Ο χορός της Άνοιξης

“Απρίλη ψεύτη, χάνομαι, στα ψεύτικα όνειρά σου…”, λένε οι Κατσιμιχαίοι στον «Κόκκινο Χορό» τους. Απρίλης. Ο μήνας που σηματοδοτεί το επίσημο λάκτισμα του τραγουδιού της άνοιξης. Ποια είναι η Άνοιξη; Εκείνη η νεαρή γυναίκα, που τόσοι έχουν ποθήσει και τόσοι έχουν ερωτευτεί. Η πιο ποθητή και εκστατική απ’ τις γυναίκες. Μια ανθοφορούσα κοπέλα με διάφανο πέπλο, που χορεύει μπρος στα ορθάνοιχτα μάτια σου, κι εσύ απομένεις να χαζεύεις σαν υπνωτισμένος, έτοιμος να παραδώσεις σώμα και ψυχή στα ατελείωτα κάλλη της.

Ναι, είσαι όμορφη, Άνοιξη. Κανείς δεν το αρνείται. Μα φέρεις πάντα μαζί σου ένα καλάθι ξέχειλο υποσχέσεις. Και αυτές τις υποσχέσεις σου είναι που αδυνατώ ν’ αποδεχτώ. Γιατί πάντα ξεχειλίζουν – και το δικό μας ποτήρι, αλίμονο, δεν χωρά παρά μια στάλα απ’ τον χυμό τους. Ο περισσότερος πέφτει κάτω, γονιμοποιεί το έδαφος, το χώμα, τα δέντρα – όχι εμάς τους ίδιους.

Δεν φταις εσύ. Το ποτήρι μας απλά δεν σε χωρά. Το δικό μας τραγούδι φέρει κάτι από τη νοσταλγία του φθινοπώρου. Και ο χορός μας, όσο ελαφροπάτητος και αν πασχίζουμε να είναι, αντηχεί ενίοτε σαν το βαρύ πάτημα του χειμώνα.

Όσο και αν σε θαυμάζω, Άνοιξη, άλλο τόσο πιάνω τον εαυτό μου να τρέχει πίσω από τις υποσχέσεις σου – και μοιάζω με κυνηγό σπάνιων πεταλούδων, τρέχοντας ξωπίσω τους σαν ανόητος, μα αδυνατώντας να τις πιάσω.

Μπορώ να σ’ ερωτεύομαι, Άνοιξη. Μα δεν ξέρω πως να σ’ αγαπώ. Κι αυτό γιατί υπόσχεσαι πολλά – πάρα πολλά. Και αν χορέψω τον χορό σου, μάλλον λαβωμένος θα βγω στο τέλος. Εσύ θα συνεχίσεις να τινάζεις το αέρινο κορμί σου – κι εγώ θα σε κοιτάζω σαν ηλίθιος, βαριανασαίνοντας, αδυνατώντας να συγχρονιστώ μαζί σου. Έχει συμβεί τόσες φορές.

Τα φιλαράκια σου, απ’ την άλλη… το παρεξηγημένο Φθινόπωρο και ο σκυθρωπός Χειμώνας… δεν υπόσχονται πολλά. Έρχονται κρατώντας μικρό καλάθι. Και αδυνατούν να χορέψουν σαν εσένα. Μα γι’ αυτό τα αγαπώ – επειδή ακριβώς δεν υπόσχονται τίποτα. Δεν με τυφλώνουν με τα κάλλη τους. Δεν με γεμίζουν προσδοκίες. Η ομορφιά τους μοιάζει με εκείνη των σιγανών ρευμάτων που αργοκυλούν δίχως να κάνουν θόρυβο. Διακριτικά και ήσυχα, φέροντας όχι εκτυφλωτικά κόκκινα και πράσινα, μα απαλά χρώματα της γης και του αέρα.

Όσο αφορά το καλοκαίρι… επέτρεψέ μου να το αφήσω στην άκρη. Πολύ σαματατζίδικο, πολύ επιδειξιομανές. Εσύ χορεύεις και ο κόσμος γύρω σου ομορφαίνει. Το καλοκαίρι, από την άλλη, χορεύει ίσα για να τον βλέπουν οι άλλοι να χορεύει. Αυτή είναι η διαφορά σας.

Αυτά είχα να σου, όμορφη και απατηλή μου Άνοιξη. Συνέχισε τον εκστατικό και υπέροχο χορό σου… μα αν κάποιες φορές στρέφω πέρα και μακριά το βλέμμα μου – ελπίζω να με κατανοήσεις.