποτα, αρκεί να μπορείς να τα βρεις όταν χρειάζεσαι. Διακρίνονται ρούχα, τσάντες, δυο καπέλα, ψάθα, σφουγγάρι (στην άκρη), επιτραπέζιο και βιβλίο (αμφότερα χρησιμοποιήθηκαν λιγότερο απ’ όσο υπολόγιζα στην αρχή).

Να και ένα ωραίο μέρος κοντά στον χώρο του camping. Προσφέρεται ιδιαίτερα όταν πέφτει η νύχτα για ερχομό στα κρυφά ζευγαριών απο τη μία, και για αφήγηση τρομαχτικών ιστοριών απο την άλλη. Μερικές φορές μπορεί να προκύψει ένα μπέρδεμα όταν πάνε να συνδιαστούν απο διαφορετικές παρέες το ένα με το άλλο, αλλά πιστέψτε με, το (όποιo) μπέρδεμα έγινε καταλάθος.

Να και ένα ωραίο μεταφορικό μέσο για να διασχίσουμε τη θάλασσα. Είπαμε, το Ιόνιο προσφέρεται για φυσιολάτρες, οι φλώροι με τα γιοτ στρίβετε και σε άλλη παραλία.

Χαρακτηριστική παραλία. Ό,τι πρέπει για άραγμα μεταξύ λίγων ατόμων. Αν πάει βέβαια να πλακώσει κόσμος υπάρχει πρόβλημα. Ευτυχώς, οι κλασικές οικογένειες και γριές δεν την προτίμησαν, και έτσι έμεινε περισσότερος χώρος για μας.

Εδώ ήθελα να φωτογραφίσω το πεύκο στο πλάι, αλλά για κάποιο λόγο η κάμερα κουνήθηκε και τράβηξα τον βράχο και τη θάλασσα.

Σε σχέση με άλλες χρονιές, τα παιχνίδια φέτος ήταν λιγοστά. Δε μπορούσα να μη τιμήσω το Taboo όμως που με τόσο κόπο έφερα μαζί μου (ρωτήστε την τσάντα μου που μετά βίας έκλεινε!).

Ανάμεσα σε άλλα χρειάστηκε να περιγράψουμε ενδιαφέρουσες λέξεις, με εξίσου ενδιαφέροντα, παραστατικό τρόπο. (για την ιστορία, η λέξη ήταν “κατάποση”).

(θολό και ακατανόητο – μα τι είχε κατά νου ο ποιητής?)

Ο χορός είχε την τιμητική του για άλλη μια χρονιά. Και αν νομίζετε πως χορός είναι μόνο αυτό που κάνουμε στην πίστα, ενώ παίζει μουσική απο πίσω, ξανασκεφτείτε το.

Πρέπει φέτος να ήταν η πρώτη φορά που στίβοντας μπλούζα μoυ μετά απο χορό έφτιαχνες τεχνητή λίμνη. Άνετα απο τις ωραιότερες στιγμές των διακοπών οι χοροί, χαιρετισμούς στα ατομάκια που τους μοιραστήκαμε!

Κατα τ’ άλλα Κεφαλονιά = Φύση, και τα θηρία ήταν πολλά και ανήμερα.

Υπήρχαν και μικρότερα ζώα, εκείνα με τα γοργά ποδάρια και τις μακρόστενες ουρές, ξέρετε. Οι τριχωτοί μας φίλοι (το κουνέλι είναι συγγενής με κάθε είδος τρωκτικού, αν και έχουμε μακρινές σχέσεις, κάτι σαν δεύτερα ξαδέρφια, απο ξεχασμένους θείους που τους βλέπεις μια στα τόσα, σε τίποτα βαπτίσια κλπ). Ήταν ενδιαφέρον αν μη τι άλλο να περπατάς βράδυ στον δρόμο, με τα δέντρα να διακλαδώνονται πάνω ακριβώς απ’το κεφάλι σου, και στα κλαδιά των οποίων να γυροφέρνουν γοργοπόδαρα τα ποντίκια. Δε μπόρεσα να μη τραβήξω μια φωτό. Πάλι καλά που δε μας έπεσε κανένα στο κεφάλι.

