Aναμνήσεις σε Χρώματα και Νότες

Η μουσική συνιστά ένα
πολύ σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας μου… Αγαπώ να γυροφέρνω στον
ανεξάντλητο της χάρτη σαν εξερευνητής και να μοιράζομαι όσα μαθαίνω κι αγαπώ με
όσους ενδιαφέρονται να τα μοιραστούν μαζί μου. Κοιτώντας πίσω όμως, σκέφτομαι: Ποιές είναι οι παλιότερες μουσικές μου
αναμνήσεις?

Πρέπει να ήταν 1986, μικρό παιδάκι ο ίδιος,
νηπιαγωγείο, και η αδερφή μου έβαζε να παίζει συνεχώς μια κασέτα, με τραγούδια
που είχε γράψει από το ραδιόφωνο. Ή μήπως ήταν γραμμένη σε βίντεο, από τη μουσική εκπομπή της ΕΡΤ της εποχής (μία ήταν η μουσική εκπομπή όλη κι όλη).
Μάλλον ήταν και τα δύο μαζί, καθώς θυμάμαι ήχο και εικόνα να συναγωνίζονται για
μια θέση στο νου μου.

Ποπ επιτυχίες των καιρών. Όμορφες, πολύχρωμες
τσιχλόφουσκες, τέτοιες που μόνο τα Eighties κατόρθωσαν να δώσουν. Ανάμεσα τους
ήταν το “Wake Me Up Before You Go Go” των Wham, τα τραγούδια της
Madonna της εποχής (“Papa Don’t Preach”, “La Isla Bonita”),
το soundtrack του “Karate Kid”, λίγο καιρό μετά θα ερχόταν και η
ταινία “Moonwalker” του Michael Jackson, ενώ στα ελληνικά τραγούδια
που άκουγα θυμάμαι το “Πάμε για Τρέλες Στις Σευχέλες” τις Πωλίνας και
το “Δε Ξαναβόσκω Άλλες Βοβάλες” (άκα, “Κακοσάλεσι”) του
Μηλιώκα. Τα θυμάμαι αυτά, τα είχε γράψει η αδερφή μου στην κασέτα και έπαιζαν.

Και φυσικά οι λατρεμένοι μου τότε Modern Talking, η
αφίσα των οποίων υπήρξε και η πρώτη που κρέμασα ποτέ πάνω από το κρεβάτι μου –
αυτή και η αφίσα του David Hasselhoff από τον “Ιππότη της Ασφάλτου”. 

Τις είχα πάρει αμφότερες από την “Σούπερ Κατερίνα”
και τη “Μανίνα” που διάβαζε η αδερφή μου.

Μεταξύ αυτών των τραγουδιών, έμπαινε και έβγαινε
τακτικά στο κασετόφωνο η κασέτα με τα τραγούδια των… Στρουμφ. Το
“Brother Louie” και το “Σχολείο των Στρουμφ” συναγωνίζονταν
το ένα το άλλο, για το ποιό θα έχει τα περισσότερα ακούσματα.

Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσα (τρομάρα μου),
ανακάλυψα και ανακαλύπτω συνεχώς νέα όμορφα πράγματα στη μουσική… Το
ελληνόφωνο ροκ της εφηβείας παρέδωσε τη θέση του στο heavy metal… Κάποια
στιγμή ήρθε το gothic και τα ατμοσφαιρικά ακούσματα, ενώ οι Pink Floyd έσπασαν
κάθε μουσικό φραγμό μέσα μου. Στην πορεία θα ασχολούμουν με την punk, το new
wave, το alternative, το grunge, τους ηλεκτρονικούς ήχους, θα ανακάλυπτα τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες
(Θεοδωράκη, Λοΐζο, κλπ), τους ρεμπέτες, θα έψαχνα περισσότερο τα κέλτικα και
τις έθνικ μουσικές, πέρα ως την Ανατολή, ενώ πριν λίγα χρόνια βιώσα τη
σημαντικότερη ίσως μουσική διεύρυνση της ενήλικης ζωής μου, συνειδητοποιώντας
τη μαγεία της μαύρης μουσικής. Ξεκινώντας από τη τζαζ, προχωρώντας στη soul, τη
funk, τα blues. Kαι από κει ξανά πίσω στην αρχή, γιατί ένας κύκλος είναι όλα.

Κι όμως, όλα ξεκίνησαν για μένα από εκείνα τα απλά pop
hits των 80’s. Και αυτή την κασέτα που ακούγαμε με την αδερφή μου.
Τραγούδια-αντανάκλαση μιας εποχής που χαίρομαι που πρόλαβα να ζήσω, έστω και
για λίγο. Πολύχρωμη, συχνά κακόγουστη, κιτς, μα αθώα ταυτόχρονα και όμορφη. Πριν
την κρίση, πριν την ιδιωτική τηλεόραση, πριν τα κινητά τηλέφωνα, πριν το
ίντερνετ. Τότε που μαθαίναμε για μουσική βλέποντας εκείνη τη μία, εβδομαδιαία
εκπομπή στην τηλεόραση… ή διαβάζοντας το “Μπλεκ” και τη
“Μανίνα”.

Σαν εκείνα τα παγωτά που τρώγαμε μικροί, τα
κυπελάκια με το δώρο-αυτοκινητάκι από κάτω. Μικρή ποσότητα του παγωτού, χαζά τα
δωράκια, μα σκεφτείτε τι χαρά παίρναμε.

Κάπως έτσι.