Κίτρινος καιρός, χλωμός καιρός. Πνιγμένος στην άμμο
και τη σκόνη. Κλίμα άρρωστο, αποπνικτικό. Ατμόσφαιρα βαριά, βήματα στο
πεζοδρόμιο που μοιάζουν με νομάδων στην άμμο.
και τη σκόνη. Κλίμα άρρωστο, αποπνικτικό. Ατμόσφαιρα βαριά, βήματα στο
πεζοδρόμιο που μοιάζουν με νομάδων στην άμμο.
Περπατάς και αισθάνεσαι σχεδόν πως θα δεις τη σκιά
κάποιας καμήλας δίπλα σου. Περνάς από τα μαγαζιά και νομίζεις πως θα ακούσεις
τη φωνή κάποιου ανατολίτη εμπόρου, με τουρμπάνι στο κεφάλι, ενώ διαλαλεί σε
γλώσσα αραβική την πραμάτεια του. Ο λόφος της Ακρόπολης θαμμένος πίσω από ένα
σεντόνι καταχνιάς – λες και δεσπόζουν Πυραμίδες στην κορφή του. Ο κόσμος
γυροφέρνει με βλέμμα απορημένο, νιώθοντας πως βρίσκεται σε άλλη χώρα, άλλο
χρόνο. Γυρνάς σπίτι σου με το κεφάλι σου βαρύ – λες και σε χτύπησε ο ήλιος της ερήμου
και βλέπεις ψευδαισθήσεις.
κάποιας καμήλας δίπλα σου. Περνάς από τα μαγαζιά και νομίζεις πως θα ακούσεις
τη φωνή κάποιου ανατολίτη εμπόρου, με τουρμπάνι στο κεφάλι, ενώ διαλαλεί σε
γλώσσα αραβική την πραμάτεια του. Ο λόφος της Ακρόπολης θαμμένος πίσω από ένα
σεντόνι καταχνιάς – λες και δεσπόζουν Πυραμίδες στην κορφή του. Ο κόσμος
γυροφέρνει με βλέμμα απορημένο, νιώθοντας πως βρίσκεται σε άλλη χώρα, άλλο
χρόνο. Γυρνάς σπίτι σου με το κεφάλι σου βαρύ – λες και σε χτύπησε ο ήλιος της ερήμου
και βλέπεις ψευδαισθήσεις.
Μα κάπου εκεί πίσω βρίσκεται η όαση που αναζητάς. Με
τη φιλόξενη σκιά της και τη δροσερή πηγή. Κάθε έρημος κρύβει μέσα της ένα
πολύτιμο πετράδι. Κάθε αμμοθύελλα κάποια στιγμή κοπάζει, για να αποκαλύψει το
καθαρό τοπίο από πίσω. Κάνε υπομονή.
τη φιλόξενη σκιά της και τη δροσερή πηγή. Κάθε έρημος κρύβει μέσα της ένα
πολύτιμο πετράδι. Κάθε αμμοθύελλα κάποια στιγμή κοπάζει, για να αποκαλύψει το
καθαρό τοπίο από πίσω. Κάνε υπομονή.
Μη φοβάσαι την έρημο. Πάντα στην άκρη της βρίσκεται
η θάλασσα.
η θάλασσα.
17 Responses
Πράγματι όλα τυλιγμένα
στην πορτοκαλί άμμο!!!
Σε φιλώ απ' την όαση του γραφείου
Γειά σου Ελένη! Όντως, το γραφείο θα μοιάζει με όαση – κοιτάς έξω και το τοπίο φαντάζει τόσο παράξενο… Την καλησπέρα μου 🙂
Αποπνικτική η ατμόσφαιρα έξω και κυρίως αρρωστημένη σοβαρά……! το άσθμα χτυπάει κόκκινο, μέχρι και το …κουτάβι μου τα …έφτυσε στη βόλτα του…….
Αλλά πάνω απ όλα, Κούνελε, μένω στον τρόπο που το εκφράζεις……! έχω ξαναπεί ότι έχεις έναν οίστρο τέχνης και έκφρασης μοναδικό και μεταδίδεις κάθε βίωμα με ξεχωριστό τρόπο.
Σε ευχαριστούμε
Ευχαριστώ φίλε. Επέστρεψα πριν λίγο σπίτι και ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ. Αν μη τι άλλο, προσπάθησα να αξιοποιήσω κάπως θετικά τον αρρωστημένο αυτό καιρό… και έτσι έγραψα αυτό το μικρό κείμενο.
Άλλο ένα ποιητικό σου κείμενο κούνελε!
Δεν είναι μόνο η Αθήνα σήμερα πορτοκαλί.
Και Ο Πύργος χάθηκε από την σκόνη!
Εγώ πάντως δεν ξεμύτισα έξω!
Κάθισα κι εγώ στη δική μου όαση ☺
Σε φιλώ!
Σα τη χανούμισσα Αριστέα, έτσι σε βλέπω μες στην όαση σου. (έτσι, για να συνεχίσουμε με τις ανατολίτικες φαντασίες!)
