Σκέψου ο χρόνος να κυλούσε αντίστροφα. Ο πρώτος μήνας του χρόνου δεν θα ήταν ο Γενάρης, μα ο Δεκέμβρης. Θα ετοιμαζόμασταν για δουλειά τις νύχτες και θα ξεκουραζόμασταν τα πρωινά. Πρώτα θα βγαίναμε στη σύνταξη, μετά θα εργαζόμασταν, μετά θα σπουδάζαμε και μετά θα πηγαίναμε σχολείο. Πρώτα θα αποχωριζόμασταν με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και μετά θα ζούσαμε μαζί τους – μέχρι που θα ερχόταν η στιγμή να γνωριστούμε. Και μετά από αυτό; Θα ήμασταν μόνοι μας – ξανά, όπως μετά τον αποχωρισμό εξάλλου.
Και με το πέρασμα των χρόνων θα γινόμασταν όλο και μικρότεροι, όλο και πιο αδύναμοι, όλο και περισσότερο εξαρτημένοι από τους δικούς μας – μέχρι που θα καταλήγαμε βρέφη, η άβυσσος της πηγής που μας γέννησε να χάσκει μπροστά μας και να μας καλεί μέσα της – και μεις να φοβόμαστε και να ουρλιάζουμε και να σκεφτόμαστε «όχι, δεν θέλω να φύγω!»
Σχεδόν αισθάνεσαι πως ο χρόνος προς τα μπρος και ο χρόνος προς τα πίσω… είναι ο ίδιος χρόνος.
Κάποιες φορές οι ωραιότερες ιδέες είναι και οι πιο απλές. Σήμερα λοιπόν θα σας παρουσιάσω μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες κόμικς όλων των εποχών, το θέμα της οποίας είναι αυτό ακριβώς: ένας άνθρωπος που ζει αντίστροφα τον χρόνο. Ο λόγος για την ιστορία “The Reversible Man” του Alan Moore – δημοσιευμένη πρώτη φορά στο περιοδικό “2000 A.D.”, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80, σε εικονογράφηση Mike White.
Οι φίλοι των κόμικς δεν χρειάζονται ασφαλώς συστάσεις για τον Alan Moore – απλά, ο σημαντικότερος συγγραφέας των τελευταίων 30-40 χρόνων – και ένας από τους αγαπημένους μου, ανεξαρτήτως μέσου. Κάποια στιγμή μελλοντικά επιθυμώ να αναφερθώ εκτενώς στο έργο του (και σε ορόσημα των graphic novels όμως το “Watchmen”, το “V For Vendetta”, το “From Hell”, το “Batman, the Killing Joke”, το “Promethea”, το “Swamp Thing” και πολλά ακόμα). Προς το παρόν θα σας παρουσιάσω την ιδιαίτερη αυτή ιστορία, την οποία ο ίδιος ο Μουρ συγκαταλέγει ανάμεσα στις αγαπημένες του.
«Η βασική ιδέα είναι πάρα πολύ απλή – παίρνεις απλά την φυσιολογική ζωή κάποιου και την παίζεις αντίστροφα», είχε πει σε μια συνέντευξη ο Μουρ. «Μα ο συναισθηματικός αντίκτυπος αυτής της ιστορίας είναι φοβερός! Ήταν από εκείνες τις ιστορίες για τις οποίες έμαθα πως όλες οι γραμματείς που δούλευαν στην IPC – και διάβαζαν το “2000 A.D.” στη διάρκεια του διαλείμματος – τη μέρα που κυκλοφόρησε, έκλαιγαν κανονικά! Φαίνεται είχε κάτι που τις άγγιξε πολύ. Τα συνηθισμένα γεγονότα μιας ανθρώπινης ζωής, που τόσο οικεία μας είναι και δεν πολυσκεφτόμαστε τη συναισθηματική τους αξία, μοιάζουν τόσο διαφορετικά όταν τα βλέπεις να κυλούν αντίστροφα.»
Καθώς η ιστορία δεν κυκλοφορεί μεταφρασμένη στα ελληνικά, όσο γνωρίζω, έκανα ο ίδιος τη μετάφραση – και σας την παρουσιάζω. Και όχι, αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι τυχαίο πως το πρώτο θέμα που παρουσιάζω στο Λαγούμι μου για το νέο έτος σχετίζεται με το χρόνο – όπως με το χρόνο σχετιζόταν και η τελευταία παρουσίαση βιβλίου της χρονιάς που μας πέρασε.