Υπάρχει κόσμος που τον γοητεύει η εξερεύνηση και η Κεφαλονιά προσφερόταν γι’αυτό. Το γεγονός πως η μόνη παραλία που είχαμε έξω ακριβώς απο τον χώρο του camping δεν έλεγε και πολλά πράγματα συνέβαλε στο να θέλω να ψάξω μήπως βρω τίποτα καλύτερο. Υπήρχαν καναδυο μικροσκοπικές παραλίες παραπέρα, ωστόσο ο κόσμος τις είχε ήδη καταλάβει, σημαία (aka ομπρέλα) και όλα. Κάτω απο τον μεσημεριανό ήλιο λοιπόν, ενώ ο ιδρώτας κυλούσε ποτάμι, και ενώ περπατούσα ήδη πάνω απο μισή ώρα μη έχοντας βρει τίποτα καινούργιο, φανταστείτε τη χαρά που πήρα όταν ανακάλυψα αυτό:

Δεν το έβρισκες με την πρώτη. Έπρεπε πρώτα να περάσεις απο σημεία όπως αυτό:

Και αυτό:

Το τελικό αποτέλεσμα όμως άξιζε τον κόπο.

Μ’ αυτά και μ’αυτά έμελε να επιστρέψω στην ωραία αυτή παραλία με την παρέα λίγο πριν το τέλος του camping. Προσφερόταν για διάφορες καλλιτεχνικές φωτογραφίες.

Κατά τη νυχτερινή μας βόλτα στο λιμάνι παρατήρησα τα βράχια και σκέφτηκα πως μάλλον θα πόναγε αν έπεφτε κανείς μέσα κατα λάθος.

Αλλά ρε παιδιά, πείτε μου. Αυτό το ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ τι είναι??????? Κάποιο μεταλλαγμένο απόβλητο? Καμιά βιονικού τύπου γλίτσα, σαν εκείνες που παίζαμε μαζί τους όταν πηγαίναμε στο δημοτικό? (έτσι εξηγούνται πολλά πράγματα). Κάποια εξωγήινη μάζα σαν αυτές που βλέπουμε σε κάτι καλτ ταινίες τρόμου, απο κείνες που μεγαλώνουν και μεγαλώνουν και ρουφούν τα πάντα στο διάβα τους?

Ποτέ δε θα μάθω, αν και θα χε μεγάλη πλάκα να βλέπαμε κάποια είδηση προσεχώς τύπου “Η Κεφαλονιά Εξαφανίστηκε Μυστηριωδώς απο τον Χάρτη, στη Θέση της Μεγάλη Πράσινη Χλαπάτσα”. The Thing From Kefalonia. Το είδατε πρώτη φορά στο κουνελοblog.

Μια που έπιασα τις γλίτσες και λοιπές αηδίες, ορίστε πως λεγόταν ο κεντρικός δρόμος του λιμανιού στο Αργοστόλι.

Τρεις φορές μαλάκας ο Μεταξάς (ένα για την δικτατορία του, δύο για την ανακήρυξη του “τρίτου ελληνικού πολιτισμού” που νόμιζε πως θα επιφέρει, και τρία για τον έλεγχο στο μήκος της φούστας), αλλά του δίνουμε κεντρικό όνομα δρόμου. Α ναι, ξέχασα, είπε και το “ΟΧΙ”.

Κάποια απο τα μαγαζία στο Αργοστόλι (>πρωτεύουσα Κεφαλονιάς) παρουσίαζαν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ήταν πολύ παλιά, δεκαετίες πίσω, λες και τα είχε ξεχάσει ο χρόνος.

Στα αξιοθέατα του νησιού το σπήλαιο της Δρογκαράτης, ένα εντυπωσιακό σπήλαιο που χρονολογεί εκατομύρια χρόνια ζωής και η θερμοκρασία του οποίου βρίσκεται μόνιμα στους 17 βαθμούς Κελσίου, χειμώνα καλοκαίρι. Η ακουστική του σπηλαίου είναι τόσο τέλεια που έχουν δώσει συναυλίες εντός του διάφοροι καλλιτέχνες κατά καιρούς.