Ήρθα να σε βοηθήσω στις ανατολίτικες φαντασιώσεις…
Βάλε κεράκια και αρωματικά έλαια ( αν δεν καίω Πασχαλιά τότε θα είναι πορτοκάλι με κανέλα)
Φωτάκια πάνω στο τζάκι, γύρω από τον μεγάλο καθρέφτη στην κρεβατοκάμαρα και κάτω από το κρεβάτι. Τα βράδια αποκτούν φως και σκιές και τότε εγώ δεν νιώθω μόνη …
Τι εικόνες είναι αυτές που δημιουργείτε και οι δυο σας;
Η Αριστέα στον οντά της, στολισμένη, σηκώνεται από το κρεβάτι με τα μεγάλα, κεντητά μαξιλάρια, και παίρνει αγκαλιά το ούτι (τι φανταστήκατε;). Παίζει μια γλυκιά μελωδία σιγοτραγουδώντας παράλληλα… Το τραγούδι τελειώνει, αλλά η Αριστέα έχει μερακλώσει. Φωνάζει τον αρχιευνούχο του παλατιού να φέρει τους μουσικούς και ένα καλαθάκι καροτάκια, φρεσκομαζεμένα από τον μπαξέ, για τον κύριο Κουνέλη, το αγαπημένο της κατοικίδιο… Έξω ο αέρας λυσσομανάει και οι τέντες χορεύουν… Και οι μουσικοί έρχονται, το ίδιο και τα καρότα. Η Αριστέα γονατίζει μπροστά στον κύριο Κουνέλη και του προσφέρει το τραγανό του δείπνο. Ύστερα δίνει εντολή στους υπηρέτες να αποσυρθούν. Μόνο οι μουσικοί θα έχουν την τύχη να απολαύσουν αυτό που θα επακολουθήσει… Και η Αριστέα δίνει εντολή στους μουσικούς να ξεκινήσουν να παίζουν. Και αργά-αργά, ξεκινάει να λικνίζεται αναδεύοντας τον αρωματισμένο με πασχαλιά αέρα του οντά. Οι σκιές που ρίχνουν τα κεριά στους τοίχους χορεύουν και εκείνες και μόνο ο ήχος που κάνει ο κύριος Κουνέλης καθώς ροκανίζει τα καροτάκια του ακούγεται στο βάθος, σαν μια υπενθύμιση της ροής του χρόνου… Κανένας από τους μουσικούς δεν πρόκειται να αποκαλύψει τα θαύματα που θα δει και θα νιώσει. Έχει φροντίσει γι'αυτό ο αρχιευνούχος. Είναι όλοι τους μουγγοί. Και η Αριστέα συνεχίζει το μαγευτικό της λίκνισμα, ενώ έξω από το παλάτι οι φοίνικες λικνίζονται κι εκείνοι, παραδομένοι στις ορέξεις του ανέμου…
Εντάξει! Έλιωσα!
Πίπη είσαι μαγεία!
Φιλιά ♥
Οκ, Pippi, σεβασμός και μόνο! Είναι τρομερό το πως προέκυψε από τον βασικό κορμό του κειμένου μου ένα τόσο ιδιαίτερο παρακλάδι, που είναι ανάρτηση από μόνο του! Η περιγραφή σου μαγική πραγματικά, βγαλμένη απ' τις 1001 Νύχτες. Ο ρόλος που έδωσες στην Αριστέα ομολογώ ονειρικός. Όσο αφορά τον… Κουνέλη που μασουλάει ικανοποιημένος τα εδέσματα του? (σε κάποιο μαξιλάρι πάνω, φαντάζομαι). Ε, ναι. Μου αρέσει η σκέψη. 🙂
Φιλιά και στις δυο σας και σας ευχαριστώ για το ταξίδι!
Πολύ ποιητικός έχεις γίνει τελευταία, Κούνελε…
Το καλύτερο το είπε μια φίλη μου εχθές. Ήταν βράδυ και όπως καθόμασταν, και φυσούσε, και πίσω από τα κοντινά σπίτια δεν φαινόταν τίποτα, μου είπε ότι έμοιαζε σαν να μην υπήρχε τίποτα πιο πέρα από τα σπίτια αυτά. Σαν να ήμαστε στην άκρη του κόσμου. Σαν να είχαμε φτάσει στα σύνορα αυτού του κόσμου.
Δύσκολη η κατάσταση, για τους ανθρώπους με αναπνευστικά προβλήματα, κυρίως, αλλά από την άλλη, και αυτή η σκόνη δικαιούται να κάνει κάποιο ταξίδι πότε-πότε…
Καλό σου βράδυ
Άκρη του κόσμου ε? Ενδιαφέρουσα σκέψη. Σχεδόν με ωθεί να γράψω και ένα δεύτερο κειμενάκι, σαν αυτό…! Καλό σου βράδυ Pippi 🙂
Να το γράψεις, θα περιμένω!
Λυρικός και γλυκός όπως πάντα, Κούνελε.
Δεν αντέχω να μην γκρινιάξω όμως: όλοι οι 80χρονοι είχαν βγει βόλτα σήμερα. Μου το είπε κι η εφημεριδοπώλισσά μου, που κάνει και ντελίβερι! Θυμήθηκα τον πατέρα μου που δεν άφηνε καύσωνα, χιόνι ή βοριά που να μην τον υποδεχτεί στους δρόμους!
Και πάντα κατέληγε στο νοσοκομείο! Τι βίτσιο κι αυτό των γέρων!
Καλό μήνα.
Χαχα! Ρε τους γέρους. (και την εφημεριδοπώλισσα). Καλό μήνα Λωτοφάγε!!
Τι λες βρε παιδί μου. Σήμερα άκουσα πολλούς να διαμαρτύρονται αλλά εμείς εδώ πάνω δεν έχουμε πάρει πρέφα τίποτα. Μόνο μια βαριά κακοκεφιά έχει πέσει και πολύ υγρασία. Υπομονή παιδιά εκεί κάτω. καλό μήνα!!
Καλό μήνα Χριστίνα 🙂