Για να διαβάσετε την ιστορία, χρειάζεται να κάνετε δεξί κλικ πάνω στην κάθε σελίδα και να την ανοίξετε σε ξεχωριστό παράθυρο. Από κει μπορείτε να προσαρμόσετε το μέγεθος της σελίδας στην οθόνη σας με τα πλήκτρα ctrl και + (για να τη μεγεθύνετε) και ctrl και – (για να τη μικρύνετε). Εναλλακτικά, τη διαβάζετε με κάποιο πρόγραμμα προβολής εικόνων στον υπολογιστή σας.
© Για τη μετάφραση και την παρουσίαση, το Φονικό Κουνέλι, Γενάρης του 18
5 Responses
Κομματάκι ταλαιπωρία να το διαβάσω Κούνελε.
Αγαπημένος και δικός μου ο Moore.
Η ιστορία με τον αντίστροφο χρόνο δεν είναι καινούργια.
Κάπου την έχω διαβάσει μα δε θυμάμαι που…
Η ουσία είναι πως τον θάνατο δεν τον γλιτώνουμε με όποια σειρά κι αν ζήσουμε.
Είτε μικραίνοντας είτε μεγαλώνοντας σημασία έχει να περάσουμε καλά όσο ζήσουμε.
Φιλάκια πολλά:))
Μπορείς απλά να μεγενθύνεις την εικόνα με τον τρόπο που έγραψα – διαβάζεται εύκολα έτσι. Καλή χρονιά να έχεις!
Οι ιστορίες με τα κόμικς πάντα παρουσιάζουν ενδιαφέρον.
Τώρα αυτό που είπε ο Moore ανατρέπει ακόμα και τη φαντασία Κούνελε.
Πάντα μετρώ τα θέματά σου. Σαν το ξεφύλλισμα μιας όμορφης βιβλιοθήκης. Μοσχοβολούν.
Καλή βδομάδα να έχεις.
Χρόνος: κάτι κοινό για όλους μας. Ξεκινάμε δειλά κι ενθουσιωδώς, στεκούμενοι μπροστά από μια μικρή εσοχή. Σκοτάδι – δεν βλέπουμε! Είναι τόση, όμως, η περιέργειά μας που δεν μας νοιάζει, δεν το σκεφτόμαστε πολύ. Προχωρούμε μπροστά, αφηνόμαστε στ' αλλεπάλληλα βήματά μας που μας οδηγούν στο άγνωστο. Όλες μας οι αισθήσεις είναι σύμμαχοι, και προσπαθούν να μας προσδώσουν καθετί καινούριο. Η διαδρομή μας δεν είναι τίποτε άλλο από στενά σοκάκια, τα οποία διακλαδίζονται. Έτσι, μπορούμε να οδηγηθούμε σε κάποιο σοκάκι που δεν γνωρίζουμε ή να ξαναπερπατήσουμε κάποιο που ήδη έχουμε περπατήσει και γνωρίσει – άρα, δεν έχουμε τίποτα να πάρουμε. Είναι στη δική μας ευχέρεια κι αντίληψη. Σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι κοντά μας κι άλλοι άνθρωποι. Ίδιοι σαν κι εμάς! Με την ίδια ανησυχία για το άγνωστο, μα και την ίδια δίψα. Άλλους θα τους έχουμε αρκετά κοντά μας, καθώς έχουν την ίδια θέληση μ' εμάς στην επιλογή τής διαδρομής. Άλλοι θα χαθούν από κοντά μας, επιλέγοντας να πάνε κάπου αλλού. Κι άλλους τους γνωρίζουμε εντελώς τυχαία, από κάποιο άλλο σοκάκι που ξεμυτίζουν. Κι η πορεία συνεχίζεται, ώσπου να φτάσεις εν τέλει στην άλλη εσοχή, που σε οδηγεί στον τερματισμό. Και τέλος! Όλα αυτά που μέτρησαν ήταν οι επιλογές σου, οι άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά σου και τελικά ο… αποχωρισμός. Έφυγες έτσι όπως ακριβώς ήρθες: μόνος σου!
Σ' ευχαριστούμε για τον κόπο σου να μας το μεταφράσεις, Κούνελε.
Να 'σαι καλά, Λυσίππη.