Και μια που πιάσαμε τα αξιοθέατα, η σπηλιά της Μελισσάνης είναι άλλο ένα απο αυτά, εντός της οποίας δέσποζε μια εντυπωσιακή υπόγεια λίμνη, στην οποία κάναμε βαρκάδα, πιάσαμε ο ένας το χέρι του άλλου, αναστενάξαμε, σκεφτήκαμε πως θα ήταν αν πέφταμε καταλάθος νύχτα μέσα στα παγωμένα νερά της, και άλλα ρομαντικά. Αυτό για τα 6 περίπου λεπτά της ώρας που διήρκεσε η βαρκάδα, τα οποία πληρώσαμε επίσης 6 ευρώ. Ακριβό μας ήρθε το αναστέναγμα, κάθε λεπτό και ευρώ. Βάλτε στα ρομαντικά που είπα πάνω και το πιάσιμο του κώλου λοιπόν. Τουλάχιστον άξιζε σαν εμπειρία μπορώ να πω, πιστεύω οι φωτογραφίες το μαρτυρούν.

Μια που μιλάω για πιάσιμο κώλου, η μέρα εκείνη της εκδρομής προσφερόταν. Στη συνέχεια φτάσαμε στη μία και μοναδική κοσμική παραλία που έτυχε να επισκεφτώ, εκείνη της Αντίσαμου (τον Μύρτο τον έχασα), μια παραλία κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, καταμεσίς καταπράσινων λόφων και βουνών.

Πολύς ο κόσμος και το ένα και μοναδικό beach bar πρέπει να έχει ειδικευτεί στην λεπτή τεχνική του πιασίματων των οπισθίων, ανάγοντας τη σε τέχνη υψηλού επιπέδου. (γιατί αυτοί όταν το κάνουν παίρνουν πίσω ευρώ ενώ εμείς χαστούκια?). Ακόμα να ξεχάσω εκείνο το κλαμπ σάντουιτς των 8.50 ευρώ.

(ααχ – τίποτα δε συγκρίνεται με μια ωραία πανοραμική φωτό της θάλασσας)

Ευτυχώς όμως το άραγμα στην παραλία αναπλήρωσε τις όποιες οικονομικές απώλειες. Σας είπα πριν πως λείψανε οι εντυπωσιακές ημίγυμνες γυναικείες παρουσίες απο τις φετινές διακοπές μου? Έγραψα λάθος!

(καλή αλλά πολύ γουρλωμένο βλέμμα βρε κορίτσι μου – τόσο πια θες να σε κοιτάζουμε στα μάτια?)

Υπήρξα ιδιαίτερα κοινωνικός κατά τη διάρκεια των διακοπών, και μια απο τις παρουσίες με την οποία εξοικειωθήκαμε γρήγορα ήταν η ακόλουθη. Σχεδόν μιλούσαμε στην ίδια γλώσσα.

Σε κάποιες πάλι φάσεις στο camping με έπιανε η βαρεμάρα και ικανοποιούσα τα σχεδιαστικά μου ένστικτα (και φαντασιώσεις). Όχι οτι δεν ήταν αληθινή η κάτω κοπέλα, ασφαλώς και ήταν. Και ασφαλώς και μου πόζαρε, ναι, ναι. Χμ.

Γενικά έκανα αρκετές βόλτες, άλλες μόνος (η jazz είχε την τιμητική της φέτος στο mp3 μου και προσφερόταν ιδιαίτερα για τη νυχτερινή χαλάρωση στη σκηνή λίγο πριν με πάρει ο ύπνος), άλλες με παρέα. Κατά τη διάρκεια της κάτω εξόρμησης ο νους μου πήγαινε συνέχεια στο Wall και στην πρόσφατη συναυλία του Roger Waters. Γιατί άραγε.

Γενικά καλά περάσαμε και φέτος. Μπανάκι, ξεκούραση, χορός, κάποιες νέες γνωριμίες και επανένωση με ορισμένους καλούς φίλους.

Μέχρι το επόμενο λοιπόν…….!

~